Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want uit veel verdrukking en
beklemming van hart schrijf
ik jullie, onder veel tranen,
niet opdat jullie bedroefd
worden, maar opdat jullie de
liefde kennen die ik
overvloeiender voor jullie heb.
         2 Korinthiërs 2:4

Het ging de apostel aan het
hart, het gedrag in Korinthe
van (sommige) gelovigen was
niet tot eer van de Vader.
De tranen die de apostel had
over de Korinthiërs waren uit
liefde van God in zijn hart.
Hij schrijft (en schreef) ze met
veel verdriet. Liefde van God,
verzoening, die houding had
Paulus naar hen toe. Juist uit
tact, liefde van Christus was
zijn schrijven geboren. Door
Gods geest -in de details ook-
geleid schreef hij. Dat zouden
zij beseffen. Hij wilde ze geen
pijn doen, niet bedroefd doen
zijn, want dat kon hun vreugde
over de genade van God doen
verminderen.

En ik schrijf jullie juist dit, 
opdat ik niet, komend, 
droefheid heb door hen die 
mij moesten verheugen, 
vertrouwen hebbend in jullie 
allen, dat mijn vreugde van 
jullie allen is.
   2 Korinthiërs 2:3

Nadat het evangelie van de
genade van God in ons hart
is geland, leert het ons ook 
om in die genade te leven. 
Het geeft ook de kracht die
daartoe nodig is. 
De Korinthiërs kregen die
grote vreugde in hun hart.
Dat gaf verlangen om ook 
die genade en vreugde aan
anderen door te geven.
In hun midden ontstond de
mogelijkheid om genade in
de praktijk toe te passen.
Je kan zeggen: die ernstige 
zonde was een test. Paulus’
woorden in 1 Korinthiërs 
hadden effect gehad. 
De zondaar was tot inkeer 
gekomen en de gelovigen 
konden de vreugde daarna 
ook met hem delen. 

Want indien ík jullie bedroef,
wie dan ook is er die mij blij 
maakt behalve degene die 
door mij bedroefd wordt?
           2 Korinthiërs 2:2

De zondaar, de krenker, had 
veel tranen bij de gelovigen 
veroorzaakt. 
Tevens was de hele gemeente
erdoor in opspraak geraakt.
Bovenal had hij de naam van 
Christus geschaad. 
Nu moest deze krenker de 
pijn ervan het verdere leven 
dragen. 
Hij had wellicht in zijn nood 
geroepen:
 
‘ik ellendig mens, wat zal mij 
bergen uit dit lichaam van de 
dood?’, 

En hij had de diepe betekenis 
van het antwoord: ‘genade!’ 
leren kennen. De vreugde en 
vrede die dan in het hart komt, 
is bijzonder. 
Dat had Paulus ook gehoord.
En het bracht ook blijdschap
bij de apostel, en natuurlijk de
hele Korinthische gemeente.    

Ik heb echter voor mijzelf
dit besloten, niet weer in
droefheid naar jullie toe te
komen
   2 Korinthiërs 2:1

De brief die Paulus stuurde,
had (be)droefdheid gebracht.
Niet alleen bij de zondaar in
1 Korinthe 5:1-5 genoemd,
maar in heel de gemeente.
En bij Paulus zelf, die intens
bewogen was met hen, was
de brief geschreven met pijn
in het hart. Het was óók de
genade van God: ingrijpen in
een hevig zondige situatie.
Zo’n gericht kan eerst hard
en liefdeloos lijken, maar is
juist gedaan uit diepe liefde
van God, een bewogen hart.  

Niet dat wij heer zijn van jullie
geloof, maar samenwerkers
zijn wij van jullie vreugde, want
in het geloof houden jullie stand.
          2 Korinthiërs 1:24

De gemeente te Korinthe was
door de eerste brief krachtig
aangesproken op de kern van
geloof: de dood aan het kruis
en de opstanding van Christus.
Er was invloed van wereldse
wijsheid merkbaar, juist als
het om die essentiële dingen
gaat. De Korinthiërs hielden
stand in geloof. De kracht om
stand te kunnen houden was
van Christus, van God. Paulus
constateert met vreugde dat
(een deel van) de Korinthiërs
zijn evangelie (nog) volgde.