Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want onze aanspreking is 
niet uit dwaling, noch uit 
onreinheid, noch in bedrog
   1 Thessalonicenzen 2:3

Paulus kadert scherp wat het
evangelie van God is. Ook de
‘aanspreking’ (vertroostend,
vermanend) was zuiver. Om
de inhoud sterker voor het 
voetlicht te krijgen is Paulus
door zijn motivering bezig, 
de critici het zwijgen op te 
leggen. Want er zijn steeds 
gelovigen, die de intenties, 
de motieven van Paulus ter 
discussie stellen.
Het ‘framen’, in een bepaald 
kader zetten, is een populaire
methode om de aandacht op
en gesprek over de inhoud af 
te leiden. In wezen gaat het
gesprek daarna over bijzaken
en is dus niet opbouwend.
Dat is afleiding, de diabolos
(tegenwerker) gebruikt zulke
gelovigen om vurige pijlen
te schieten op de navolgers 
van Paulus.



 

alhoewel de werken vanaf de
nederwerping van de wereld 
plaatsgevonden hebben; 
want Hij heeft ergens zo 
uitgesproken over de zevende:
“En God hield op in de zevende 
dag van al Zijn werken.” 
    Hebreeën 4:3^b,4

De Jood, de Israëliet onder de
Thora, de wet, ijverde om een 
stuk gerechtigheid voor God 
te realiseren. Nu de schrijver 
hier dringend oproept om te 
vertrouwen op de beloften 
van God, komt opnieuw het 
ophouden of stoppen van God
(Elohim) naar voren. 
De werken zijn hier die van 
Elohim in Genesis 1 vanaf de
nederwerping van de wereld.
Hij herstelde een tot chaos en
leegte en duisternis vervallen
wereld. Het prachtige systeem,
de ordening die sinds Genesis
1:1 heerste, het was verstoord 
door satan, tegenwerker van 
God. Welke schepselen op die
eerste aarde ‘woonden’? Het 
zal een ‘ernaar raden’ zijn tot 
wij het horen van de Heer. 
Het gericht van God kwam op
de rebellen die revolutie en 
wanorde veroorzaakten. Ook nu, in onze dagen, horen en 
zien en lezen wij hetzelfde: er
wordt gewerkt aan een grote 
omwenteling. 
Wij zien reikhalzend uit naar  
Zijn terugkeer! 

Wij dan die geloven komen 
binnen in het ophouden,
zoals Hij heeft uitgesproken:
Zoals Ik gezworen heb in Mijn 
verontwaardiging: ‘Indien zij 
zullen binnenkomen in Mijn 
ophouden!’           
Hebreeën 4:3

Opnieuw komt de schrijver
met het citaat uit Psalm 95:11.
In het stoppen met de eigen
werken, het ophouden, ligt de
rust van het geloof. Opnieuw
klinkt de roep om gericht te
zijn op geloof in de beloften
van God. Hij komt, de Messias
zal Zijn aardse koninkrijk gaan
vestigen – op Gods tijd.
De waarschuwing uit de Psalm
is voor hen duidelijk. Aan de
ene kant wijst de schrijver op
het gevaar van terugvallen. We
zien ook, dat de schrijver de
^ophemelse roeping (3:1) naar
voren brengt. Dat is richting de
waarheden die Paulus brengt.  

Want ook ons is evangelie
verkondigd, net als ook hen. 
Maar het gehoorde woord 
heeft hen niet gebaat, omdat 
het niet vermengd is met het
geloof bij wie het hoorden.
          Hebreeën 4:2

Evangelie van het koninkrijk
klonk in hun oren; ook Israël 
in de wildernis had beloften
van Elohim gehoord. Dat was
goed nieuws, alleen bleek al
snel ongeloof in de harten 
toen de omstandigheden erg
moeilijk werden. Israël in de
woestijn hoorde; bij heel wat
van hen werd dat echter niet
met geloof vermengd. Dat is
de reden dat zij (weg)vielen.
Dit gebeurde ook later in de
tijd van Handelingen. 
Het kan zijn, dat ook in deze
tijd van overstromende genade
mensen het evangelie van de
genade van Christus horen. 
Maar dat vermengt zich niet 
altijd met geloof (vertrouwen).
Natuurlijk is dat uiteindelijk uit
God, de Vader. God is het, die
geloof schenkt en verzegelt
met de geest van de belofte,
de heilige.   

Wij zouden dan bevreesd
worden, of niet op enig 
moment, terwijl de belofte 
om binnen te komen in Zijn
ophouden achtergelaten
wordt, iemand uit jullie 
schijnt achtergebleven te 
zijn           Hebreeën 4:1

Net als in de reis door de
wildernis zouden sommigen 
achter kunnen blijven. 
Afschrikwekkend voorbeeld 
was, dat een hele generatie 
in ongeloof omkwam. 
Zij zijn niet ingegaan in Zijn
ophouden (stoppen) en zijn
nooit in het beloofde land 
aangekomen. Zo was in de 
tijd van Handelingen ook de
terugval in ongeloof aan de 
orde; gevolg was, dat men 
niet het beloofde kreeg.
Voortdurend klinkt in deze
brief de roep tot volharding 
in geloof, in vertrouwen. 
In het evangelie van genade
zoals Paulus dat brengt, kán 
een waarachtig geroepene
niet terugvallen én de boot 
(de bazuin) missen. Ook al
zou men zelfs in ongeloof 
vervallen, dan nog blijft:
gerechtvaardigd om niet in
Zijn genade waar!