Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Daar het dan overblijft voor 
sommigen erin binnen te 
komen, en wie eerder het 
evangelie verkondigd werd 
niet binnen gekomen zijn 
vanwege weerspannigheid
    Hebreeën 4:6

De treurige geschiedenis van
Israël destijds was, dat velen 
niet het beloofde land binnen
konden gaan. Eerst kwamen 
de verspieders terug; daarop
wilde het volk niet. Dat leverde
38 jaar extra in de wildernis op.
Het goede nieuws was toen,
in de dagen van Mozes, de
belofte van een land vol melk
en honing. 
Allerlei mooie vrucht, fruit, en 
dergelijke; een geweldig land, 
nu nog is het daar aangenaam.
Maar ‘de geweldenaars’ in die
landstreek, zij schrikten het volk
af. Zij keken meer naar wat
groots leek, het vertrouwen op
God slonk. Het ongeloof in het
hart, ofwel niet vertrouwen in de
belofte van God, bleek: het volk
was weerspannig. Behalve
Jozua en Kaleb kwam een hele
generatie om in de wildernis.

En hierin weer: ‘Indien zij 
zullen binnenkomen 
in Mijn ophouden!’ 
      Hebreeën 4:5

Zoals Elohim stopte, ophield
met het herstelwerk, zo had 
Israël het stoppen in kunnen 
gaan. Maar velen kwam in de
wildernis om door ongeloof. 
Dat wordt zeer dringend in 
deze hoofdstukken (3,4) van 
deze bijzondere brief gesteld.
Sommige gelovige Israëlieten 
raakten in Handelingen van 
slag omdat de Messias Jezus
nog niet terugkeerde. Velen 
(Handelingen 21:20) waren 
ijveraars voor de Thora, en 
zij geloofden in Hem, Die nog
relatief kort geleden van hen
naar Zijn Vader was gegaan.
De oproep klinkt: ga in geloof
verder, zo ging een deel van 
het volk destijds onder Mozes
ook verder in de woestijn. 
Wij ook? Wij wandelen door 
geloof, niet door waarneming!

maar, zoals wij getoetst zijn
door God, om het evangelie
toevertrouwd te krijgen, zo
spreken wij, niet om  mensen
te behagen maar God, die
onze harten toetst.
   1 Thessalonicenzen 2:4

Het motief komt hier duidelijk
naar voren: Paulus en zijn
medewerkers, zij willen alleen
God behagen. Hij gaf opdracht
om Zijn evangelie te spreken.
Hij vertrouwde dat aan Paulus
en zijn medearbeiders toe.
En zij waakten ervoor dat te
verkwanselen. Er waren in die
dagen (en zijn er ook nu!) de
‘bedrieglijke werkers’ ofwel
‘valse apostelen’. God test en
toetst de harten inzake motief.
En , ja zij moesten spreken dat
wat God zegt. En zo gebeurde
dat in Thessaloniki, ook nadat
Paulus weer verder was gegaan
naar andere plaatsen. Zij, die
zijn evangelie gehoord hebben,
zouden ermee doorgaan. Zulke
rijkdom is niet alleen voor jezelf.   

Want onze aanspreking is 
niet uit dwaling, noch uit 
onreinheid, noch in bedrog
   1 Thessalonicenzen 2:3

Paulus kadert scherp wat het
evangelie van God is. Ook de
‘aanspreking’ (vertroostend,
vermanend) was zuiver. Om
de inhoud sterker voor het 
voetlicht te krijgen is Paulus
door zijn motivering bezig, 
de critici het zwijgen op te 
leggen. Want er zijn steeds 
gelovigen, die de intenties, 
de motieven van Paulus ter 
discussie stellen.
Het ‘framen’, in een bepaald 
kader zetten, is een populaire
methode om de aandacht op
en gesprek over de inhoud af 
te leiden. In wezen gaat het
gesprek daarna over bijzaken
en is dus niet opbouwend.
Dat is afleiding, de diabolos
(tegenwerker) gebruikt zulke
gelovigen om vurige pijlen
te schieten op de navolgers 
van Paulus.