Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

In moeiten overvloediger, in 
gevangenissen overvloeien-
der, in slagen bovenmatig, 
in doodsgevaren vaak.
Door Joden heb ik vijfmaal 
veertig min één ontvangen
    2 Korinthiërs 11:23^b,24

Het geweldige woord van 
verzoening droegen Paulus 
en zijn medewerkers uit; dat 
draait mede om diep lijden 
van Christus aan het kruis. 
In Filippi kwam hij met Silas 
in de binnenste kerker, en 
zij zongen in de nacht. Toen
waren zij eerst geslagen door 
de Romeinen, zonder proces 
of wat ook.  
Diverse keren beraamde men
een aanslag op zijn leven. En 
dat was door toedoen van de
(orthodoxe) Joden, terwijl hij 
tot het volk Israël behoorde. 
Maar liefst vijf keer had hij de
(naar de wet van Mozes) 40
min 1 slagen gehad. Het was
lijden in lichaam, ziel en geest
voor de apostel. Omdat hij de
opgestane en verheerlijkte 
Christus had ontmoet, kon hij 
volharden, ondanks alles. 

Dienaren van Christus zijn
zij? Onzinnig zijnd spreek ik.
Boven hen ben ik!
In moeiten overvloediger, in
gevangenissen overvloeien-
der, in slagen bovenmatig,
in doodsgevaren vaak.
    2 Korinthiërs 11:23

Oppervlakkig gezien lijkt het
alsof Paulus hier wat ziels
reageert. Het tegendeel is
het geval. De sprekers uit de
besnijdenis werden geroemd
om hun spreken, handhaven
van de wet van Mozes, en de
inspanningen die zij leverden.
Dat bracht hen evenwel niet
in al het lijden dat Paulus in
de voorbije 20 jaar overkwam.
En dat zou onverminderd zo
doorgaan. Dáárin, zo zegt de
apostel, is hij ‘boven hen’.
Gevangenissen, slagen en de
doodsgevaren; de oorzaak in
zijn leven was regelmatig de
orthodoxie waar hij zelf uit
kwam.  Hij ging ootmoedig door,
wist dat meer lijden, en meer
verdrukking zou komen.
daarin verheugde hij zich;
de Heer, Christus Jezus, is
immers altijd nabij!

Hebreeërs zijn zij? Ik ook!
Israëlieten zijn zij? Ik ook!
Zaad van Abraham zijn zij?
Ik ook!  
    2 Korinthiërs 11:22

Paulus was zelf afkomstig
uit de stam Benjamin, die
later bij Juda kwam.
Dat was zo, want Jeruzalem,
waar de tempel zou staan,
moest ook bij Juda horen.
Zo zou Juda altijd een lamp
(via Benjamin) hebben, zie
1Kon.11:36. Maar, Paulus
achtte al wat hij kon roemen
op vlees als verwerkt; het is
de kennis van Christus Jezus
de Heer, die alles te boven
gaat. Dáár roemde hij in en
strekte zich uit naar het nu
al vol leven in de kracht van
Zijn opstanding.

Hebreeërs zijn zij? Ik ook!
Israëlieten zijn zij? Ik ook!
Zaad van Abraham zijn zij?
Ik ook!  
    2 Korinthiërs 11:22

Kennelijk waren de sprekers
die men zo hoog plaatste,
uit het volk Israël. Ook in de
brief aan Titus memoreerde
Paulus deze, zie Titus 1:7-11,
waar hij de betrouwbaren
scherp tegenover anderen
zet. Opmerkelijk genoeg zegt
hij daar (vers 10): allermeest
die uit de besnijdenis. Het is
goed voor te stellen, dat zij
roemden op hun vleselijke
komaf. Vandaar dat Paulus
noemt waar hij zelf op kon
roemen. En geeft aan, dat er
geen verschil is in die zin. De
nadrukkelijke geestelijke lijn
is, dat hij als de apostel van
alle natiën dé leraar is, ook
voor de Korinthiërs.

Naar oneer zeg ik dit, alsof
wij zwak geweest zijn.
Waarin echter iemand ook
maar durft (in onbezonnen-
heid zeg ik dit), ook ík durf
    2 Korinthiërs 11:21

In verhouding tot de ‘sterke’
predikers, die de gelovigen
in wezen beroofden, zegt
Paulus dit. Zijn medewerkers
en hijzelf; zij stelden zich in
liefde en ootmoed op.
Dat kon het stempel ‘zwak’
meekrijgen. Toch durfde de
apostel wel; maar dat in de
kracht van de geest van God.
2 Timotheüs 1:7: God geeft
een geest van kracht, liefde,
bezonnenheid.
Zo gezien had Paulus wél
moed en durf om hen in
Gods genade te ontmoeten.