Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

opdat ik ook onder jullie enige
vrucht heb, zoals ook onder 
de overige natiën.
          Romeinen 1:13^b

Paulus wist als geen ander, dat 
de vrucht nooit resultaat van zijn
werk kon zijn, maar wel van God.
De vrucht is dan te zien in levens
van mensen, die in Gods genade
geroepen zijn. En: ieder die erbij
komt, is tevoren gekend, tevoren
bestemd. Helemaal Gods kiezen,
Zijn voornemen. De apostel zag 
zijn zware arbeid in zijn evangelie
van genade ‘beloond’ met velen 
die tot geloof kwamen. Helaas is
het zo, dat de mens steeds neigt 
naar rituelen, organisatie, dingen
waaraan men zich (vleselijk) vast
kan houden. Om die reden zijn er
velen van Paulus afgekeerd. Toch 
was hij de optimist, want God zal
het alles uitwerken tot het goede. 

Nu wil ik niet, dat jullie niet 
weten, broeders, dat ik me 
vaak voornam naar jullie toe 
te komen (en ik werd tot nu 
toe belet), opdat ik ook onder 
jullie enige vrucht heb, zoals 
ook onder de overige natiën.
          Romeinen 1:13

Paulus kwam uiteindelijk wel 
in Rome (Handelingen 28). Dat
was op Gods tijd. Hij nam zich 
vaak voor, en, schrijft hij:

    ik werd tot nu toe belet

zodat hij pas veel later dan zijn
eigen plan was, in Rome kwam.
Om duidelijk de situatie uiteen 
te zetten, liet hij ook dit weten.
De wil van God was bepalend.
Het verlangen was geestelijk, 
en de genadegave eveneens. 
In plaats van de rituelen in de
grote stad Jeruzalem, deelde
de apostel hét grote Offer met
de gelovigen in Rome. Goed 
nieuws draait om Hem, onze
Heer Christus Jezus. 

dat is nu: samen bemoedigd 
te worden onder jullie door 
elkaars geloof, zowel 
dat van jullie als dat van mij
        Romeinen 1:12

Zo kan het samenzijn ook zijn.
Samen bemoedigd worden door
elkaars geloof. Dat is wat anders
dan elkaar vliegen afvangen en
dergelijke. Helaas constateer je
bij gelovigen soms onderling 
gedoe. Niet wat de apostel hier
schrijft: het bemoedigd worden
door elkaars geloof. Wanneer je
merkt, dat geloof in de Schriften
niet leidend is: opletten. Men is 
bijvoorbeeld in onzekere situatie 
gekomen. Dan blijkt dat -ook als 
het om ervaren gelovigen gaat- 
men ernaar neigt, eigen idee of
andere gedachten te volgen. In 
plaats van biddend zoeken naar 
wat waar is. En wanneer je dat 
beseft, eerst dán te handelen, in
afhankelijkheid van Vader.

Want ik verlang ernaar jullie te 
zien, opdat ik enige geestelijke 
genadegave aan jullie meedeel, 
om jullie vast te doen staan
   Romeinen 1:11

Het ging de apostel erom, dat 
hij de genade (boodschap) die
hij zelf ontving, mee kon delen. 
Zodat opbouw van geloof kon
plaatsvinden. Dáár was hij op 
uit; dat gelovigen vast staan. 
Ze werden door Christus Jezus 
gevoed en kregen kracht. 
Staan in je geloof is belangrijk, 
het is een geestelijke strijd, en
de tegenwerker valt aan.
De apostel kon geen materiële 
‘zegen’ meenemen. Wel wilde
hij een geestelijke genadegave 
aan hen doorgeven. Evangelie
van God is daar vol van!  

smekend of ik nu misschien 
eindelijk voorspoedig zal 
worden in de wil van God
naar jullie toe te komen.
   Romeinen 1:10

We lezen opnieuw dit vers, en
zien, dat Paulus’ verlangen en
gebed was hen te ontmoeten.
Dat was de menselijke kant; in
hem is het echte, geestelijke 
verlangen om te ontmoeten. 
Én je leest: in de wil van God.
Dat was voor hem bepalend. 
Omstandigheden konden wel
ineens wijzigen; en daarin was
God het, Die leidt. God is het,
Die alles doet samenwerken.
Waarvoor? Tot wat goed is, en
dát is wat in Zijn plan past. Hij 
houdt van je. U, jij en ik; wij 
houden van Vader. Je leeft in
alles voor God. Dan maakt het
niet uit welke kant het opgaat.