Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

Dit verwijst naar Rafidim, te
lezen in Exodus 17, waar het
volk geen water had. Het wa
een aanvechting, beproeving.
Hun hart verhardde; er was
ongeloof, het vertrouwen in
Mozes brokkelde snel af.
Zo ontstond het tegenspreken
tegen Mozes, het mopperen.
Zij wilden hem bijna stenigen.
Jahweh voorzag in water uit
de rots Horeb. Mozes moest
de rots slaan met de staf die
eerder gebruikt was om de
rivier de Nijl te slaan.
Zo gebeurde het, dat hij de
rots sloeg. Dat was typerend,
want Hij, Die met hen optrok
was de Christus (1Kor.10:4).
Zo werd het ongeloof van het
volk beschaamd; Jahweh Jireh
voorzag!

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn 
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in 
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

De tocht van 40 jaar door de
wildernis (woestijn) was een 
type (voorafschaduwing) van 
de Handelingentijd. Israël zou
het beloofde land ingaan. In 
Exodus en Numeri lezen wij 
over de reis van het volk. 
In Handelingen zou Israël het
beloofde aardse koninkrijk in-
gaan; als bemoediging kwam 
deze Hebreeënbrief uit. 
De oproep aan de gelovigen 
is: verhard je hart niet. Nu de
doorbraak (nog) afwachten.
Er is herinnering aan wat was,
wat als typen (voorbeelden) 
geschreven staat. Dat zou 
voor hen (en alle gelovigen) 
goed zijn om alert te blijven.
Zij hadden immers een aardse,
wij een ^ophemelse toekomst! 

Christus echter, als Zoon over 
Zijn huis – Wiens huis wíj zijn, 
mits wij de vrijmoedigheid en 
de roem van de verwachting 
tot aan de voltooiing bevestigd,
vast zouden houden.
            Hebreeën 3:6

Klinkt hier het: ‘mits’ als de 
inleiding van een voorwaarde.
In het goede nieuws van de
overstromende genade bij de
apostel Paulus ontbreekt dat.
De Israëlitische gelovigen, zij 
zouden volharden totdat het 
aardse koninkrijk van Messias
Jezus doorbrak. ‘Wie volhardt
tot het einde, zal gered worden’
klinkt het in Mattheüs 24:13.
De heilige geest van de belofte;
daarmee zijn wij verzegeld tot
in de dag van de vrijkoping zegt
Efeziërs 4:30. 
Natuurlijk is daar de door Gods 
geest gewerkte ‘trouw’ (geloof).
En Vader zal dat zelfs belonen 
bij het erepodium van Christus
en God. Maar uiteindelijk blijkt
dat niets van onszelf is, alles is
uit God, de Vader!

Christus echter, als Zoon over 
Zijn huis – Wiens huis wíj zijn, 
mits wij de vrijmoedigheid en 
de roem van de verwachting 
tot aan de voltooiing bevestigd,
vast zouden houden.
            Hebreeën 3:6

De geestelijken onder Israël,
gelovigen in Messias Jezus, zij
horen bij Zijn huis. De Zoon 
van God, Hij is de Bouwer van 
dat huis. Voor de gelovige rest 
van Israël was het noodzakelijk 
te volharden in de roem van de 
verwachting. Vasthouden van 
de vrijmoedigheid in geloof tot
de voltooiing; dat was nodig om
in te gaan in het aardse koninkrijk
van de Messias. Dat zou spoedig
aanbreken. De bevestiging was
gezien door hen; de tekenen en 
wonderen die beloofd waren.
Zij hadden het nodig, te blijven 
bij wat hen geleerd, onderricht 
was. 

En Mozes was inderdaad trouw 
in geheel zijn huis, als verzorger 
tot getuigenis wat gesproken
zal worden.
             Hebreeën 3:5

Via Mozes gaf God de Thora 
aan Israël. Mozes zal zonder 
twijfel geweten hebben, dat 
die sprak van een Profeet als
Mozes. Hij ontmoette Jahweh 
op de berg en zag de nagloed
van Hem. Hij sprak met Mozes
‘van aangezicht tot aangezicht’
Mozes ontmoette Hem.
Wie? De Heer voordat Hij Mens
werd. Hij, Die komen zou als de
grote Vervuller van veel typen 
en beelden van Tenach. 
Mozes was trouw, God gaf Zijn 
geest op hem om het volk, het
huis Israël, te leiden.  Daar ging
en gaat nog een getuigenis van
uit. Het waren schaduwbeelden
van wat zou komen: 
‘wat gesproken zal worden’.