Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

dat weer, als ik kom, mijn God 
mij zal verootmoedigen naar 
jullie toe, en ik rouw om velen 
die tevoren gezondigd hebben 
en geen berouw hebben over 
de onreinheid en hoererij en 
losbandigheid die zij bedrijven
       2 Korinthiërs 12:21

Israël werd opgeroepen, door 
profeten als Jeremia, Hosea,
Ezechiël en Jesaja, om te breken 
met de akelige afgoderij (gruwel),
onreinheid, losbandigheid, hoererij. 
In de eindtijd zullen zij opnieuw 
de leer van Bileam en van de 
vrouw Izebel volgen en in deze 
dingen diep wegzinken.
Inkeer; het betekende bij Israël
(be)rouw over begane zonden; 
en dat zal het ook in de nabije 
toekomst zeker zijn.  
Paulus zag er als mens tegenop 
om naar de Korinthiërs toe te 
gaan. De liefde van Christus 
drong hem. Hij zag er tegenop,
niet alleen vanwege het akelige 
van vers 20, maar ook om wat 
hij hier in vers 21 benoemt:
de werken van het vlees. 
Verootmoedigend is het voor 
hem, als hij te midden van hen 
zou komen. Men ging (wellicht) 
niet actief door in losbandigheid, 
hoererij en alle onreinheid. 
Maar er was geen echt berouw 
over. Paulus zou dan zelf in de 
rouw zijn om wat hij ziet; iets 
dat voor ons even vreemd lijkt,
maar bij nader inzien logisch is.

zoals jullie niet willen, dat er 
wellicht twist is, streven, 
gramschappen, partijschappen, 
kwaadsprekerijen, fluisteringen, 
opgeblazenheid en oproeren
        2 Korinthiërs 12:20^b

Onder de Korinthiërs waren 
er zeker die bovenstaande,
akelige zaken niet wilden. 
Helaas is dit wat Paulus in 
waarheid moet zeggen. Zijn 
deze vleselijke uitingen in 
geloofskringen niet aan de 
oppervlakte te zien? Als je 
‘achter de schermen’ kijkt 
en luistert, is het vaak zo. 
Niet zelden heeft dat effect 
op de andere gelovigen. En 
zo worden zij meegesleept in 
deze dingen. Natuurlijk, bij 
de bazuin van God blijkt de
genade van God zo groot te
zijn, dat alle gelovigen van 
het lichaam van Christus er
bij zijn. Niettemin willen wij
ons gedrag aanpassen aan 
de dringende aanwijzingen 
van Christus Jezus.   
Het vlees verdeelt gelovigen. 
De eenheid van de geest
zouden wij bewaren met/in 
de band van de vrede.

Want ik vrees dat wellicht,
komend, ik jullie niet vind
zoals ik wil en ik gevonden
zou worden door jullie
2 Korinthiërs 12:20^a

Paulus was bevreesd, het ging
hem vooral om een juiste en
oprechte relatie. Hij wilde op
goede wijze ‘gevonden worden’
door hen. De acceptatie als de
apostel van de natiën en vooral
het evangelie dat hij bracht.
Bij hen zat allerlei ‘ruis op de
lijn’; dat moest verdwijnen, en
de tegenkrachten waren actief.
De zonden van de Korinthiërs;
er was herstel, ja, maar toch
zat daar nog het nodige dat hij
benoemde als bezoedeling van
vlees en geest (2Kor.7:1).
Wat hij aanwees: heiligheid
voltooien in de vrees van God.
Het op God gericht léven; dat
is tot Zijn eer, in de praktijk.
Moge de vrucht van de geest
groeien en bloeien in ons leven!

Want ik vrees dat wellicht, 
komend, ik jullie niet vind 
zoals ik wil en ik gevonden 
zou worden door jullie
2 Korinthiërs 12:20^a

Paulus wilde hen aantreffen 
als op God gerichte leden van
Christus’ lichaam. Zijn vrees 
was, dat bij velen in Korinthe 
het -helaas- anders was.
Titus zal, naast alle fijne zaken,
aan Paulus expliciet/impliciet 
het nodige verteld hebben. 
Het ‘geliefden’ klonk in 12:19. 
Paulus zag de Korinthiërs zo. 
De liefde van Christus drong 
hem, hij bad, smeekte steeds
voor hen. Zo schrijft hij, en hij 
spreekt zijn verdriet en zorg
over hen uit. Hij spreekt hen 
aan in de genade van God. 
De grondregels van de nieuwe 
schepping gelden ook voor de 
gelovigen daar. In de nieuwe 
schepping is geen plaats meer 
voor zonde, al wat afwijkt van 
God zal voorgoed verdwijnen.
Moge de vrucht van de geest 
groeien en bloeien in ons leven!

Weer menen jullie dat wij ons
voor jullie verdedigen. In het
aangezicht van de God, in
Christus, spreken wij, maar
dit alles, geliefden, voor jullie
opbouw.
      2 Korinthiërs 12:19

Sommige gelovigen meenden,
veronderstelden, dat Paulus
en zijn naaste medewerkers
zich aangevallen voelden.
En dat zij zich verdedigden.
Daar leek het misschien op,
ook zo als Paulus zijn brieven
schreef.
Het ging om de waarheid. Zij
spraken in het aangezicht van
de God en in Christus. En zo
hoorden de gemeenteleden
exact hoe het was; er waren
geen zelfzuchtige motieven.
Het ging om de opbouw van
de Korinthiërs; biddend, en
in de gemeenschap van de
Christus. God geve, dat álle
gemeenteleden, oprecht, in
de liefde van de Christus
bezig zijn.