Gods woord is leven
Toereikend voor zo iemand is
deze berisping, die door het
merendeel gebeurt
2 Korinthiërs 2:6
De meesten van de gemeente
hadden afstand genomen van
de zondaar. De berisping van
de apostel had gewerkt.
Uit liefde van God dit doen
wordt soms niet begrepen.
Paulus neemt ook in deze
brief veel tijd om duidelijk
te maken dat de liefde van
God bepalend is voor zijn
handelwijze in deze kwestie.
Zo is het met al wat God in
Zijn plan uitwerkt; uit Zijn
hart van liefde komt alles
voort.
Indien nu iemand bedroefd
heeft, heeft hij niet mij bedroefd,
maar voor een deel (opdat ik niet
bezwarend zou zijn) jullie allen.
2 Korinthiërs 2:5
Het gaat Paulus niet om zichzelf
in de eerste plaats. Het gaat om
de mede gelovigen; vooral in
Korinthe. Zo’n ernstige zonde
had ook negatieve uitstraling
naar andere groepen gelovigen.
Nu had zijn hevige vermaning in
de eerste brief goed resultaat
gehad. De brief zou ook verder
rondgaan en de gelovigen tonen
hoe Paulus vanuit de genade van
God zoiets aanspreekt.
En dat is tot op vandaag de dag
zo; laten wij God danken voor
alle aanwijzingen die Hij geeft
door de verlaten apostel.
Want uit veel verdrukking en
beklemming van hart schrijf
ik jullie, onder veel tranen,
niet opdat jullie bedroefd
worden, maar opdat jullie de
liefde kennen die ik
overvloeiender voor jullie heb.
2 Korinthiërs 2:4
Het ging de apostel aan het
hart, het gedrag in Korinthe
van (sommige) gelovigen was
niet tot eer van de Vader.
De tranen die de apostel had
over de Korinthiërs waren uit
liefde van God in zijn hart.
Hij schrijft (en schreef) ze met
veel verdriet. Liefde van God,
verzoening, die houding had
Paulus naar hen toe. Juist uit
tact, liefde van Christus was
zijn schrijven geboren. Door
Gods geest -in de details ook-
geleid schreef hij. Dat zouden
zij beseffen. Hij wilde ze geen
pijn doen, niet bedroefd doen
zijn, want dat kon hun vreugde
over de genade van God doen
verminderen.
En ik schrijf jullie juist dit,
opdat ik niet, komend,
droefheid heb door hen die
mij moesten verheugen,
vertrouwen hebbend in jullie
allen, dat mijn vreugde van
jullie allen is.
2 Korinthiërs 2:3
Nadat het evangelie van de
genade van God in ons hart
is geland, leert het ons ook
om in die genade te leven.
Het geeft ook de kracht die
daartoe nodig is.
De Korinthiërs kregen die
grote vreugde in hun hart.
Dat gaf verlangen om ook
die genade en vreugde aan
anderen door te geven.
In hun midden ontstond de
mogelijkheid om genade in
de praktijk toe te passen.
Je kan zeggen: die ernstige
zonde was een test. Paulus’
woorden in 1 Korinthiërs
hadden effect gehad.
De zondaar was tot inkeer
gekomen en de gelovigen
konden de vreugde daarna
ook met hem delen.
Want indien ík jullie bedroef,
wie dan ook is er die mij blij
maakt behalve degene die
door mij bedroefd wordt?
2 Korinthiërs 2:2
De zondaar, de krenker, had
veel tranen bij de gelovigen
veroorzaakt.
Tevens was de hele gemeente
erdoor in opspraak geraakt.
Bovenal had hij de naam van
Christus geschaad.
Nu moest deze krenker de
pijn ervan het verdere leven
dragen.
Hij had wellicht in zijn nood
geroepen:
‘ik ellendig mens, wat zal mij
bergen uit dit lichaam van de
dood?’,
En hij had de diepe betekenis
van het antwoord: ‘genade!’
leren kennen. De vreugde en
vrede die dan in het hart komt,
is bijzonder.
Dat had Paulus ook gehoord.
En het bracht ook blijdschap
bij de apostel, en natuurlijk de
hele Korinthische gemeente.