Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Zie, deze derde keer kom ik
naar jullie toe. Op de mond
van twee getuigen, en van
drie, zal iedere uitspraak in
stand gehouden  worden
    2 Korinthiërs 13:1

Paulus had het ontstaan van
deze plaatselijke gemeente
gezien. De Heer riep hen in
genade door Zijn evangelie,
dat Paulus daar sprak. Ruim
anderhalf jaar kon hij spreken,
eerst in de synagoge, maar de
Joden wilden Jezus Christus
niet als hun Messias.
Paulus kon verder spreken in
het huis van Titus Justus, dat
was pal naast de synagoge.
Ook in deze geschiedenis is er
alleen verslag in Handelingen,
maar wat hij verkondigde?
Het wordt niet in Handelingen
18 gemeld. Wij vinden in zijn
brieven zijn evangelie.  
Dat was de eerste keer dat hij
in Korinthe optrad; daarna is
hij nog een keer gekomen.
Apollos verrichte arbeid onder
hen; er was groei. Er waren in
die gemeente vleselijke, zielse
en geestelijke gelovigen.  

dat weer, als ik kom, mijn God 
mij zal verootmoedigen naar 
jullie toe, en ik rouw om velen 
die tevoren gezondigd hebben 
en geen berouw hebben over 
de onreinheid en hoererij en 
losbandigheid die zij bedrijven
       2 Korinthiërs 12:21

De Korinthiërs ontvingen de
genade in Christus Jezus en
hadden die omarmd. 
Zij wisten wat de wil van God 
is, dat alle mensen gered 
worden en tot erkenning van 
de waarheid komen. 
Dat is fijn, maar zij hadden 
dit mogelijk vergeten:

Want dit is de wil van God:
jullie heiliging, dat jullie van 
alle hoererij vandaan blijven
  (1 Thessalonicenzen 4:3)

Je kunt de genade van God 
niet opvatten als tolerantie.
God is een heilig God en de
Zijnen nemen afstand van 
de ongerechtigheid en zijn 
blij met de waarheid. 
Als er onreinheid, hoererij 
en losbandigheid is, dan zal
de heilige geest (be)rouw en 
inkeer bewerken. Paulus is 
daarvan diep overtuigd; als 
zulke zonden zich voordoen,
zal dat pijn en verdriet bij de 
gelovigen veroorzaken. 
Alleen het woord van God, 
het evangelie van de genade,
kan dan reinigend en helend 
werken. 

dat weer, als ik kom, mijn God 
mij zal verootmoedigen naar 
jullie toe, en ik rouw om velen 
die tevoren gezondigd hebben 
en geen berouw hebben over 
de onreinheid en hoererij en 
losbandigheid die zij bedrijven
       2 Korinthiërs 12:21

Israël werd opgeroepen, door 
profeten als Jeremia, Hosea,
Ezechiël en Jesaja, om te breken 
met de akelige afgoderij (gruwel),
onreinheid, losbandigheid, hoererij. 
In de eindtijd zullen zij opnieuw 
de leer van Bileam en van de 
vrouw Izebel volgen en in deze 
dingen diep wegzinken.
Inkeer; het betekende bij Israël
(be)rouw over begane zonden; 
en dat zal het ook in de nabije 
toekomst zeker zijn.  
Paulus zag er als mens tegenop 
om naar de Korinthiërs toe te 
gaan. De liefde van Christus 
drong hem. Hij zag er tegenop,
niet alleen vanwege het akelige 
van vers 20, maar ook om wat 
hij hier in vers 21 benoemt:
de werken van het vlees. 
Verootmoedigend is het voor 
hem, als hij te midden van hen 
zou komen. Men ging (wellicht) 
niet actief door in losbandigheid, 
hoererij en alle onreinheid. 
Maar er was geen echt berouw 
over. Paulus zou dan zelf in de 
rouw zijn om wat hij ziet; iets 
dat voor ons even vreemd lijkt,
maar bij nader inzien logisch is.

zoals jullie niet willen, dat er 
wellicht twist is, streven, 
gramschappen, partijschappen, 
kwaadsprekerijen, fluisteringen, 
opgeblazenheid en oproeren
        2 Korinthiërs 12:20^b

Onder de Korinthiërs waren 
er zeker die bovenstaande,
akelige zaken niet wilden. 
Helaas is dit wat Paulus in 
waarheid moet zeggen. Zijn 
deze vleselijke uitingen in 
geloofskringen niet aan de 
oppervlakte te zien? Als je 
‘achter de schermen’ kijkt 
en luistert, is het vaak zo. 
Niet zelden heeft dat effect 
op de andere gelovigen. En 
zo worden zij meegesleept in 
deze dingen. Natuurlijk, bij 
de bazuin van God blijkt de
genade van God zo groot te
zijn, dat alle gelovigen van 
het lichaam van Christus er
bij zijn. Niettemin willen wij
ons gedrag aanpassen aan 
de dringende aanwijzingen 
van Christus Jezus.   
Het vlees verdeelt gelovigen. 
De eenheid van de geest
zouden wij bewaren met/in 
de band van de vrede.

Want ik vrees dat wellicht,
komend, ik jullie niet vind
zoals ik wil en ik gevonden
zou worden door jullie
2 Korinthiërs 12:20^a

Paulus was bevreesd, het ging
hem vooral om een juiste en
oprechte relatie. Hij wilde op
goede wijze ‘gevonden worden’
door hen. De acceptatie als de
apostel van de natiën en vooral
het evangelie dat hij bracht.
Bij hen zat allerlei ‘ruis op de
lijn’; dat moest verdwijnen, en
de tegenkrachten waren actief.
De zonden van de Korinthiërs;
er was herstel, ja, maar toch
zat daar nog het nodige dat hij
benoemde als bezoedeling van
vlees en geest (2Kor.7:1).
Wat hij aanwees: heiligheid
voltooien in de vrees van God.
Het op God gericht léven; dat
is tot Zijn eer, in de praktijk.
Moge de vrucht van de geest
groeien en bloeien in ons leven!