Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘We hebben allemaal de genade van God nodig, net als die zoons in dat
deel van de gelijkenis in Lucas 15.’

Zeer zeker, het is juist genade van God, wanneer je gaat zien wie je in
jezelf bent en daardoor wie Hij is. In alles van Hem afhankelijk. Voor je
echt zo ver bent, het duurt wel even. In de Schrift lees je, dat je voor elke
ademhaling van Hem afhankelijk bent. Je hebt zelf niets te vertellen, ten
diepste. Als mens ga ja dat gaandeweg ontdekken. Je bent zelf niets, God
geeft je alles wat je nodig hebt.

‘Dat is in feite meer zekerheid dan wanneer je denkt nog zelf iets voor el-
kaar te kunnen krijgen.’

Het erkennen van Gods genade geeft meer veiligheid en zekerheid dan wat
dan ook. Geborgen in Zijn liefde door Zijn Zoon; dat is alles wat wij nodig
hebben. Dat wat die zoon ervoer toen zijn vader hem in zijn armen sloot:
de geborgenheid, liefde en veiligheid van echt thuis komen. Wij zijn bij onze
hemelse Vader echt thuis gekomen. Wanneer u of jij dat nog niet zo ervaart:
lees het evangelie van God aangaande Zijn Zoon en verwonder je.

‘Ja, heerlijk: God echter bewijst Zijn liefde voor ons…..’

Dat Christus voor ons stierf toen wij nog zondaren waren.
Mooi he. Geen enkele activiteit van onze kant. Wij waren wat wij door
onze geboorte als stervelingen slechts konden zijn: zondaren, doelmissers.
Dat was de donkere achtergrond die God nodig had om Zijn hemelse liefde
te kunnen tonen: de zondigende Adam-mensheid. Toen de laatste Adam
op het wereldtoneel verscheen bleek Gods liefde weergaloos diep te zijn
en het vermogen van God kwam naar voren:

Hij is de Redder van alle mensen!

‘Het evangelie ziet er zo anders uit dan het christendom.’

De tegenwerker is er heel goed in geslaagd het evangelie te verduisteren
door wet er bij te mengen en de mensen op het verkeerde been te zetten.
Dat men toch vooral moet proberen te wet te houden. Dat gaat niet luk-
ken. Het is echter de meest wijdverbreide dwaling in het christendom.
Dat komt omdat het het geweten aanspreekt. De mens zal van nature een
ander niet doden. Zal van nature niets van een ander willen stelen. Ook
ongelovigen zullen dat beamen.

‘Zeker. Daarom spreekt het de mensen aan?’

Ja. En daarom trappen gelovigen elke keer in de val, dat zij de wet als leef-
regel de mensen willen opleggen. Dat laatste woord zal nooit gebruikt wor-
den, maar het gebeurt intussen wel. En meestal houden degenen die de
de wet (de 10 woorden) graag willen opdringen aan andere gelovigen zelf
die wet niet. Misschien een psychologisch verschijnsel, misschien een gees-
telijke misser?

‘Dat zei de Heer Jezus wel tegen de schriftgeleerden en farizeeën.’

Ja, en Hij noemde ze bij gelegenheid ‘adderengebroed’, in navolging van
Johannes de doper, die zei dat ook. Later zei Hij zelfs tegen ze, dat ze de
door elkaar werper (duivel) tot vader hadden, en ze waren heel wettisch
(hoewel ze zich er zelf niet aan hielden). Zo zijn er ook vandaag (en velen
geweest) die zeer ernstig de levensheiliging predikten en intussen zelf het
niet zo nauw namen.  

‘Ons past het niet een oordeel daar over te geven.’

Nee, inderdaad. Alleen constateer je verdrietig hetzelfde als bij de schrift-
geleerden en farizeeën. Zo’n wettische heiligingsprediking heeft steeds het-
zelfde resultaat: schijnheilig gedrag. Voor de bühne zegt men het een en
zelf doet men het andere. Dat kom je niet alleen onder christenen tegen,
ook in alle religies en in de politiek om maar iets te noemen.
Wat je als gelovige wel kan prediken, is genade van God, want dat hebben
we met z’n allen nodig. Dát is de basis van Paulus’ evangelie! 

‘Bijzonder, zo’n stuk gelijkenis. De Heer sprak er heel wat.’

Daarmee verborg Hij voor het volk de waarheid. Hij legde de gelijkenissen
achter de schermen aan Zijn discipelen uit. Het volk begreep het niet. Soms
begrepen de farizeeën en schriftgeleerden wel degelijk dat Hij over hen
sprak en dat wekte hun woede. En het merkwaardige is, dat de gelijkenis-
sen in het christendom niet begrepen werden. Het is niet moeilijk wat dat
betreft een voorbeeld te vinden.

‘We hadden het over de verloren zoons.’

Ja, dat is een onderdeel van één grote gelijkenis in 5 delen, die in Lucas 15
en 16 vermeld wordt. En zelfs dat werd niet gezien in de uitleg die gegeven
werd. Men trok het uit elkaar als waren het 5 van elkaar los staande gelij-
kenissen. Hij sprak echter met het oog op de blinde geestelijke leiders van
het volk. Die waren zelf rechtvaardig en hadden Hem niet nodig. En als het
om het verlorene gaat; in de eerste drie wordt dat gevonden.

‘Dat is in de algemene uitleg wel anders?’

Zeker. Waar er 99 schapen al binnen zijn en er één ontbreekt, gaat de
Herder dat schaap zoeken en vindt het en brengt het mee terug. Dat is
liefde. In het christendom wordt er 1 schaap misschien gered en gaan
de andere 99 reddeloos verloren. Dat moet een harteloze Herder zijn!
Niets is minder waar. God is liefde en zorgt dat alle 100 in het Koninkrijk
binnengaan. En ja, Abraham was ook 100  jaar oud toen Isaäk geboren
werd. Daarom gaat een kameel ook makkelijker door het oog van de
naald dan dat een rijke het koninkrijk van God binnen gaat!

‘Speel je nu met het getal 100?’

Ja, eigenlijk wel. Maar dat 100e schaap zegt iets, zo niet heel veel over
Gods liefde. Die kan niet rusten voordat die laatste er bij is. Die weduwe
ging ook net zo lang zoeken tot ze het muntje vond. Dat is wat Gods on-
eindige liefde uitbeeldt. En helemaal de verloren zoons. Die ene die ver
weg was geweest en alles verbraste en terugkeerde kreeg een zeer ruim
onthaal bij zijn vader. Dat kon niet anders!

‘We hebben zo veel prachtigs in Zijn woord. Je raakt er nooit op uitgekeken.’

Ja, er is veel dat ons boeit en blijft boeien. We hebben veel om voor te dan-
ken. Die Vader van die verloren zoons was ook met innerlijke ontferming
bewogen toen zijn zoon terugkeerde. Schandelijk voor hem als vader hoe die
zoon geleefd had. Hij had er een zooitje van gemaakt. Het draf van de zwijnen
moeten eten. Toen was hij teruggegaan met veel gevoelens van schaamte
over wat hij allemaal gedaan had.

‘Hij hoefde toch –ondanks dat- geen berouw te tonen, niet door het stof.’

Nee, je zou bijna zeggen dat die vader dat wel deed. Door het stof gaan. Zijn
goede naam was besmeurd door die zoon die zich schandelijk had gedragen.
Niettemin liep de vader snel naar zijn zoon en omhelsde hem. Het werd feest,
de zoon kwam thuis en die vader ook. Dat is nu het wonderlijke van liefde.
Die is sterker dan de dood. Dat blijkt bij God, die niet zal stoppen tot ook de
tweede dood is opgeheven.

‘Hoe groot is onze God toch. En wonderlijk.’

Bij die vader bleek dan ook het innerlijke mededogen sterker dan allerlei
menselijke overwegingen of veroordelende gedachten. Liefde bleek sterker
dan al het wettische, oordelende denken. Juist tegen de schriftgeleerden en
farizeeën werd dit deel van de gelijkenis in Lucas 15 en 16 gesproken. En de
vader nodigde de oudere zoon uit om mee te feesten. Maar die zoon was
nog niet thuis gekomen. Zat nog vast in zijn wetticisme. Maar zou daar wel
uit komen. Zoals eens heel Israël gered zal zijn door Gods genade. 

‘Er is geen enkel teken dat moet gebeuren voor we weggehaald worden?’

Wij verwachten Zijn Zoon uit de hemelen. Hij zal afdalen uit de hemel en
Hij zal ons krachtig wegnemen, wij zullen dan veranderd worden. We
hebben geen enkel teken te zien. Israël wel. Die zullen aan allerlei teke-
nen zien dat het voor hen tijd is. Wij zullen de Heer in de lucht ontmoeten
en zo altijd met Hem zijn.

‘Je kunt toch een heleboel beweging rondom Israël waarnemen.’

De Joodse staat is er. Het dode lichaam uit Ezechiël 37. Alleen zit er geen
geest in, want die zal komen als de Heer Zijn volk Israël gaat verlossen.
Hij zal de geest van de genade en de smeekbeden over hen uitgieten en
dan zullen zij Hem aanroepen. Dan zullen zij ook door Hem gered worden
en later in hun aardse bediening gesteld worden.

‘Ja, gisteren met het spreken uit Lucas 7 ging het even daarover.’

Dat was een uitzicht op de toekomst voor Israël, ja. Dat met innerlijke ont-
ferming bewogen was een mooi punt in die geschiedenis. Lucas blijft toch
een bijzonder verslag van Zijn aardse leven. Alles zou toeleiden naar Zijn
smadelijke dood aan het kruis. En de opstanding natuurlijk. Heel mooi
ook, dat die eniggeborene van die weduwe uit de doden opgewekt werd.
Door de levendmakende kracht van het Woord.