Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

zo dat in tegendeel, jullie 
veeleer genade schenken
en aanspreken, opdat zo 
iemand niet door 
overmatiger droefheid 
opgeslokt wordt      
2 Korinthiërs 2:7

De zondaar was tot inkeer 
gekomen, had berouw. Nu
roept Paulus de broeders 
en zusters op om diegene 
genade te schenken. Het 
aanspreken heeft hier een
troostend karakter. Indien
men nog langer afstand zou
houden, zou hij nóg verder
in bedroefdheid wegzinken.
Dat was niet de bedoeling; 
de weg van de genade is 
dat zo iemand een proces 
van herstel doormaakt en
verder wel tot Zijn eer kan
leven. 

Toereikend voor zo iemand is 
deze berisping, die door het 
merendeel gebeurt
        2 Korinthiërs 2:6

De meesten van de gemeente
hadden afstand genomen van
de zondaar. De berisping van 
de apostel had gewerkt. 
Uit liefde van God dit doen 
wordt soms niet begrepen.
Paulus neemt ook in deze 
brief veel tijd om duidelijk 
te maken dat de liefde van
God bepalend is voor zijn 
handelwijze in deze kwestie.
Zo is het met al wat God in
Zijn plan uitwerkt; uit Zijn
hart van liefde komt alles 
voort. 
 

Indien nu iemand bedroefd
heeft, heeft hij niet mij bedroefd,
maar voor een deel (opdat ik niet
bezwarend zou zijn) jullie allen.
         2 Korinthiërs 2:5

Het gaat Paulus niet om zichzelf
in de eerste plaats. Het gaat om
de mede gelovigen; vooral in
Korinthe. Zo’n ernstige zonde
had ook negatieve uitstraling
naar andere groepen gelovigen.
Nu had zijn hevige vermaning in
de eerste brief goed resultaat
gehad. De brief zou ook verder
rondgaan en de gelovigen tonen
hoe Paulus vanuit de genade van
God zoiets aanspreekt.
En dat is tot op vandaag de dag
zo; laten wij God danken voor
alle aanwijzingen die Hij geeft
door de verlaten apostel.

Want uit veel verdrukking en
beklemming van hart schrijf
ik jullie, onder veel tranen,
niet opdat jullie bedroefd
worden, maar opdat jullie de
liefde kennen die ik
overvloeiender voor jullie heb.
         2 Korinthiërs 2:4

Het ging de apostel aan het
hart, het gedrag in Korinthe
van (sommige) gelovigen was
niet tot eer van de Vader.
De tranen die de apostel had
over de Korinthiërs waren uit
liefde van God in zijn hart.
Hij schrijft (en schreef) ze met
veel verdriet. Liefde van God,
verzoening, die houding had
Paulus naar hen toe. Juist uit
tact, liefde van Christus was
zijn schrijven geboren. Door
Gods geest -in de details ook-
geleid schreef hij. Dat zouden
zij beseffen. Hij wilde ze geen
pijn doen, niet bedroefd doen
zijn, want dat kon hun vreugde
over de genade van God doen
verminderen.

En ik schrijf jullie juist dit, 
opdat ik niet, komend, 
droefheid heb door hen die 
mij moesten verheugen, 
vertrouwen hebbend in jullie 
allen, dat mijn vreugde van 
jullie allen is.
   2 Korinthiërs 2:3

Nadat het evangelie van de
genade van God in ons hart
is geland, leert het ons ook 
om in die genade te leven. 
Het geeft ook de kracht die
daartoe nodig is. 
De Korinthiërs kregen die
grote vreugde in hun hart.
Dat gaf verlangen om ook 
die genade en vreugde aan
anderen door te geven.
In hun midden ontstond de
mogelijkheid om genade in
de praktijk toe te passen.
Je kan zeggen: die ernstige 
zonde was een test. Paulus’
woorden in 1 Korinthiërs 
hadden effect gehad. 
De zondaar was tot inkeer 
gekomen en de gelovigen 
konden de vreugde daarna 
ook met hem delen.