Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Saraï wilde samen met Abram IEUE helpen.’

Door Hagar in te zetten, zodat er toch een zoon kwam. Maar
dat was niet de zoon die beloofd was. IEUE had beloofd dat
Abram en Saraï een zoon zouden krijgen. Zij wachtten niet,
maar ongeduldig volgden zij de weg van het vlees. De geest
van God heeft als vrucht: geduld (Galaten 5:22,23). Daar waar
de mens in ongeduld eigen oplossingen zoekt, werkt vlees.

‘Het duurde na Ismaël nog eens 14 jaar.’

God heeft de tijd aan Zijn kant, Hij wacht totdat de menselijke
mogelijkheden uitgeput zijn. Dan blijkt het doen van de mens
geen rol meer te spelen. Dan is het moment daar, dat Vader
kan laten zien dat alleen Hij algenoegzaam is. Het hangt alles
van Hem af. De menselijke ijver en inspanning heeft geen re-
sultaat. Ismaël bezorgt veel overlast, als gevolg van het werken
van het vlees. En zo is het vandaag nog steeds.

‘God is bij machte veel meer te doen dan wij bidden.’

Hij is werkelijk de enige ware Plaatser in het universum. Hij is
Degene die al Zijn welbehagen zal doen. Hij vervult al Zijn belof-
ten. Niemand kan Zijn werk tegenhouden. Daarom wachtte Hij
tot Abram 100 en Saraï 90 was. Toen konden zij naar de mens
gesproken geen nageslacht meer krijgen. Toen kwam toch Isaäk.
En daarvoor stelde God iets in, dat we nog steeds kennen in de
wereld en wat ware gelovigen soms –vreemd genoeg- nog laten
doen.

‘De besnijdenis.’

Genesis 17 is het moment waarop IEUE wachtte. En nu kon Hij
Zich onthullen in de titel Al-Sjaddai: Onderschikker-algenoeg-
zaam. Vaak vertaald met: God, de Almachtige. Abram moest
zich (laten) besnijden. Dat was een teken van het feit, dat het
vlees van de mens keihard kan werken, maar net zo hard te kort
komt. Daarom moest een stukje vlees afgesneden worden.

‘Na strijd met Lots herders, en om Lot zelf – geen nageslacht.’

Tijd is een belangrijke factor. God heeft de tijd aan Zijn kant.
Doordat het langer duurde sloop iets menselijks in Abrams ge-
dachten. Twijfel begon in hem te knagen. Zou IEUE Zijn belofte
vervullen? Of moest Abram als mens iets doen? Hele logische
vragen, ook voor een gelovige als Abram. En gelovigen vandaag
worstelen nog steeds met dit soort vragen. Zou Vader Zijn belof-
ten wel vervullen? Gaat die bazuin wel klinken? Het duurt lang!

‘Ja, dat hoor je weleens, men gaat soms verschuiven.’

Abram dacht misschien wat velen denken, dat God degenen
helpt die zelf iets doen. Een voorwaarde: als ik iets doe, dan
zal God mij wel helpen of zegenen. Saraï zei tegen Abram dat
hij dan de slavin Hagar ook tot vrouw moest nemen en zo zou
zij dan nageslacht voor Saraï dragen. Zij dacht met Abram
IEUE te helpen. Maar dat was niet wat IEUE beloofd had. Hij
zou uit Saraï en Abram nageslacht geven. Zo was de belofte.

‘Zo heeft Vader ook 1 Thessalonicenzen 4:13-18 beloofd.’

Tijd werkt altijd in Gods voordeel. Ook bij die belofte. Sinds
dat we voor het eerst ervan hoorden zijn er wellicht al heel
wat jaren verstreken. We zijn nu dus veel dichter bij de stem
van de Vorst van de boodschappers. En wanneer we komen te
overlijden, zullen we voor ons bewuste besef enkele seconden
na het inslapen de bazuin van God horen. We kunnen niet uit-
rekenen wanneer het zal zijn. Maar we vertrouwen Vader dat
Hij bij machte is ook te doen wat Hij belooft!

‘Abram kende wel obstakels onderweg.’

We hebben gezien, dat de Kanaänieten in het land waren
(Genesis 12:6). Daarna het wegtrekken uit het beloofde land
omdat er honger was, en daarin bleek dat Abram –ondanks
geloof- ook nog zijn eigen inzicht vertrouwde. Hij trok naar
Egypte en kwam daar in de problemen om Saraï. Daar moest
hij weer iets leren van de algenoegzaamheid van God doordat
Hij tussenbeide kwam en Saraï aan Abram teruggaf.

‘Ja het geloofsleven is een leerproces.’

Zeker, en wanneer we langer op die weg zijn, leren we meer
ons eigen onvermogen kennen. En de grote kracht van God
wordt steeds duidelijker voor ons. Abram had zo’n leermo-
ment in Egypte. In die tijd heeft Saraï hoogstwaarschijnlijk
Hagar meegenomen. Als teken van de werking van het vlees
(slavernij). We zullen de grote gevolgen daarvan nog zien in de
komende dagen.

‘Wat een lessen in Genesis.’

We leren de diepte ervan door Paulus kennen. Of mensen dat
nu leuk vinden of niet. Een derde probleem was zijn eigen
familie (vlees, bloed): de herders van Lot maakten ruzie met
die van Abram. Herkenbaar in gemeentes, geestelijk gezien.
Nadat Abram en Lot uit elkaar waren gegaan, werd Lot in een
soort stammenoorlog in het land gevangen weggevoerd. En
Abram moest hem bevrijden. Abram greep in hoorde daarna de
stem van IEUE, dat Hij zijn Schild en Loon is; dat geldt ook ons.

‘Er waren meer ontmoetingen van IEUE met Abram.’

Die in Genesis 15 is ook opmerkelijk. Abram wordt door IEUE uit zijn
tent geroepen. Hij moet naar de sterren kijken. Niet te tellen, zoveel.
Opnieuw krijgt Abram de belofte te horen, dat hij zeer veel nageslacht
zal krijgen. En hij gelooft IEUE, het wordt hem tot gerechtigheid gere-
kend. Er is iets opvallends aan dat gebeuren in Genesis 15.

‘Wat is dat dan?’

IEUE spreekt, Abram hoort het en gelooft. Hij vertrouwt op IEUE en
dat wordt hoog gewaardeerd door Hem. IEUE spreekt, Abram luistert
ernaar en gelooft de belofte die hij te horen krijgt. Inmiddels zijn de
jaren wat gevorderd. Abram was 75 toen hij vertrok, op weg ging.
Nu is hij ruim 10 jaar verder, zo lijkt het. Wat nu in dit hoofdstuk op-
valt, is de totale afwezigheid van werken.

‘Hoe bedoel je dat?’

De kwestie is: Abram moet nageslacht krijgen om de lijn naar de komst
van de grote Eerstgeborene voort te zetten. In Genesis 15 werkt IEUE
niet, Hij spreekt. Ook Abram werkt niet, hij hoort en gelooft. Dat is de
eenvoudige en ook diepe betekenis van deze geschiedenis. Een groot
voorbeeld voor ons. Een type van de tijd waarin wij leven. We hebben
alleen Zijn woord, wij geloven dat en hebben geen verdiensten.
En zo worden we gezegend met de gelovige Abram, dit was de periode,
zegt de apostel, toen hij nog niet besneden was. Dat verwijst naar ons,
wij bevinden ons in dezelfde positie als Abram toen!

‘Terach bleef afgodendienaar.’

En dat werkte ook in zijn familie zo. Want later, toen Jakob bij oom
Laban kwam, bleek Rachel de terafim mee te nemen. De zogeheten
huisgoden gingen met haar mee. Maar Abram trok verder en we le-
zen over hem toen hij 75 jaar oud was. De Schrift vertelt een aantal
gebeurtenissen uit zijn leven over een periode van 100 jaar, want
hij stierf toen hij 175 was.

‘En hij was 100 toen Izaäk geboren werd.’

Merkwaardig, ja. Sarai en neef Lot waren ook meegegaan naar het
beloofde land. Toen Abram daar arriveerde, aankwam, waren de
Kanaänieten in het land. Daarvan zag hij zoveel, dat de kinderen
zich maar liever niet met hen vermengden. Jakob moest maar naar
het oosten trekken, naar oom Laban, om eventueel een vrouw te
bemachtigen.

‘Abram ging wel steeds in geloof zijn weg.’

We zien ook, dat hij door honger wegtrok uit Kanaän en naar Egypte
afdaalde. Dat was niet in vertrouwen op IEUE, want hij had ook in
het beloofde land kunnen blijven en vertrouwen hebben gehad om-
dat IEUE hem voedsel had kunnen geven. Maar IEUE had Zich nog
niet aan Abram onthuld als de Algenoegzame, dus vertrouwde hij
nog op zijn eigen oordeel.