Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘En dat heeft dan weer gevolgen voor de opname van de gemeente?’

Ja, want de opname was dan bestemd voor het lichaam van voor Hande-
lingen 28:28 en geldt dus niet voor de gelovigen die vandaag geroepen
worden, want die zitten in het gezamenlijk-lichaam (Efeziërs 3:6), en dat
lichaam heeft in die gedachte een andere gang: niet via de wegrukking,
maar direct na het sterven op de derde dag weer opstaan en naar de Heer
gaan. Dus er is in die visie voortdurend een opstanding van gelovigen op
de derde dag na hun verscheiden; zij gaan heen en komen in de hemel
bij de Heer.

‘Dan ben je de opname kwijt zoals die in 1 Thessalonicenzen 4 staat!’

Zeer zeker. Omdat die in de brieven vóór Paulus’ gevangenschap staat,
die dus vóór Handelingen 28:28 geschreven zijn, gelden ze niet voor nu,
en is de opname bedoeld voor een andere tijd. 1 en 2 Thessalonicenzen
zijn de vroegste brieven van Paulus, en dragen volgens de aanhangers
van bovenvermelde leer een sterk ‘Joods’ karakter en de bazuin heeft
dan te maken met Israël, want dat volk kende in de Thora een dag van
bazuinen. Paulus zou het dan daar over hebben.

‘Merkwaardige constructies, lijkt mij.’

Het is een opgebouwd leersysteem en dat leidt er toe, dat men op deze
gronden de wegrukking van de gemeente wegschrijft en wegschuift.
De ‘bewijzen’ voor deze leerstellingen zijn echter minder sterk dan ze
lijken. Er is wel sprake van een opbouw in Paulus’ brieven, maar die
heeft te maken met groei, ontwikkeling tot geestelijke volwassenheid.
Er bestaat geen enkele reden te veronderstellen dat er twee lichamen
zouden zijn. Dat blijkt nergens uit de brieven van Paulus. Eerder vinden
wij in Efeziërs 4:4 de eenvoudige waarheid: één lichaam en één geest….

Wat Paulus schrijft in 1 Thessalonicenzen 4:13-18. De zogeheten ‘op-
name van de gemeente’. De pogingen die geweldige verwachting van het
lichaam van Christus weg te redeneren, weg te nemen, af te schrijven,
zijn vele. De een heeft er nog nooit van gehoord omdat het niet gepredikt
wordt, de ander is er een tijd blij mee, maar wordt op andere gedachten
gebracht, weer een ander vindt het maar een onwerkelijk idee en wil
liever met beide benen op de aarde blijven staan, en zo voorts.

‘Nou ja, ik ben er wel blij mee, en dat al jaren!’

Toch komen er vaak allerlei redeneringen naar voren, op grond waar-
van men dit gedeelte uit 1 Thessalonicenzen 4:13-18 wegschrijft en weg-
verklaart.
Een gedachte is, dat het een soort afgeleide was van Paulus om op zijn
manier te schrijven over de wederkomst van Christus. Men ziet in die
(kerkelijke) visie maar één wederkomst, dat is aan het einde van alle
tijden, op de jongste dag (of laatste dag = hetzelfde als jongste dag). Hij
komt dan ‘om te oordelen de levenden en de doden’, waar iedereen bij
betrokken is: ben je een schaap (gelovige), dan ben je na het laatste oor-
deel voor eeuwig behouden. Maar ben je een bok, dan ben je voor
eeuwig verloren.

‘In die gedachten van de kerk is de opname van de gemeente helemaal
geen punt, dus? Speelt helemaal geen rol?’

Ja, men heeft al die momenten van gericht (artikel 37 ngb) op één hoop
geschoven. Men ziet geen verschillen. Men onderscheidt evenmin in die
visie Israël en de gemeente, want aan het einde is iedereen gelijk. Ieder
staat voor de grote witte troon. Maar dat doet geen recht aan ‘de tijden en
gelegenheden’ en diverse fasen in Gods plan, die in de Schrift wel uit elkaar
worden gehouden.

‘Daarom zijn veel kerkmensen bang voor de wederkomst van Christus?’

Ja, omdat men niet zeker is van redding. Men houdt er altijd nog rekening
mee, dat men aan het einde van de rit tóch een bok blijkt te zijn. Kennelijk
niet genoeg naar de kerk gegaan, of niet genoeg goede dingen gedaan, of te
weinig geloof of wat dan ook maar. Men kan dan zelfs vreselijke angsten
hebben op het sterfbed. Verschrikkelijk!

‘Wat kunnen wij dan dankbaar zijn voor de boodschap van genade, dat het
niet van ons, maar van Zijn werk afhangt!’

Jawel, en de grote witte troon, waarover onlangs in het EH-Magazine
geschreven werd, vindt plaats ná de duizend jaar, het staat dan ook in
Openbaring 20:11-15. En Romeinen 14:10-13 gaat over de bema (NBG
en hSV: rechterstoel van Christus en God), die met het lichaam van
Christus, de geroepenen van de gemeente te maken heeft.

‘Wanneer is dat dan, die bema?’

Dat is direct ná de ‘opname’ (wegrukking) van het lichaam van Christus
van 1 Thessalonicenzen 4:13-18. Het is iets dat in de hemel(en) plaats-
vindt en noodzakelijk is in Gods plan. Er is overigens veel verwarring over
wat er precies gaat gebeuren bij/op die bema. Als je eenmaal meer weet
van wat daar precies gaat gebeuren, zul je er als gelovige blij mee zijn!

‘Het klinkt voor veel mensen als iets bedreigends, omdat je steeds ‘rechter-
stoel’ leest!’

Het punt is, dat het gaat om een ‘bema’ wat in die tijd bekend stond als een
verhoogd platform, een soort podium, waar recht gesproken werd. En om-
dat in artikel 37 dit op één hoop geschoven wordt, kunnen mensen maar
niet loskomen van de idee, dat het op een of andere manier bedreigend is.
Maar dat is het totaal niet! Het is iets dat nodig is. Direct na de wegrukking.

‘Oke, gaan we dan morgen spreken over dat heikele onderwerp?’

Jawel, we gaan morgen kijken naar een precair onderwerp inmiddels, dat
in de afgelopen honderden jaren veel pennen en tongen in beweging zette,
en dat nog steeds, vandaag veel gelovigen bezig houdt!

Ja, en daar zullen alleen hij, de valse profeet en het beest gepijnigd wor-
den, aangezien het om geestelijke machten gaat. Mensen gaan onmidde-
lijk dood in de poel van vuur. Deze drie niet. Het zijn geesten, en die ster-
ven niet in vuur. Zij sterven sowieso niet, zij worden gepijnigd.
Er wordt nergens bij de poel van vuur gezegd, dat er hele volkeren in
worden geworpen. Wel individuele mensen, en voor hen is het dan de
tweede dood.

‘Nou hier ga ik eens goed over nadenken, het zet mijn denken over deze
dingen wel op zijn kop!’

Dat zal best nog vaker gebeuren als je je verdiept in Zijn woord. Dan
blijken de dingen anders te zijn dan je of men denkt. Maar we gaan
morgen verder, met iets dat de gemoederen vaak bezig houdt, heeft
gehouden en nog zal houden.

‘Ja, nu wil ik weten, wat dat onderwerp is!’

Even geduld nog, morgen gaan we daarmee beginnen!

Maar wacht even, het gaat toch om volkeren? Dat staat toch in vers 32?

Ja, daar kun je niet onderuit. Soms worden de genoemde teksten over
concrete hulp hieruit gehaald en als basis voor een christelijke organi-
satie gemaakt. Je kunt je afvragen of dat terecht is.
Want waar het eigenlijk om gaat, is het opvangen en helpen van mensen
van het volk Israël in de periode van met name de grote verdrukking die
nog komt en de periode daarna.

‘He, dat wordt dus een beoordeling per volk over hoe zij Israël bejegend
hebben?’

Je kunt niet anders dan tot die slotsom, tot die conclusie komen. De Heer
zal zitten (vers 31), Hij gaat er dus de tijd voor nemen, om die beoordeling
te doen. Misschien zullen vertegenwoordigers van de volkeren komen,
wie weet de koningen, of de regeerders van die dagen. Die zullen dan reken-
schap af moeten leggen hoe zij Gods volk hebben behandeld in de ergste
periode van antisemitisme die de wereld nog zal doormaken.

‘Als ik het goed lees, kun je niet aan die gedachten ontkomen.’

Daardoor zullen de volkeren aan de rechterhand van de Koning het goede
van het koninkrijk gaan genieten. Dat wordt in vers 46 ‘eonisch leven’
genoemd, dus het leven genieten met Israël in het komende Messiaanse
rijk van Jezus Christus. Zij worden ‘gezegenden’ (vers 34) genoemd.

‘En die volkeren aan de linkerhand van de Koning in vers 41 dan?’

Die komen in het eonische vuur, waarvan in vers 46 gezegd wordt,  dat
dat de eonische insnoeiing (Grieks: kolasis) is. Het betreft een uitwer-
king van dit gericht van Mattheüs 25 over die specifieke volkeren.

‘Maar wie zijn die duivel en zijn engelen?’

Daar kijken wij morgen naar!