Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want indien ík jullie bedroef,
wie dan ook is er die mij blij 
maakt behalve degene die 
door mij bedroefd wordt?
           2 Korinthiërs 2:2

De zondaar, de krenker, had 
veel tranen bij de gelovigen 
veroorzaakt. 
Tevens was de hele gemeente
erdoor in opspraak geraakt.
Bovenal had hij de naam van 
Christus geschaad. 
Nu moest deze krenker de 
pijn ervan het verdere leven 
dragen. 
Hij had wellicht in zijn nood 
geroepen:
 
‘ik ellendig mens, wat zal mij 
bergen uit dit lichaam van de 
dood?’, 

En hij had de diepe betekenis 
van het antwoord: ‘genade!’ 
leren kennen. De vreugde en 
vrede die dan in het hart komt, 
is bijzonder. 
Dat had Paulus ook gehoord.
En het bracht ook blijdschap
bij de apostel, en natuurlijk de
hele Korinthische gemeente.    

Ik heb echter voor mijzelf
dit besloten, niet weer in
droefheid naar jullie toe te
komen
   2 Korinthiërs 2:1

De brief die Paulus stuurde,
had (be)droefdheid gebracht.
Niet alleen bij de zondaar in
1 Korinthe 5:1-5 genoemd,
maar in heel de gemeente.
En bij Paulus zelf, die intens
bewogen was met hen, was
de brief geschreven met pijn
in het hart. Het was óók de
genade van God: ingrijpen in
een hevig zondige situatie.
Zo’n gericht kan eerst hard
en liefdeloos lijken, maar is
juist gedaan uit diepe liefde
van God, een bewogen hart.  

Niet dat wij heer zijn van jullie
geloof, maar samenwerkers
zijn wij van jullie vreugde, want
in het geloof houden jullie stand.
          2 Korinthiërs 1:24

De gemeente te Korinthe was
door de eerste brief krachtig
aangesproken op de kern van
geloof: de dood aan het kruis
en de opstanding van Christus.
Er was invloed van wereldse
wijsheid merkbaar, juist als
het om die essentiële dingen
gaat. De Korinthiërs hielden
stand in geloof. De kracht om
stand te kunnen houden was
van Christus, van God. Paulus
constateert met vreugde dat
(een deel van) de Korinthiërs
zijn evangelie (nog) volgde.

Niet dat wij heer zijn van jullie
geloof, maar samenwerkers zijn
wij van jullie vreugde, want
in het geloof houden jullie stand.
          2 Korinthiërs 1:24

Paulus verkondigt nadrukkelijk
de waarheid voor vandaag. Wat
de individuele gelovige gelooft
is iets van het hart. God bepaalt
immers de mate van geloof.
Daarom konden Paulus en zijn
medearbeiders geen heer zijn
van het geloof. Wat iemand in
geloof aanvaardt en wat niet,
is tussen de Heer en hem/haar.
het evangelie van de genade
van God, van Christus, zou altijd
klinken. Dát geeft vreugde en
blijdschap in het hart. Dat zet
aan om te leven tot Zijn eer!

Ik echter roep als getuige God
aan over mijn ziel, dat ik, om 
jullie te ontzien, niet meer 
naar Korinthe gekomen ben
        2 Korinthiërs 1:23

De beweegreden van Paulus 
werd verkeerd uitgelegd. Men
dacht aan vleselijke redenen.
Dit is het motief waarom Paulus 
(nog) niet naar Korinthe kwam.
De liefde van God in zijn hart
bewoog hem om ze te ontzien.
Sommigen waren erg bedroefd 
om wat hij had geschreven en 
hadden de verkeerde houding
ingezien. Om ze niet nóg meer 
bedroefd te maken door zelf 
aanwezig te zijn, bleef hij nog 
(even) weg. Uiteindelijk werd 
dat door Vader bepaald. Want
Paulus was overtuigd, dat God
het is, Die zowel het willen als 
het werken bewerkt in levens
van gelovigen.