Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Ik beveel nu jullie Febe, onze 
zuster, aan, die ook dienares is 
van de gemeente in Kenchrea.
    Romeinen 16:1

Na het ‘Amen’ in 15:33 gaat de
apostel toch verder. Kennelijk is
de brief nog niet af, heilige geest
leidde hem om toe te voegen. Hij
beveelt een diacones bij hen aan,
Febe, helder of stralend betekent
haar naam. Kenchrea was een
plaats aan de haven bij Korinthe.
Paulus had daar ook dienstwerk
in het genade-evangelie verricht.
Zij verrichte kennelijk ook (veel)
dienstwerk bij de uitgeroepenen
daar. Levende gelovigen dienen
de Heer en Paulus noemt er zo
een aantal. Ook wij, in ootmoed,
dienen de Heer op de plaats die
Hij ons geeft in dienstwerk wat
Hij te doen geeft.

De God nu van de vrede zij met 
jullie allen. Amen.
      Romeinen 15:33

De God van de vrede was met
Paulus. We horen wat hij zegt:

wij dan, gerechtvaardigd uit het
geloof, hebben vrede met God,
door onze Heer Jezus Christus
               Romeinen 5:1

Geweldige woorden, die spreken
van de genade waarin wij staan.
God is de God van de vrede; Hij
heeft ons met Zich verzoend door
de dood van de Zoon.
We leven in vrede met God en de
vrede van God in ons hart. Geen
strijd met bloed en vlees maar het
is standhouden en staan. Wij die
vrede houden met alle mensen,
wreken onszelf niet, maar geven
het over aan God, Die op Zijn tijd
zal vergelden. Laten we bidden
voor hen die onze vijanden zijn of
zich vijandig tegen ons opstellen.
En zo de vrede uitleven naar de
anderen toe.

De God nu van de vrede zij met 
jullie allen. Amen.
      Romeinen 15:33

Dit is de ‘eerste afsluiting’ van
deze rijke brief. Er werd nog
wat toegevoegd, leiding door
heilige geest. Paulus dicteerde
verder en Tertius noteerde.
Hoofdstuk 16 met al wat erin
staat, moest ook geschreven.
De God van de vrede; daarin
weerklinkt de verzoening die
zo rijk naar voren kwam in de
hoofdstukken 5-8. Later komt
deze ook in Filippenzen 4:8,9
naar voren. God heeft Zelf de
ultieme vrede en zal deze ook
toedelen aan de Zijn schepping
op Zijn tijd.

opdat ik in vreugde naar jullie 
toe kom door de wil van God, 
en ik zou rusten met jullie
     Romeinen 15:32

Nu het tweede opdat waarvoor
Paulus gebed vroeg. Niet alleen 
in verband met het gevaar dat 
op de loer lag. De vreugdevolle 
ontmoeting met de broeders en
zusters lag in het verschiet. 
De ontmoeting zou in genade 
zijn; de geestelijke genadegave 
die hij door had te geven (1:11)
zou ze vastheid geven. Tot God
bidden, dat was nodig om door 
de wil van God naar Rome te 
gaan. In alles besefte Paulus, dat
God mogelijk maakte wat hij aan
dienstwerk kon doen. Zo ook in
ons leven; God bepaalt je weg;
we gaan biddend, afhankelijk
van de liefdevolle Vader, door
diepte, moeite, verdriet heen.
Met geweldige verwachting.   

opdat ik geborgen word van 
de weerspannigen in Judea, 
en mijn dienst voor Jeruzalem 
welaangenaam voor de 
heiligen wordt
        Romeinen 15:31

Het Sanhedrin en veel Joodse
mensen wezen het evangelie 
van het koninkrijk af.
Hun ongeloof bleek aan alle 
kanten. Menselijkerwijs zou
Paulus angst moeten hebben 
voor de tegenstanders. Maar 
God zou hem bewaren, daar 
was hij van overtuigd. 
Hij ervoer bijzondere kracht
en leiding door heilige geest.
Hij had de beloofde collecte
bij zich, een liefdebetoon van
de gelovigen uit de natiën.
De toezegging zou de apostel
waarmaken; hij wilde gelovige
armen in Jeruzalem dienen.
Ondanks gevaar voor eigen 
leven ging hij toch, in geloof 
en vertrouwen op Vader.