Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

want Macedonië en Achaje 
hebben er welbehagen in een 
bijdrage te doen voor de armen 
van de heiligen in Jeruzalem
     Romeinen 15:26

Gisteren lazen we goed achten
voor het woord eudokeo; dat is
werkwoord van eudokia. Dat is:
welbehagen. Niet: humanistisch,
maar door de geest van God. In
Jeruzalem overkwam gelovigen
lijden en verdrukkingen. Omdat
Israël in hun krenking God niet
geloofde, betekende dat wel
de verzoening van de wereld
(Romeinen 11:12,15).
De genade van de verzoening
werkte door in de gelovigen van
Macedonië en Achaje. Dát was
wat hun harten verzachtte en
zij welbehagen hadden in hun hulp
voor de gelovigen in Israël.
Zo ook wij, ons hart is mild door
genade van God, verzoening door
de dood van de Zoon, en we
hebben welbehagen in de ander,
op onze weg, te helpen.

want Macedonië en Achaje 
hebben het goed geacht een 
bijdrage te doen voor de armen 
van de heiligen in Jeruzalem
     Romeinen 15:26

Zoals toegezegd nam Paulus de
gift, het geschenk mee. Het was
bij verzameld door gelovigen uit
de natiën. Zij hadden in die tijd
nog de ondergeschikte plaats in
het vlees, ten opzichte van Israël.
Het zou goed van pas komen en
was een teken van Gods liefde
die in de harten werkte. Temeer
daar een hongersnood op komst
was, wat men niet kon voorzien.
Maar de naam Jahweh Jirèh, de
HEER zal voorzien, blijkt weer zo
waar te zijn. Je kunt deze actie
als plat humanistisch zien. Een
daad waarin mensen de anderen
helpen. Maar dat is het niet; het
is in wezen God, de Vader, Die
alles bewerkt.   

Thans echter ga ik naar Jeruzalem, 
de heiligen dienend
            Romeinen 15:25

De apostel moest, in de wil van
God, naar Jeruzalem. Wat dat ook
zou brengen, hij verwachtte toch
later in Rome te arriveren.
De geschiedenis is dat het zo ging.
Handelingen verhaalt dat profeet
Agabus zei dat er hongersnood
zou komen.
Toch ging Paulus, zeker van Gods
wil. Hij zou net op tijd ontzet
worden door soldaten van Rome.
De woedende menigte was bijna
niet te houden, ze wilden hem
doden. Zijn ootmoedige houding
was: dienend voor de heiligen in
Jeruzalem. Zijn Heer volgde hij na
in gezindheid en vertrouwen.
Laat die gezindheid in ons zijn, die
ook in Christus Jezus is.

wanneer ik ook naar Spanje ga, 
want ik verwacht, doorgaand, 
jullie te zien en door jullie daar 
vooruit gezonden te zijn 
wanneer ik eerst, voor een 
deel door jullie gelaafd word
          Romeinen 15:24

Sommigen zeggen, dat Paulus
ná de gevangenschap in Rome
alsnog naar Spanje ging. En,
eventueel nog verder, naar
de Britse eilanden, Engeland.
Hoe dat ook zij, in ieder geval
is het verlangen van de apostel
om bij de gelovigen in Rome
te zijn.
Waarom? Om een geestelijke
genadegave mee te delen.
Hij bad voortdurend voor hen,
en wilde graag -in de wil van
God- bij hen komen. En dat ook,
om geloof met elkaar te delen.
Dat zou voor de gelovigen en
daar -én Paulus zelf- verfrissend,
bemoedigend werken. Laten we
zó als gelovigen, wanneer we in
genade geloof biddend kunnen
delen, elkaar ont-moeten.  

Thans echter heb ik geen plaats 
meer in deze gebieden, en heb 
sinds vele jaren een verlangen 
naar jullie toe te komen
           Romeinen 15:23

Een langer durende wens van de
apostel was om in Rome te zijn.
Maar de omstandigheden waren
hindernis om dat te gaan. Er zit
een zekere ‘spanning’ tussen wat
je als gelovige wenst, afhankelijk
van Vader, en wat kan of gebeurt.
Paulus lette op omstandigheden
zoals hij in Filippenzen 2:23 zegt:

hem dan verwacht ik inderdaad
ogenblikkelijk te zenden, wanneer
ik de dingen om mij heen overzie

Biddend verlangen van de apostel
was, om naar Rome (en verder) te
gaan. Of dat ook zo zou zijn, lag
geheel in handen van God uit Wie
alles is. Zo ook wij, kijkend hoe
een en ander gaat, de weg aan de
hand van Vader gaan.