Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Zie dan de mildheid en 
strengheid van God! Inderdaad, 
over hen die vallen strengheid, 
over jou echter mildheid van
God, ingeval jij bij de mildheid 
blijft; anders zal ook jij 
afgehouwen worden.
         Romeinen 11:22

Beide kanten komen naar voren
in dit gedeelte. Geloof, ongeloof;
mildheid en ‘strengheid’; enten
en afhouwen. God werkt alles in
Zijn plan met Israël en de natiën
uit. Op ongeloof is ‘strengheid’,
(van)af-snijding van God het
gevolg. Het gaat immers om wat
Hij spreekt, waarmee Zijn trouw
en betrouwbaarheid verbonden
zijn. Zo verging het Israël. Van
hen werd deels de lichtdragers-
functie weggenomen. De natiën
ontvingen Gods woorden. Dat
zorgde, met de uitbreiding van
‘de kerk’ ook voor verspreiding
van Zijn woord. Zij bleven niet
bij de mildheid van God; onder
meer in de middeleeuwen en
in de verlichting nam ‘t ongeloof
toe. En de wilde, geënte takken
afgehouwen.

Want indien God de natuurlijke 
takken niet gespaard heeft, 
zal Hij ook jou niet sparen!
           Romeinen 11:21

Weer een indien. God zegt tot
de natiën: ook jullie worden in
deze niet gespaard. Israël heeft
door Jahweh ‘takken’ verloren;
en dat was door ongeloof in de
majesteit en heerlijkheid van
God. Gebeurt dat bij de natiën
ook, de wetmatigheid is dan:
ongeloof -> takken eruit. In de
voorbije 2 à 300 jaar kwam het
ongeloof bij ‘christelijke’ natiën
steeds sterker naar voren. Als
teken daarvan kerkverlating en
meer ‘spirituele’ richtingen en
stromingen die ingang vinden
bij mensen. We leven in de tijd
dat Israël de volle lichtdragers
functie terug gaat krijgen.  

Uitstekend! Door ongeloof zijn 
zij uitgebroken, jíj echter staat 
door geloof. Wees niet hoog 
gezind maar vrees!
         Romeinen 11:20

Het jij is enkelvoud. De natiën
worden als 1 gezien.
Het uitstekend klinkt omdat de
natiën beseften wat God gaf.
Geloof versus ongeloof lees je
in dit vers. Het is hier niet het
geloof in het evangelie van de
genade van God.
Het is ‘algemeen’ geloof in de
majesteit en kracht van God.
Paulus sprak dat te Lystra
(Hand.14:14-17) en te Athene
(Hand.17:22-31). Maar vanuit
het verleden was dat voor de
natiën niets nieuws.
Jona, in Ninevé, sprak over God;
men geloofde zijn boodschap.
De wortel en takken van de
tamme olijfboom betreft Israël.
Daarom zouden de natiën geen
‘hoge gezindheid’ hebben. Diep
ontzag en eerbied (vrees) voor
God zou tot een passende,
ootmoedige houding leiden.   

Jij zal dan uitspreken:
De takken zijn uitgebroken 
opdat ík geënt zou zijn
     Romeinen 11:19

Het ‘jij’ staat in enkelvoud; de
natiën worden als één spreker
opgevoerd. Zij stellen terecht,
dat takken van Israël weg zijn
gehaald opdat de natiën ook
het licht van Gods woord in hun
midden hebben. Ze delen in de
verzoening vanuit God. Ze zijn
wat dat betreft even belangrijk
als Israël. De tijd is verstreken;
het ongeloof nam sterk toe.
Paulus berichtte daarover in 1
Timotheüs 4:1 : in latere era’s
zullen sommigen van het geloof
af gaan staan. Zij volgen nu de
leringen van demonen, andere
geesten. Laten wij dan blijven
bij wat wij geleerd hebben van
de apostel Paulus!

poch niet tegen de takken. Indien 
jij echter pocht: jij draagt de 
wortel niet, maar de wortel jou
    Romeinen 11:18

De natiën pochten (roemden zich
negatief) tegenover Israël. Zegen,
in allerlei opzichten, meenden zij,
was aan eigen werk te danken.
Terwijl invloed van Gods woord
(en dat via Israël) voor weldaad
zorgde. Natiën gedroegen zich
zelfs vaak antisemitisch. Dat op
zich, had mede te maken met
het waanzinnige idee: ‘kerk’ is
in plaats van Israël gekomen.
Niet alleen de verwoesting van
Jeruzalem in 70 AD was uiting
van het zich hoger achten dan
Israël. In afgelopen 2000 jaar is
vaak gebleken dat ‘de takken
van de wilde olijf’ lelijk pochten
tegen Gods volk. Terwijl ze door
de wortel gedragen werden.