Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Bepaalt Hij weer een dag,
‘heden’ – zeggend in David 
na zoveel tijd, zoals tevoren
verklaard is: 
‘Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen, zouden
jullie niet jullie harten
verharden’
          Hebreeën 4:7

Zijn stem – dat is de stem die
de woorden van de profeten
inhoud geeft. Het is de stem
die aan Israël steeds de Torah
deed horen. De priesters, die
zouden deze aan het volk elke
dag onderwijzen. Ezra deed
dat en gaf er uitleg bij.
Toch hoorde Israël via Mozes
de stem van Jahweh. Toch was
er verharding, vereelting van ‘t
hart. De woorden van Jahweh
drongen niet meer door. Zelfs
bij de gelovige in deze tijd van
genade geroepen kan zoiets
ontstaan door afwijkende
stemmen, invloed via andere
mensen. De stem van de wet
ligt steeds op de loer en werkte
als splijtzwam onder gelovigen
in Galatië.
Laten wij de stem van Gods
genade via de apostel van de
natiën volgen, steeds horend
het woord van de waarheid,
het evangelie van onze redding!

Bepaalt Hij weer een dag, 
‘heden’ – zeggend in David 
na zoveel tijd, zoals tevoren 
verklaard is: 
‘Heden, ingeval jullie Zijn 
stem zouden horen, zouden 
jullie niet jullie harten 
verharden’
          Hebreeën 4:7

Hier citeert de schrijver weer
net als in 3:7, Psalm 95:7, dat 
als volgt leest:
 
Want Hij is onze God, en wij 
zijn het volk van Zijn weide, 
en de schapen van Zijn hand. 
Heden, indien jij Zijn stem hoort

Israël wordt aangesproken; 
het volk wordt in beeldspraak
een kudde schapen genoemd.
De roep is: verhardt niet! Of: 
verbittert niet! Zoals tijdens 
de reis door de wildernis wel 
gebeurde.
De Israëlieten in Handelingen,
de tijd dat het Messiaanse rijk
onder de Heer Jezus Christus 
verwacht werd, zouden Zijn 
stem horen en navolgen. Het
terugvallen gebeurde; er was
verval tot zelfs ongeloof. Daar
spreekt Hebreeën in hoofdstuk
6 en onder meer 10 over.
De schapen van Israël, zowel 
in het land als in andere landen,
zij zouden Zijn stem volgen en
zo richting het aardse koninkrijk
gaan. Wellicht kregen zij tijdens
hun leven nog geen vervulling 
van de belofte. Maar met het 
zicht op de opstanding ‘op de 
laatste/uiterste dag’ konden zij
met vertrouwen uitzien naar 
wat Vader beloofde! 

Daar het dan overblijft voor 
sommigen erin binnen te 
komen, en wie eerder het 
evangelie verkondigd werd 
niet binnen gekomen zijn 
vanwege weerspannigheid
    Hebreeën 4:6

De treurige geschiedenis van
Israël destijds was, dat velen 
niet het beloofde land binnen
konden gaan. Eerst kwamen 
de verspieders terug; daarop
wilde het volk niet. Dat leverde
38 jaar extra in de wildernis op.
Het goede nieuws was toen,
in de dagen van Mozes, de
belofte van een land vol melk
en honing. 
Allerlei mooie vrucht, fruit, en 
dergelijke; een geweldig land, 
nu nog is het daar aangenaam.
Maar ‘de geweldenaars’ in die
landstreek, zij schrikten het volk
af. Zij keken meer naar wat
groots leek, het vertrouwen op
God slonk. Het ongeloof in het
hart, ofwel niet vertrouwen in de
belofte van God, bleek: het volk
was weerspannig. Behalve
Jozua en Kaleb kwam een hele
generatie om in de wildernis.

En hierin weer: ‘Indien zij 
zullen binnenkomen 
in Mijn ophouden!’ 
      Hebreeën 4:5

Zoals Elohim stopte, ophield
met het herstelwerk, zo had 
Israël het stoppen in kunnen 
gaan. Maar velen kwam in de
wildernis om door ongeloof. 
Dat wordt zeer dringend in 
deze hoofdstukken (3,4) van 
deze bijzondere brief gesteld.
Sommige gelovige Israëlieten 
raakten in Handelingen van 
slag omdat de Messias Jezus
nog niet terugkeerde. Velen 
(Handelingen 21:20) waren 
ijveraars voor de Thora, en 
zij geloofden in Hem, Die nog
relatief kort geleden van hen
naar Zijn Vader was gegaan.
De oproep klinkt: ga in geloof
verder, zo ging een deel van 
het volk destijds onder Mozes
ook verder in de woestijn. 
Wij ook? Wij wandelen door 
geloof, niet door waarneming!