Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Houd een patroon van gezonde 
woorden aan, die je van mij 
hoort, in geloof en liefde die 
in Christus Jezus zijn
     2 Timotheüs 1:13

Ja, gezonde woorden; een
principe dat belangrijk is.
In genade geldt het evangelie
van Paulus. Dat is een apart
evangelie, naast dat van de
Besnijdenis. Je leest bij Israël
over wedergeboorte. En wat
is ons gezonde woord? Een
nieuwe schepping in Christus.
Een grote stap verder.
Petrus: vergeving van zonden;
bij Paulus: rechtvaardiging om
niet. Zo zijn meer voorbeelden
te noemen. Israël is het volk
van God. Zij die nu geroepen
worden, zijn het lichaam van
Christus. Zo zien we verschillen
die we goed in acht nemen.

ik ben ervan overtuigd, 
dat Hij bij machte is het mij 
toevertrouwde te bewaken 
tot die dag
         2 Timotheüs 1:12^b

God is bij machte! Hij heeft
alle vermogens om dat te
bewaken wat nodig is. Juist
dat heerlijke evangelie van
genade, God bewaakt dat
tot die dag. Dat is de dag
van Christus. Het moment
waarop wij weggerukt gaan
worden luidt die dag in.
Door Zijn geest bekrachtigde
God de apostel, en die kracht
werkt(e) ook in Timotheüs.
Wat toevertrouwd was, was
veel. Dat is tot op vandaag in
talloze gelovigen gegeven en
het gaat door…tot die dag!

want ik weet Wie ik geloofd
heb en ik ben ervan overtuigd, 
dat Hij bij machte is het mij 
toevertrouwde te bewaken 
tot die dag
         2 Timotheüs 1:12^b

Het ‘weten’ van de apostel is
ook dat van u, jou en mij. Het
gaat om geloof, en vooral Wie
wij geloven: God, Christus
Jezus. Dat woord van God gaf
kracht om telkens door te gaan.
Het goede nieuws is immers:
Christus Jezus kwam in de
wereld om zondaren te redden.
En Hij slaagt daarin glansrijk.
Saulus was de ergste zondaar;
die werd geroepen in genade.
Dat overweldigde hem; en hij
diende daarna met volle inzet
zijn Heer. Hij was overtuigd,
dat zijn Heer die boodschap
van overstromende genade
zou bewaken.

Om die reden lijd ik dit ook, 
maar ik ben niet beschaamd, 
want ik weet Wie ik geloofd 
heb
    2 Timotheüs 1:12^a

Het lijden was omwille van de
boodschap die hij als apostel,
heraut en leraar bracht. Het 
lijden was omwille van zijn 
Heer en zijn God en Vader. 
Niettemin verheugde Paulus
zich in zijn lijden. Waarom?
Omdat het tot eer van zijn 
Heer was. En het was op weg
naar heerlijkheid. Het was 
mede voor de gemeente, het
lichaam van Christus (Kol.1:24).
Wanneer wij in dergelijk lijden
terechtkomen, richten ook wij
onze dank en gebed tot onze
God en Vader. Die heeft ons, 
ja allen, onuitsprekelijk lief.  

het evangelie waartoe ík 
aangesteld werd als heraut
en apostel en leraar van de 
natiën
     2 Timotheüs 1:10^c, 11

Apostelen en profeten horen
bij het fundament van dat ene
grote ‘gebouw’ van Gods plan.
In Efeziërs 2:20 hebben we dat
onlangs gezien in bijbelstudie:
https://da-ath.nl/?p=31247
Paulus was apostel en profeet,
én leraar van de natiën.
Ook in 1 Timotheüs 2:7 had
Paulus dit geschreven. Toen,
maar ook nu, zijn er die zich
leraren ophopen naar eigen
begeerte(n) (2 Tim.4:3).
We zouden het houden bij de
apostel en leraar, Paulus. Die
onderwijst ons door unieke
brieven. Dat doet hij aan al
de natiën, inclusief Israël,
God kiest en roept uit.