Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Eigenlijk wel erg, als je als nietsvermoedende pas gelovige in een groep
terechtkomt, waar veel (subtiele) dwang is.’

Dat kan niet van de geest van God zijn, want ‘waar de geest van de Heer is,
is vrijheid’, schrijft Paulus aan de Corinthiërs. De gelovige staat in een ge-
weldige vrijheid: vrij van dwang, vrij van slavernij (welke vorm dan ook),
vrij van al wat bindt. De enige binding die wij hebben is die aan en van de
Heer zelf, die ons hoofd is, van Wie wij geestelijk voedsel ontvangen.

‘Meestal is er een door de groep betaalde sterke leider, die de touwtjes heel strak
in handen heeft en vaak het geven van 10den belangrijk vindt.’

Dat is scherp gezegd, maar waar. Daarom is het zaak een groep eerst te toetsen
aan het evangelie naar Paulus. Heerst er genade? Of is er sprake van dwang?
Is er één hele sterke leider, die alles (ook over de financiën) te zeggen heeft en
oncontroleerbaar is? Of zijn er meerdere dienende mensen die het werk dragen
en bezig zijn met Zijn werk? Staat Gods woord of dat van de leider centraal?

Zo kunnen we met vreugde Hem dienen in ons dagelijks leven. Hij gaat mee, ook
als we soms moeilijke dagen kennen, en worstelen met vurige pijlen die de
tegenwerker (soms via mede gelovigen!!) op ons afvuurt. Maar we hebben en
doen aan de hele wapenrusting van God, om te kunnen standhouden, te weer-
staan en te staan in dat goede nieuws, dat we van de apostel ontvangen hebben!
We leven in een boze eon (aioon), de boze dag, dat blijkt, maar door Gods genade
gaan we door!

‘Mooi, dat we als gelovigen niet bij alles hoeven te denken of we wel
genoeg doen – in de ogen van mensen.’

Ja, gelovige mensen jagen elkaar vaak op en komen nooit tot rust.
Vaak is er onder gelovigen een subtiele (of minder subtiele) groeps-
dwang. En die is in de praktijk sterker dan de heldere uitspraken
van de Schrift zelf. Dan heerst er een bepaalde geest, en dan moet
er van alles. Mensen die dat jarenlang meemaakten en de genade
zoals Paulus die brengt, leren kennen, verzuchten dan: ‘ja wat heer-
lijk dat ik nu vanuit een ontspanning houding kan leven en werken,
nu ik weet dat het allemaal niet meer moet’.

‘Tsja, dat getuigen mensen die uit een wettisch klimaat komen.’

Daar is het altijd moeten-verplicht-moeten, zonder vreugde wordt er
gediend. Men doet alles plichtmatig. Op termijn houden ze dat niet
vol. Dan stopt men ermee, of er breken conflicten uit. Als je naar de
Corinthiërs kijkt, dan zie je dat daar ook conflicten waren, men keek
naar elkaar en de een voelde zich nog belangrijker dan de ander.

‘Men wilde regeren nu al, in dit leven, terwijl om dienen gaat.’

‘Een slaaf staat niet boven zijn heer’, zei de Heer zelf al, en ‘Eén is uw
Meester, en jullie zijn allen broeders’. In Corinthe liepen er nogal
wat broeders rond die hun eigen haan koning wilden laten kraaien,
de een wist het nog beter dan de ander;  dat zag je in gereformeerde
kringen veel en tegenwoordig zet zich dat verschijnsel in evangeli-
sche kringen onverminderd voort.

‘Dat is helaas maar al te waar, ja.’

Dat zag je in evangelische kringen gebeuren. Anderzijds waren er men-
sen, die heel enthousiast wilden dienen, maar zichzelf voorbij liepen.
Ze wilden van alles doen in gemeenteverband, maar meldden zich na
een aantal jaren af voor activiteiten. Uitgeblust. Of erger: overspannen.
In de gesprekken blijkt dan, dat ze dachten dat het allemaal moest.
Aan de andere kant voelden zij zich vaak gedwongen door ogen van
mensen. Ook hierin geeft Gods genade het verlossende woord: Hij
doet Zijn werk in ons en vanuit die rust leven en werken wij!

‘Weet je wat ik zo geweldig vind?

‘Mooi wat we gisteren overdachten. Het draait helemaal om Gods wil,
en gelukkig gebeurt wat Hij wil.’

Jawel, ook duidelijk te zien bij de Farao, die wel inging tegen Gods wil, al-
thans tijdelijk, maar hij moest uiteindelijk buigen en het volk laten gaan.
Gods wil : ‘laat Mijn volk gaan’ werd tóch gedaan! Bovendien werd Zijn
verborgen bedoeling ook gerealiseerd, namelijk dat Zijn Naam verheer-
lijkt werd en verkondigd werd over heel de aarde.

‘Ja, en ik heb ooit geleerd, dat God zelf het hart van de Farao verhardde.’

Precies. Dat werd nota bene tevoren al aangekondigd, dat God het zo
zou doen. Hij zou dat hart verharden! Men maakt er meestal van, dat
God reageerde op het verharde hart van de mens zelf en daarom daarna
zelf het verharden bewerkte, maar dat is echt een verkeerde voorstelling
van zaken. Van meet af aan was God het, die het hart van de Farao ver-
hardde en hem zo sterk deed lijken.

‘Paulus schrijft daarover in Romeinen 9.’

En daardoor hebben wij nu een diep inzicht in die geschiedenis en hoe
God machtig voorziet.  Hij verwekte Farao om dat te gaan doen, die
Farao op die plaats in die tijd. Wij zeggen dan: ‘Ja dat was nou toe-
vallig een Farao die zo’n harde nek had. Nee, het was geen toeval en
God zorgde er Zelf voor, dat hij het volk niet liet gaan! Zo heeft God
alle touwtjes in handen, in heel het wereldgebeuren.

‘Dat kan eigenlijk niet anders dan zo zijn.’

Het is machtig, dat te weten, en Paulus schrijft daarom aan de
Filippenzen, dat zij zich over niets zorgen hoeven te maken, en
zo ook wij! Wij brengen alles met gebed en smeking onder dank
bij God en daarom regeert die diepe vrede van God in ons hart.
Wat een geweldige raad ontvangen wij van de apostel! Dat voor-
komt wakker liggen en veel, heel veel piekeren. Dat op zich is al
een reden om God te danken, die naar Zijn rijkdom in heerlijk-
heid voorziet in Christus Jezus!

‘Eigenlijk heel logisch, dat Gods wil veel en veel belangrijker en
sterker is dan de wil van de mens.’

Ja het is de boodschap van overstromende genade (Romeinen 5:20), die ons
hart dagelijks verheugt. Gods genade en liefde staan centraal in het woord dat
Paulus bracht. De Thora werd op Israël gelegd en leidde niet tot leven , maar
was een bediening van de dood. Bij Paulus draait het om genade en heerlijk-
heid, doordat het niet van de mens, maar van God en Zijn Zoon Jezus Christus
afhangt. Ook vandaag leven wij door Hem!