Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want ik vrees dat wellicht,
komend, ik jullie niet vind
zoals ik wil en ik gevonden
zou worden door jullie
2 Korinthiërs 12:20^a

Paulus was bevreesd, het ging
hem vooral om een juiste en
oprechte relatie. Hij wilde op
goede wijze ‘gevonden worden’
door hen. De acceptatie als de
apostel van de natiën en vooral
het evangelie dat hij bracht.
Bij hen zat allerlei ‘ruis op de
lijn’; dat moest verdwijnen, en
de tegenkrachten waren actief.
De zonden van de Korinthiërs;
er was herstel, ja, maar toch
zat daar nog het nodige dat hij
benoemde als bezoedeling van
vlees en geest (2Kor.7:1).
Wat hij aanwees: heiligheid
voltooien in de vrees van God.
Het op God gericht léven; dat
is tot Zijn eer, in de praktijk.
Moge de vrucht van de geest
groeien en bloeien in ons leven!

Want ik vrees dat wellicht, 
komend, ik jullie niet vind 
zoals ik wil en ik gevonden 
zou worden door jullie
2 Korinthiërs 12:20^a

Paulus wilde hen aantreffen 
als op God gerichte leden van
Christus’ lichaam. Zijn vrees 
was, dat bij velen in Korinthe 
het -helaas- anders was.
Titus zal, naast alle fijne zaken,
aan Paulus expliciet/impliciet 
het nodige verteld hebben. 
Het ‘geliefden’ klonk in 12:19. 
Paulus zag de Korinthiërs zo. 
De liefde van Christus drong 
hem, hij bad, smeekte steeds
voor hen. Zo schrijft hij, en hij 
spreekt zijn verdriet en zorg
over hen uit. Hij spreekt hen 
aan in de genade van God. 
De grondregels van de nieuwe 
schepping gelden ook voor de 
gelovigen daar. In de nieuwe 
schepping is geen plaats meer 
voor zonde, al wat afwijkt van 
God zal voorgoed verdwijnen.
Moge de vrucht van de geest 
groeien en bloeien in ons leven!

Weer menen jullie dat wij ons
voor jullie verdedigen. In het
aangezicht van de God, in
Christus, spreken wij, maar
dit alles, geliefden, voor jullie
opbouw.
      2 Korinthiërs 12:19

Sommige gelovigen meenden,
veronderstelden, dat Paulus
en zijn naaste medewerkers
zich aangevallen voelden.
En dat zij zich verdedigden.
Daar leek het misschien op,
ook zo als Paulus zijn brieven
schreef.
Het ging om de waarheid. Zij
spraken in het aangezicht van
de God en in Christus. En zo
hoorden de gemeenteleden
exact hoe het was; er waren
geen zelfzuchtige motieven.
Het ging om de opbouw van
de Korinthiërs; biddend, en
in de gemeenschap van de
Christus. God geve, dat álle
gemeenteleden, oprecht, in
de liefde van de Christus
bezig zijn.

Ik heb Titus aangesproken 
en gestuurd samen met de 
broeder. Naar geeneen van 
jullie was Titus hebzuchtig.
Wandelen wij 
niet in dezelfde geest, 
niet in dezelfde voetsporen?
     2 Korinthiërs 12:18

Wandelen in dezelfde geest 
als de apostel en de trouwe
medewerkers. In dezelfde 
voetsporen gaan; dat is het 
volgen van het evangelie zo
als hij dat verkondigde.
Wij vergeten wellicht soms,
dat als Paulus later zelf een
evangelie verkondigde, dat
afweek van wat hij zelf eerst
verkondigd had, hij net zo 
onder de ban (anathema) 
zou komen als ieder ander.
Zelfs een boodschapper uit
de hemel die afwijkend zou
verkondigen, ook voor die
geldt dan het: ‘in de ban’!
Echt Paulus volgen? 
Kijk naar Timotheüs, trouw
medewerker en navolger 
van de apostel. 

Ik heb Titus aangesproken
en gestuurd samen met de
broeder. Naar geeneen van
jullie was Titus hebzuchtig.
Wandelen wij
niet in dezelfde geest,
niet in dezelfde voetsporen?
     2 Korinthiërs 12:18

Titus en (mogelijk) Tychikus
waren de broeders die naar
de Korinthiërs vooruit waren
gestuurd door Paulus.
Daarboven was het de Heer
Die dat zo leidde. Waar de
gemeenteleden deels tegen
mensen aankeken en ziels
op de broeders reageerden,
zegt Paulus, dat het motief
zuiver uit Hem was.
Titus vroeg niets van hen,
laat staan dat hij eiste. Dat
laatste zou helemaal tegen
de gezindheid van Christus
in gaan.
Paulus en medewerkers; zij
belastten de gemeenten niet.
Zo kon alles ingezet worden
om het woord van de Heer
te doen rondgaan.