Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want wie binnengekomen is
in Zijn ophouden houdt ook
zelf op van zijn werken, even-
als God van Zijn eigen.
           Hebreeën 4:10

De Heer Jezus riep Zijn volk
toe, dat zij Zijn juk op zich
zouden nemen en dat waar
zij onder gejukt gingen, af
zouden leggen.
Want dat maakte hen, onder
al de geboden en verboden,
vermoeid en beladen.
Voor Israëlieten een harde
noot om te kraken. In het
christendom dat ontstond
na de ‘apostolische’ tijd,
sloop ‘werken voor God’ of
‘presteren voor de Heer’ er-
in. Dat was onder de Galaten
merkbaar; Paulus reageerde
daar scherp op.
De schrijver wijst op het nu
ophouden of stoppen waar
Israël destijds niet aan toe
kwam – en nog steeds niet.
Israël zou ophouden met het
steeds eigen werken, doen,
bezig te zijn. Laten wij deze
aansporing ter harte nemen,
als ook wij -ongemerkt- zelf
allerlei dingen zouden doen
die de Heer niet bedoelt.  

Dus blijft er een sabbatsviering
over voor het volk van God
          Hebreeën 4:9

Andere vertalingen geven ‘rust’,
en identificeren de zevende dag
daarmee. Het gaat echter om
‘stoppen’, ‘ophouden’ met werk.
In de traditie van het judaïsme
wordt de sabbat gezien als een
koningin, en wordt als zodanig
binnengehaald op vrijdagavond.
De ware sabbat komt wanneer
de Messias Jezus Zijn volk Israël
verlost van de vijanden.
Dan is het de 7^e dag; de dag van
Jahweh die ± 1000 jaar duurt.
‘Het volk van God’ is ook hier in
Hebreeën Israël, niet het lichaam
van Christus. Wij zijn gered door
het geloof van Jezus Christus; en
wij leven in het ware ‘stoppen’
van het geloof. Geen enkele dag
staat boven de andere voor ons;
religie geldt niet, alleen Christus.  

Evenmin zoeken wij heerlijkheid
vanuit mensen, noch van jullie,
noch van anderen, hoewel wij,
als apostelen van Christus, tot
last konden zijn.
     1 Thessalonicenzen 2:6

Alle eer aan God, aan Christus.
Dat is de ware motivatie voor
dienstwerk. De gelovige in het
lichaam van de Christus heeft
daar alle reden toe: wat een
grote God, wat een rijkdom in
Zijn geliefde Zoon! Paulus had
volgens de regels (zie 1Kor.9)
van het evangelie mogen leven.
De Thora zei dat men een os
die aan het dorsen is, niet de
mond moet snoeren. Hij was
apostel van Christus.
Een hoge geestelijke status.
Zijn unieke apostelschap was
voor alle natiën. Op die basis
kon Paulus zelfs meer dan een
evangelist claimen. Dat deed
hij echter niet, om dat wat hij
bracht om niet (genade) door
te kunnen geven.    

Want wij waren eens niet met 
een woord van vleien gekomen, 
zoals jullie weten, noch met 
een voorwendsel vanwege 
hebzucht. God is getuige!
  1 Thessalonicenzen 2:5

Paulus kon dit oprecht zeggen. 
Het motief waarin hij en zijn 
medewerkers bezig waren, was
volkomen zuiver. Het ging hen
niet om materiële winst; ook 
niet om zoveel mogelijk volgers
te krijgen. Het woord, het was
totaal op God en Zijn Zoon en 
Zijn eer gericht. Dat had voor al
die mensen in Thessaloniki erg
duidelijk moeten zijn. Maar ook
daar kwam (veel) tegenstand. 
Waarop Paulus snel vertrok. 
God was getuige van dat alles,
het ging om Zijn eer.
De liefde tot God en Zijn Zoon 
was merkbaar aanwezig in heel
Paulus’ optreden. Laat ook ons
leven zo zijn; geheel en al tot 
Zijn verheerlijking.

Want indien Jozua hen in het
stoppen had gebracht zou Hij 
niet over een andere dag 
hebben gesproken na deze 
dingen.
               Hebreeën 4:8

Als men Jozua en Kaleb was
gevolgd, in geloof, dan zou er
nooit over een andere dag 
zijn gesproken. Jozua wordt 
slechts even genoemd; dat 
laat zien hoezeer Hebreeën 
bezig is met de situatie van 
het volk Israël in de wildernis.
Het volk Israël was in de tijd
van Handelingen op weg naar
het beloofde koninkrijk.
Net zoals het volk uit Egypte 
op weg was naar het beloofde
land. Zij zouden ingaan in het
‘stoppen’, net zoals Jahweh 
op de zevende dag. Geloof is
het, dat stopt met eigen(wijze)
werken; het geeft zich over in
de machtige hand van Vader.