Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De ontwikkelingen in het Midden-Oosten volgen elkaar snel op.’

‘Het mooie is, dat het profetische woord zeer vast is en schijnt als licht
in een duistere plaats.’

Ja, dat is wel een zekerheid in deze tijd vol onrust in heel de wereld, die wel
steeds meer op zijn kop lijkt te worden. En het gaat allemaal in snel tempo.
Niettemin kijken wij uit naar de terugkeer van Gods Zoon uit de hemelen
(1 Thessalonicenzen 1:9,10), en Hij zal de gestorvenen in Hem opwekken en
levendmaken en wij zullen dan veranderd worden! Dát is de grote verwach-
ting die wij hebben, op onze dag van de bazuin van God.

‘En maakt het uit of je erg je best hebt gedaan om weggerukt te worden?’

Nee, want dat is een zaak van louter genade. Het is ongeacht of wij geestelijk
gezien waken of slapen. God zal iedereen die bij het lichaam hoort, wegroepen
voor hoger dienstbetoon te midden van de hemelingen. Dat wij dit belijden,
wordt niet door iedereen in dank afgenomen, integendeel zelfs. Je krijgt snee-
ren, het wordt weggeredeneerd, men wil liever op aarde zijn en blijven.
Maar het staat er wel en daar gaat het maar om. God gaat echt niet ieders per-
soonlijke verwachting vervullen; Hij vervult Zijn woord!

‘Nu Ghadafi gedood is, is er weer een dictator in het Midden-Oosten weg.’

Als we bedenken dat lang zittende dictators als Mubarak en Ghadafi bin-
nen 9 maanden weg zijn, dan betekent die arabische lente wel wat. Er
zit natuurlijk veel achter. Ook in andere landen is er het nodige gebeurd
en in Syrië blijft het rommelen, wat mijns inziens moet leiden tot de val
van het regime Assad. Turkije ziet daarin een machtsuitbreiding, want
als Syrië als macht ingeperkt wordt, wordt Turkije automatisch invloed-
rijker.

Ook heel erg belangrijk natuurlijk, want in dat land ligt Mesopotamië, waar
Adam en Eva verbleven en waar Abram geroepen werd. Hij kwam uit Ur en
dat lag zuidelijk in wat nu Irak heet. Buitengewoon belangrijk is, dat Babel
(reeds herbouwd door Saddam Hoessein) in Irak ligt. En Babel is volgens de
Schrift het hart van de tegenstander. Uiteindelijk gaat het in Openbaring
om 2 steden: Jeruzalem en Babel!

‘Eigenlijk wel erg, als je als nietsvermoedende pas gelovige in een groep
terechtkomt, waar veel (subtiele) dwang is.’

Dat kan niet van de geest van God zijn, want ‘waar de geest van de Heer is,
is vrijheid’, schrijft Paulus aan de Corinthiërs. De gelovige staat in een ge-
weldige vrijheid: vrij van dwang, vrij van slavernij (welke vorm dan ook),
vrij van al wat bindt. De enige binding die wij hebben is die aan en van de
Heer zelf, die ons hoofd is, van Wie wij geestelijk voedsel ontvangen.

‘Meestal is er een door de groep betaalde sterke leider, die de touwtjes heel strak
in handen heeft en vaak het geven van 10den belangrijk vindt.’

Dat is scherp gezegd, maar waar. Daarom is het zaak een groep eerst te toetsen
aan het evangelie naar Paulus. Heerst er genade? Of is er sprake van dwang?
Is er één hele sterke leider, die alles (ook over de financiën) te zeggen heeft en
oncontroleerbaar is? Of zijn er meerdere dienende mensen die het werk dragen
en bezig zijn met Zijn werk? Staat Gods woord of dat van de leider centraal?

Zo kunnen we met vreugde Hem dienen in ons dagelijks leven. Hij gaat mee, ook
als we soms moeilijke dagen kennen, en worstelen met vurige pijlen die de
tegenwerker (soms via mede gelovigen!!) op ons afvuurt. Maar we hebben en
doen aan de hele wapenrusting van God, om te kunnen standhouden, te weer-
staan en te staan in dat goede nieuws, dat we van de apostel ontvangen hebben!
We leven in een boze eon (aioon), de boze dag, dat blijkt, maar door Gods genade
gaan we door!

‘Mooi, dat we als gelovigen niet bij alles hoeven te denken of we wel
genoeg doen – in de ogen van mensen.’

Ja, gelovige mensen jagen elkaar vaak op en komen nooit tot rust.
Vaak is er onder gelovigen een subtiele (of minder subtiele) groeps-
dwang. En die is in de praktijk sterker dan de heldere uitspraken
van de Schrift zelf. Dan heerst er een bepaalde geest, en dan moet
er van alles. Mensen die dat jarenlang meemaakten en de genade
zoals Paulus die brengt, leren kennen, verzuchten dan: ‘ja wat heer-
lijk dat ik nu vanuit een ontspanning houding kan leven en werken,
nu ik weet dat het allemaal niet meer moet’.

‘Tsja, dat getuigen mensen die uit een wettisch klimaat komen.’

Daar is het altijd moeten-verplicht-moeten, zonder vreugde wordt er
gediend. Men doet alles plichtmatig. Op termijn houden ze dat niet
vol. Dan stopt men ermee, of er breken conflicten uit. Als je naar de
Corinthiërs kijkt, dan zie je dat daar ook conflicten waren, men keek
naar elkaar en de een voelde zich nog belangrijker dan de ander.

‘Men wilde regeren nu al, in dit leven, terwijl om dienen gaat.’

‘Een slaaf staat niet boven zijn heer’, zei de Heer zelf al, en ‘Eén is uw
Meester, en jullie zijn allen broeders’. In Corinthe liepen er nogal
wat broeders rond die hun eigen haan koning wilden laten kraaien,
de een wist het nog beter dan de ander;  dat zag je in gereformeerde
kringen veel en tegenwoordig zet zich dat verschijnsel in evangeli-
sche kringen onverminderd voort.

‘Dat is helaas maar al te waar, ja.’

Dat zag je in evangelische kringen gebeuren. Anderzijds waren er men-
sen, die heel enthousiast wilden dienen, maar zichzelf voorbij liepen.
Ze wilden van alles doen in gemeenteverband, maar meldden zich na
een aantal jaren af voor activiteiten. Uitgeblust. Of erger: overspannen.
In de gesprekken blijkt dan, dat ze dachten dat het allemaal moest.
Aan de andere kant voelden zij zich vaak gedwongen door ogen van
mensen. Ook hierin geeft Gods genade het verlossende woord: Hij
doet Zijn werk in ons en vanuit die rust leven en werken wij!

‘Weet je wat ik zo geweldig vind?