Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Maar, hoe komt dat, dat zij blind zijn?’

Lange tijd was Israël een volk dat zich niet aan de Thora van Mozes hield. Zij ver-
vielen keer op keer tot de meest gruwelijke afgoderij. Daarop werden zij in bal-
lingschap weggestuurd uit het land. Uiteindelijk brak de afgelopen 2000 jaar aan,
waarin God hen een geest van verdoving (Romeinen 11:8) geeft, ogen om niet te
zien. En Paulus zegt hier in Handelingen 13:11 …de hand van de Heer is op je….en
je zult blind zijn. Dat de Jood vandaag de dag niet kan zien, is het werk van God,
Zijn hand is op hen, Hij geeft hen een geest van verdoving.

‘Ja, dat wordt meestal niet duidelijk gezegd.’

Men durft deze dingen vaak niet zo te stellen. Men gelooft niet de duidelijke uit-
spraken van de Schriften, dat God het kwaad schept, terwijl dat voluit in Jesaja 45
staat. Want dat een volk geestelijk blind is, is een groot kwaad. Toch heeft God
zelf daar voor gezorgd. De Heer Jezus zelf stond in die lijn –kon niet anders- door-
dat Hij in gelijkenissen sprak. Dat was opdat de menigte niet zou verstaan.
Vandaar dat de discipelen prive onderricht kregen en uitleg van de gelijkenissen.

‘We zien, dat God een werk doet, dat wonderlijk is.’

Daarbij is het ook een werk van God wanneer iemand gelooft. Lydia schonk aan-
dacht aan wat Paulus vertelde, doordat God haar hart ervoor opende. Anders
had zij dat nooit kunnen verstaan. Zo geeft God zelfs in de gemeente aan een-
ieder een mate van geloof. De een kan misschien meer verstaan en begrijpen
dan de ander, van Zijn woord. En onder de Galaten was dit aan de hand: judaïs-
tische dwaalleraren wilden –net als een Elymas- de gelovigen van het geloof af
keren. Waarom? Om de werken van de Thora te gaan doen. Dat was de verba-
zing, om niet te zeggen: verbijstering van de apostel van de natiën!

‘Prachtige beelden zeg, in de Hebreeuwse Schriften.’

Je ziet de onderwijzing die Ieue erin legde. Paulus spreekt de Galaten ook aan,
juist op het punt van onderwijzing. Zij wilden, onder een soort betovering ge-
bracht door judaïsten, onder de Thora van Mozes gaan leven. Denk eens aan
Simon de tovenaar uit Handelingen 13; hij verzette zich tegen Barnabas en de
apostel. Elymas, de magiër. Hij probeerde de proconsul af te houden van het
geloof. Exact hetzelfde was aan de hand bij de Galaten.

‘Paulus spreekt en hij wordt blind.’

Hij was het al. Alleen geestelijk gezien dan. Dat wordt nu aan de buitenkant
bevestigd door de letterlijke blindheid aan het vlees. De Jood, die de Thora als
een licht had gekregen om dat aan de natiën bekend te maken, was zelf blind
en probeerde de heiden van het geloof af te keren. In de ontmoeting met deze
Jood werd Saulus Paulus. Juist hier, bij deze geschiedenis, wordt de naam van
Saulus (Hebreeuws) veranderd in het Griekse Paulus.

‘Opmerkelijk inderdaad.’

Het is een aanwijzing die Vader in de tekst heeft laten opnemen. Het wijst erop,
dat het geloof en het licht (van de Schriften) overgingen naar de natiën. En later
blijkt dat Vader het lichaam van Christus uitroept uit voornamelijk de natiën. In
de daarop volgende 2000 jaar zien we, dat de Schrift (het licht) vooral door de
natiën verspreid en bewaard werd. Al die tijd bleef Israël als volk blind, terwijl
sommigen uit hen werden geroepen (het gelovig overblijfsel). Treffend uitge-
beeld in Elymas, die zelf aan de hand genomen moest worden. Blind!
Morgen kijken we verder naar deze bijzondere geschiedenis in Handelingen.

‘Goed zeg, om eens wat dieper in te gaan op de betekenis van het vet.’

Het staat er niet zo, maar uit andere gegevens van de Schrift is dat af te leiden.
Het offer van Abel behaagde Al. Het laat zien dat de weg tot redding via lijden
(bloed) gaat. Maar ook, dat (wederzijdse) verzoening door dood tot stand komt.
Daarbij gaf het aan Al (God) de allerhoogste plaats. Abel gaf niet het laatste wat
overbleef (het minste), maar het eerste en het beste.
Ook Abraham offerde het beste, zijn hartslieveling. En hoe geweldig was het
antwoord van Ieue daarop! De weduwe offerde al wat zij had, de Heer zag het
en Hij waardeerde dat zeer. Laten wij dan deze voorbeelden volgen en de weg
van Abel bewandelen!

‘Het vet van een dier heeft dus een belangrijke betekenis als het geofferd wordt?’

Het was duidelijk opgenomen in de offervoorschriften van Israël. Met name in het
zondoffer en vredesoffer. Zowel het bloed als het vet mocht niet gegeten worden
in Israël. Omdat het voor Ieue (Ik ben) was. Het was geheel voor Hem. Dat spreekt
van Gods kant, dat Christus zichzelf overgaf als offergave en slachtoffer (Efeziërs 5:2).
Dat was tot een aangename geur voor Ieue. Dat was het belangrijkste: wat het voor
Ieue betekende!

‘Maar het betekende wel de verzoening van heel de schepping.’

Wij denken daar eerder aan. Dat de mensheid ook verzoend is. We zijn in die ding-
en op onszelf gericht, in feite. Hogere overweging is, wat het offer, Zijn kruisdood
voor Al, voor God betekende en betekent! Deze aangename geur overstijgt voor
God het hele plan van eonen. God maakt(e) vrede (waar het vredesoffer naar ver-
wijst) door het bloed van Zijn kruis, door Hem, hetzij wat in hemelen, hetzij wat op
aarde is.

‘Wat een evangelie, en het vet verwijst dus naar deze dingen?’

Wat opmerkelijk is, is dat het vredesoffer nadrukkelijk met het vet te maken heeft.
Het vet spreekt van het beste. Dat blijkt uit de Schrift, want de Farao belooft aan
Jakob het vet van het land (Genesis 45:18). Kijk ook naar: het vette van de olie
(Numeri 18:12). Er zijn meer van dit soort uitdrukkingen, die duidelijk maken, dat
het vet typologisch verwijst naar het beste van een vrucht of een dier of de mens.
En vooral en bovenal naar het innerlijk van Ieue Alueim (de Heer God) en Zijn Gelief-
de Zoon, Christus Jezus!

‘Het vet, dat komt vaker voor in de Schrift, wat betekent het?’

Het het zit volgens Leviticus 3:3-17 op de ingewanden van het vee dat geslacht
wordt en daarna geofferd als een geschenk aan Ieue. De beschrijving daar wijst
op het belang van het vet. Het zit op veel plaatsen in het dier. Het wijst naar de
rijkdom van het dier. Het beste. En omdat de offers natuurlijk typen zijn van de
geestelijke waarheid, en verwijst naar Christus en dus ook naar God zelf, kijken
we wat van hen in dat verband gezegd wordt.

‘Het innerlijk van God en van Christus dus.’

Van Christus Jezus wordt gezegd, dat Hij met innerlijke ontferming bewogen was
over de mensen. De menigten van Israël lieten Hem niet onbewogen. Hij was met
ontferming bewogen over wat Hij met geestelijke ogen bij hen zag. De lamme en
de blinde, de doofstomme, Zacheüs, Bartimeüs; ze lieten Hem niet onberoerd.
Hij genas hen. In hen ontmoette Hij de Zijnen, die over het algemeen Hem niet
accepteerden. Na de profeten kwam de Zoon en die doodden zij (Mattheüs 21:33-
46), zoals de gelijkenis treffend vertelt.

‘Nochtans bleef God hen liefhebben.’

‘Dat is een van de wonderen van de opstanding van Christus. Hij werd door Vader
opgewekt, nadat de mensheid Hem in hun vijandschap aan het kruis genageld
hadden. Hij moest dood, ze aanvaardden Hem niet. Uit de opwekking van Christus
blijkt, dat Vader geen wrede wraak nam op de mensheid, maar hen bleef liefheb-
ben. Die liefde verminderde niet, ook niet toen zij Zijn Geliefde Zoon aan het kruis
nagelden als was Hij een rover en misdadiger. Dat zegt heel veel over het innerlijk
van God: innerlijk is in het Grieks het woord ingewanden. Zoveel ontferming en
liefde zal uiteindelijk onweerstaanbaar blijken voor al die mensen!