Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Wie echter roemt, laat hij in
de Heer roemen!
     2 Korinthiërs 10:17

Hier herhaalt Paulus wat hij
in 1 Korinthiërs 1:31 schreef,
waarmee Jeremia 9:23,24 
naar voren komt. De mens 
zou niet roemen in zichzelf,
ook al is het nog zo minimaal.
Korinthiërs roemden nog in
mensen en waren nog niet 
zo ver dat zij erkenden, dat
alles uit en door en tot God
de Vader is. 
De Vader en de Zoon zouden 
alle roem en eer krijgen van 
de schepselen, de mens.
Wat een genade, dat wij niet 
van eigen kracht, maar uit 
Gods genade leven. 

om het daarenboven gaande
van jullie evangelie te
verkondigen, niet te roemen
in andermans’ richtsnoer, in
wat gereed is.
        2 Korinthiërs 10:16

Paulus werkterrein was wel
groter dan omgeving Korinthe.
Dat geeft hij aan, maar hij wilde
niet het gebied van anderen de
arbeid doen. Het richtsnoer, of
de grenzen van andermans
(de Besnijdenis) terreinen, daar
wilde hij niet komen. Dan zou het
vleselijke ijver zijn; ‘groter’ of
‘beter’ te willen zijn dan die
apostelen. Het roemen in de
mensen was vooral in Korinthe
een punt. Paulus’ evangelie is
wat daar haaks op staat. De
dood van de oude mens in de
dood van Christus maakt een
einde aan al onze pretenties.
Alleen van Gods genade leven;
onze dank vloeit over.  

Niet buiten de maat roemend in
andermans moeiten, echter de
verwachting hebbend, wanneer
jullie geloof groeit, onder jullie groot
gemaakt te worden tot in overmaat,
naar ons richtsnoer
        2 Korinthiërs 10:15

Paulus herhaalt enigszins wat
in vers 13 ook naar voren was
gekomen. Het evangelie van
het koninkrijk was uitgegaan
onder de Israëlieten in de
verstrooiing. Daardoor zeiden
sommigen in Korinthe mogelijk:
‘ik ben van Kefas’.
Door splitsingen (1Kor.11:17)
was het door Paulus gebrachte
in verdrukking gekomen.
Het grote verlangen was, dat
zijn evangelie zou groeien in
en onder de Korinthiërs. Zonder
de anderen dwars te zitten, was
het ernstige gebed, dat hun
geloof zou groeien en er steeds
meer ‘oor naar’ zijn evangelie
zou zijn. Laat ons gebed zijn,
dat het woord van de Heer
snelle voortgang mag hebben,
ook in ons eigen leven!


 

want het is niet alsof wij,
niet reikend naar jullie toe,
onszelf te ver uitstrekken,
want totaan ook jullie
halen wij anderen in, in
het evangelie van Christus
    2 Korinthiërs 10:14

De Korinthiërs roemden in
allerlei ‘sprekers’ die in hun
ogen het beter ‘deden’ dan
Paulus. Dat de apostel niet
snel genoeg opnieuw naar
hen toe kwam werd zelfs
uitgelegd als dat Paulus erg
druk bezig zou zijn met een
‘gebiedsuitbreiding’, geen
tijd voor hen had.
In dit deel haalt de apostel
daar een dikke streep door
en geeft aan, dat hij en zijn
medewerkers juist ernstig
bezig waren om naar de
Korinthiërs toe te komen,
waarvoor Titus al eerder
gestuurd was. ‘want tot aan
ook jullie halen wij anderen
in, in het evangelie van
Christus’, zou voor hen
voldoende moeten zijn.
 

Wij echter zullen niet tot
 buiten de maat roemen,
maar naar de maatstaf van
het richtsnoer, waarvan
God ons een mate toedeelt,
om tot aan ook jullie te reiken
    2 Korinthiërs 10:13

Paulus’ arbeidsveld bleek
heel uitgestrekt te zijn. En
toch wilde hij nergens op
roemen. Dat was bij de
Korinthiërs; zij roemden in
mensen. Zij keken naar ‘de
ideale en charismatische
leiders’; veel minder naar
de inhoud van wat gezegd
wordt. Zij (en wij) in hun
(onze) trots, willen roemen
in wat zij doen of gedaan
hebben. Paulus roemde in
God en Zijn Zoon, wat zij
gedaan hebben én doen.
Zo wilde hij niet buiten het
op dat moment bepaalde
werkterrein zijn, hield zich
aan wat de Heer aangaf.
Dat reikte wel tot Korinthe
en de ekklesia daar.