Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want jullie werden bedroefd in 
overeenstemming met God, 
opdat jullie in niets verlies 
lijden uit ons.
    2 Korinthiërs 7:9^b

Het gaat niet om ‘bekering’ 
als voorwaarde tot redding. 
De gehoorzaamheid van de
Christus tot en met de dood
van het kruis is de basis van
verzoening en redding. 
De bedroefdheid die in 
overeenstemming met God
is, bewerkte de ommekeer.
De verandering van denken 
(Grieks: metanoia) zorgde 
voor een gezindheid bij de 
Korinthiërs die anders was. 
Niet langer het gif van het 
zelfgerichte denken, maar de

liefde van God motiveerde. 
De ‘mindset’, de gezindheid 
was niet langer alleen maar
bezig met zelfzuchtig genot, 
maar met wat boven is, waar 
Christus is. 
Zo was gerichtheid op een 
wandel tot eer van God en 
Christus ontstaan.

Nu verheug ik me, niet omdat
jullie bedroefd werden, maar
omdat jullie bedroefd werden
tot berouw.
     2 Korinthiërs 7:9^a

Tot eer van God en Zijn Christus
zijn. Dat wilde Paulus in eigen
leven. Hij verlangde ernaar, dat
de gelovigen ook zich daarnaar
uitstrekken.
De motivatie van zijn schrijven
was de liefde van Christus. Dat
leidde eerst tot droefheid waar
waarschijnlijk tranen bij vloeiden.
God werkte uit, dat het niet zo
bleef. Men ging nadenken en
kwam tot inkeer. Het gedrag dat
was, was tot oneer van God!
De Korinthiërs zagen in, dat
Paulus’ schrijven terecht was.
Gods woord is een tweesnijdend
scherp zwaard. Het bewerkte
goede inkeer en verlangen naar
het alleen God en Zijn Christus
willen eren in wandel, gedrag.
Dat gaf diepe vreugde bij Paulus
in het hart. Laten ook wij tot eer
van Vader en Zoon zijn.

 

En indien ik het berouwde
– ik zie immers, dat die brief
– indien ook slechts voor een
uur – jullie bedroefd heeft.
    2 Korinthiërs 7:8^b

De brief, onder grote druk en
veel tranen geschreven, had
bedroefdheid bewerkt. God
gaf inkeer bij (een deel van de)
Korinthiërs. De grove zondaar
was ook tot berouw en inkeer
gekomen, door Gods genade.
Dit had een positieve werking
naar velen toe.
Mogelijk heeft Paulus even
‘spijt’ gehad toen hij de brief
al verzonden had.
‘Was de toon niet te hard?’
‘Zouden ze de liefde van God
erin verstaan?’
Misschien was door dit soort
gedachten een gevoel van
berouw bij hem ontstaan.
Maar nu alles duidelijk is uit
de berichten via Titus, zijn
Paulus en de medewerkers
verheugd dat het zo gewerkt
had en konden zij met goede
moed verder. Wij zien zo, dat
God het is, Die alles samen
doet werken tot wat goed is.

dat, zelfs indien ik jullie
bedroefd heb in mijn brief,
ik het niet berouw
    2 Korinthiërs 7:8^a

Gezien het vreugdevolle en
dus genadevolle resultaat,
had Paulus geen berouw dat
hij hen zo ernstig schreef.
De gemeenteleden waren
bedroefd geworden en zij
hadden ingezien dat zij de
genade van God verkeerd
hadden uitgelegd.
Het was uit God, dat zijn
‘tranenbrief’ bedroefdheid
had veroorzaakt. De geest
van God bewerkte, dat zij
door verdrukkingen heen
beseften dat Gods genade
tegen de zonde werkt.
Christus was als Gekruisigde
hen voor ogen gesteld, en
dat kruis was noodzakelijk
om de zonde weg te doen.

ons jullie verlangen
mededelend, jullie hevige 
pijn, jullie streven voor mij, 
zodat ik veeleer verheugd 
werd
   2 Korinthiërs 7:7^b

Om deze reden waren Titus
én Paulus getroost. 
Het ernstige woord dat in de
liefde van God tot opbouw 
biddend naar de Korinthiërs 
gestuurd was, had gewerkt. 
Men was pijnlijk in het hart 
geraakt. De geest van God
werkte uit, dat zij daardoor
verlangen kregen de apostel
te ontmoeten. Men zag in, 
dat Gods genade vleselijke
tolerantie uitsluit. Zoals de 
apostel in Romeinen 6 zegt: 

Blijven wij bij de zonde, 
opdat de genade toeneemt?
Moge het niet gebeuren!

Dat woord is helder, het zet
vleselijk denken opzij. 
De gelovigen ontvangen de
genade om de wil van God
voortaan te doen; het goede, 
welgevallige en volkomene.