Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Nu, ik spreek jullie aan, broeders, 
door onze Heer Jezus Christus en 
door de liefde van de geest, te
strijden met mij in de gebeden 
voor mij tot God 
          Romeinen 15:30

Hoe kunnen wij nu (als het ware
met Paulus) strijden in gebeden?
Toentertijd vroeg hij de gelovigen 
in Rome dat te doen, mede voor 
zijn reizen en verkondiging. Wij 
kunnen nu bidden:

dat het woord van de Heer rent 
en verheerlijkt wordt – 2Thes.3:1

verheug je altijd, bidt onophoudelijk,
dankt in alles – 1Thess.5:16,17

Paulus legt echter niets op; hij zal
altijd in genade aanspreken zoals 
nu: door onze Heer Jezus Christus
en: door de liefde van de geest.
De toegang tot Vader hebben wij
door Zijn Zoon in de genade waar
wij in staan.

En ik weet dat ik, als ik naar 
jullie toe kom, ik zal komen 
met de zegen van Christus 
die vervult
           Romeinen 15:29

Het ik weet was van de apostel
geen vleselijke trots, maar een
ootmoedig weten door de geest
van God. Zijn hart verlangde de
ontmoeting met de broeders en
zusters in geloof en genade.
Hij mocht instrument zijn om de
genade van God, de zegen van 
Christus die vervult, te kunnen 
doorgeven. Zo ook wij; wij zijn
instrumentjes in Gods machtige
hand om grote zegen van Hem 
door te geven. Een gebaar, dat 
biddend aan de ander gedaan
wordt, kan veel betekenen.  
Groot of klein maakt niet uit, de
Vader weet wat nodig is.  

En ik weet dat ik, als ik naar 
jullie toe kom, ik zal komen
met de zegen van Christus
die vervult
           Romeinen 15:29

Paulus wilde naar Rome komen
om enige geestelijke genade
met de broeders en zusters te
delen (Romeinen 1:11). Nu zegt
hij het iets duidelijker: de zegen
van Christus die vervult.
Dat ‘vervult’ is ook: vol maken,
compleet maken. De brief ging
hem vooruit. En nu wijst hij op
iets, dat ‘nog in het vat zit’.
Verder, in Romeinen 16:25,26,
spreekt hij van een geheim, in
eonische tijden verzwegen, maar
nu geopenbaard. De verzoening
die we lezen in Romeinen 5-8,
ja, maar daar was meer.
In Rome zou hij verder schrijven,
brieven, die de onnaspeurlijke
rijkdom van Christus (Efe.3:8)
bekend maken. Geen wonder,
dat hij zo verlangde naar de
ontmoeting met de gelovigen
daar!

Wanneer ik dit dan voltooid en 
deze vrucht voor hen verzegeld 
heb, zal ik heengaan via jullie 
naar Spanje
             Romeinen 15:28

Dit was wat Paulus zich voornam.
Eerst de vrucht van Macedonië
en Achaje in Jeruzalem brengen.
Daarna Rome, Spanje. Wat een
moed gaf de Heer hem na al de
strijd en zelfs aanslagen op zijn
leven. Verdrukkingen en lijden
waren zijn deel. Toch ging hij in
de kracht van de geest van God
door, dat was uitopstanding uit
de doden in het dagelijks leven!
Kennelijk onvermoeibaar ging
hij verder, Christus Jezus leidde
hem voort. Een kostbare vrucht
van het geloof nam hij verzegeld
mee. Zo werkte de geest van
God door. Maar ook nu werkt de
geest in levens van gelovigen;
niet spectaculair, maar vaak in
stilte, in het verborgene.

Want zij hebben er welbehagen 
in en zijn schuldenaren van hen, 
indien immers de natiën deel
hebben aan het geestelijke van 
hen, zijn zij ook schuldig in de 
vleselijke hen te dienen
                 Romeinen 15:27

Deze daad door de gelovigen uit
de natiën krijgt nog meer inhoud
als je leest:

wij nu maken aan jullie bekend, 
broeders, van de genade van 
God die gegeven is in de 
gemeenten van Macedonië, 
dat in veel beproefdheid door 
verdrukking de overmaat van 
hun vreugde en hun zeer diepe 
armoede overvloeit in de 
rijkdom van hun edelmoedigheid
      2 Corinthiërs 8:1,2

Indrukwekkend hoe God werkte
in de harten. Let op woorden als:
veel beproefdheid, verdrukking,
zeer diepe armoede. Niettemin
gaven zij edelmoedig. Hoe dan?
Omdat hun hart mild verzoenend 
was voor de gelovigen in Israël.
Dat waren mogelijk navolgers van 
Jezus en keken wellicht neer op 
gelovigen uit de natiën. 
Dat weerhield de Macedoniërs 
niet om niettemin rijk en mild te 
geven. Die leefden niet langer 
voor zichzelf, maar voor Hem, 
Die voor hen stierf en opgewekt 
was (2 Cor.5:14,15).