Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want niets anders schrijven
wij jullie dan wat jullie lezen
of jullie ook erkennen.
2 Korinthiërs 1:13^a

Paulus bidt voor de Korinthiërs
en maakte duidelijk, dat uitstel
van zijn bezoek niet berustte
op vleselijke overwegingen. In
heiligheid, oprechtheid, genade
van God was hij bezig. Zij zouden
ook de tweede brief lezen.
De apostel verwachtte dat ze er
niet alleen kennis van namen,
maar ook zouden erkennen hoe
Vader hem leidde. Geloofsgroei
is kostbaar. Bij de Korinthiërs zag
Paulus dat wel, er was ook nog
heel wat op te merken.
Iets dat blijkt uit -opnieuw- een
lange brief. Geduld en wijsheid
waren nodig, laten wij biddend zijn
voorbeeld navolgen.

Want ons roemen is dit, het 
getuigenis van ons geweten, 
dat wij ons in heiligheid en 
oprechtheid van God, niet 
in vleselijke wijsheid, maar 
in de genade van God 
gedragen hebben in de 
wereld, overvloeiender 
echter naar jullie toe.
         2 Korinthiërs 1:12

Oprechtheid en heiligheid, en
dat alles in de genade van God.
Dat was en is de ondertoon in
Paulus’ evangelie. Genade zit 
op de troon. Niet langer is de
zonde die plaats toebedeeld.
In Romeinen 5:20,21 is dat
helder uiteengezet.
Zodoende staan en leven wij, 
gelovigen, onder een andere 
regeerder: genade van God.
Wij leven zeker niet in wet,
maar in genade (Galaten 5).
Zó gedroeg de apostel zich in
de wereld en onder gelovigen;
óók naar de lastige en dwarse
Korinthiërs toe was hij altijd in
genade bezig, om na te volgen. 

Want ons roemen is dit, het
getuigenis van ons geweten,
dat wij ons in heiligheid en
oprechtheid van God, niet
in vleselijke wijsheid, maar
in de genade van God
gedragen hebben in de
wereld, overvloeiender
echter naar jullie toe.
         2 Korinthiërs 1:12

Paulus beschrijft hoe hij leeft.
Oprechtheid is letterlijk: zon-
gericht ofwel: Zoon-gericht.
En heiligheid is God-gericht,
apart gezet. Zo leefde hij na
de grote omkeer. Paulus was
nietin vleselijke wijsheid op
weg. Hij was afhankelijk van
wat Vader op zijn weg bracht.
Dat die weg afboog en eerst
naar Macedonië leidde, niet
naar Korinthe, was wat Vader
bepaalde. Gebed en dank, en
dat aanhoudend, oplettend
hoe omstandigheden naar de
geest waren, zo leefde hij.
Als voorbeeld voor ons allen.

Want ons roemen is dit, het 
getuigenis van ons geweten, 
dat wij ons in heiligheid en 
oprechtheid van God, niet 
in vleselijke wijsheid, maar 
in de genade van God 
gedragen hebben in de 
wereld, overvloeiender 
echter naar jullie toe.
           2 Korinthiërs 1:12

Paulus laat veel zien van de
innerlijke overwegingen en 
afwegingen in het dienstwerk.
Het roemen bij de Korinthiërs 
was regelmatig vleselijk. 
Zij zagen tegen mensen op.
Het geweten is belangrijk,
omdat het door inwerking
van het woord en de geest
van God aangescherpt wordt.
Toch is de stem ervan voor 
ons niet doorslaggevend. 
Dat blijft te allen tijde Gods
woord, in het bijzonder het 
evangelie van de verlaten
apostel. Dat zou ons leiden, 
richting geven. En dat voert
ons, het voorbeeld van Paulus
volgend, voortdurend in een 
God-gerichte wandel, tot Zijn 
eer.

opdat Hij  uit vele monden 
voor de in ons gegeven 
genadegave door velen 
gedankt wordt voor ons   
         2 Korinthiërs 1:11^b

Dankbaarheid is ons mensen
niet aangeboren. Als kleine 
kinderen leren we ‘dank u 
wel’ te zeggen wanneer we
iets krijgen. 
In de Schrift zien we de dank
vooral bij gebed en smeking 
genoemd in de brieven en 
bij de Heer op aarde.
Nu wij zo’n grote rijkdom aan
genade ontvangen hebben, 
kunnen wij niet anders dan 
Hem dagelijks danken. Niet 
alleen voor wat in Zijn Zoon 
geschonken is. Maar ook de
dagelijkse leiding die Vader 
geeft, in diepe wijsheid, dat
stemt ons dankbaar.