Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want wij zijn niet als de
velen, het woord van God
versjacherend, maar als uit
oprechtheid, maar als uit
God, voor het aangezicht
van God in Christus spreken
wij      2 Korinthiërs 2:17

We lezen bij de apostel van
de natiën niet een ‘eigen
theologie’ of iets dergelijks.
Hij verkondigde puur het
hem toevertrouwde goede
nieuws. Hij was helemaal
oprecht (zon-gericht). ‘Zijn’
evangelie was uit God. Zoals
hij alles verkondigde wat de
Vader hem via Christus gaf.
Het spreken was voor hem
voor Gods aangezicht.
Dat was ‘met vrees en beven’
want het is Gods woord dat
hij zou spreken. Dus niet uit
angst, maar diepe eerbied
en respect voor de God Die
spreekt!  

Want wij zijn niet als de
velen, het woord van God
versjacherend, maar als uit
oprechtheid, maar als uit
God, voor het aangezicht
van God in Christus spreken
wij      2 Korinthiërs 2:17

Versjacheren is op een nogal
slordige manier iets verkopen.
Het verband is daar met
Jesaja 1:22, waar de bekende
uitdrukking ‘water bij de wijn
doen’ staat.
Men verkocht dan wijn met
water verdund als was het
wel pure, zuivere wijn.
Zo zijn er ‘de velen’ die dat
woord van God verdunnen
(met eigen mening, opvatting)
en ‘verkopen’ dat als het het
zuivere woord zelf.
Dat is bedrog; Paulus reikt
ons het zuivere evangelie van
Gods genade aan. Wat een
liefde van God, dat wij het zo
mogen kennen!

En wie dan ook is voor deze
dingen bekwaam?
       2 Korinthiërs 2:16^b

Ja wie is dan ook bekwaam tot
zoiets groots? Het evangelie in
genade verkondigen?
Welriekende reuk van Christus
zijn? Hebben wij toereikende
‘eigenschappen’ daarvoor? In
onszelf niet. Eerder schrijft de
apostel dat wij allen verzegeld
en gezalfd zijn met Zijn geest,
2 Korinthiërs 1:21,22. Het is de
aanbetaling; straks volgt volle
uitbetaling van wat Hij geeft,
daarover is in 1 Korinthiërs 15
in het slotgedeelte (vers 45-58)
uitvoerig geschreven.
Nu leven wij door de geest van
God; straks in volheid, daarom
kunnen we met Paulus zeggen,
dat het Gods werk (2.Kor.3:5) is!

voor dezen inderdaad een 
reuk uit de dood tot de dood, 
voor die echter een reuk uit 
leven tot leven.
    2 Korinthiërs 2:16^a

Voor hen de omkomen is de
reuk van het goede nieuws 
dat Paulus verspreidt iets 
van de dood. Zij missen het
leven van en door de geest
van God. ‘Dood’ wordt hier 
als stijlfiguur, beeldspraak, 
gebruikt.
Geen contact met God, er is
geen communicatie. 
Romeinen 8:6 stelt vast: de 
gezindheid van het vlees is 
dood; de gezindheid van de 
geest is leven en vrede. 
Het heerlijke evangelie van 
de genade van God. Dat is 
voor hen die leven de reuk 
van leven: Christus Zelf. 

omdat wij een welriekende 
reuk van Christus zijn voor 
God, onder hen die gered
worden en onder hen die 
omkomen
         2 Korinthiërs 2:15

Paulus noemt de geredden
en hen die omkomen. 
God roept in deze tijd het 
lichaam van Christus uit. 
Het ‘gered worden’ kan in 
zijn brieven wijzen op het
eonisch leven. 
Het ‘omkomen’, dat vaak is 
vertaald met ‘verloren gaan’,
op het missen van dat leven.
Ook kunnen deze twee naar
het praktische leven nu een
verwijzing zijn. We zien dat 
in 1 Korinthiërs 8:11; 15:2
bijvoorbeeld. 
Te allen tijde is het verband
waar het in staat, beslissend. 
Wij hebben eonisch leven als
genadegeschenk (Rom.6:23)
mogen ontvangen; heel fijn 
om dat nu ook te léven!