Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

een boodschapper van satan,
opdat hij mij stompt, opdat ik  
mij niet verhef
        2 Korinthiërs 12:7^b

Dit was kennelijk de splinter.
God gaf dit in het leven van de
apostel. Figuurlijk gestompt ja,
door een boodschapper van
de tegenstander. Dat was iets
onaangenaams. Mogelijk was
deze voortdurend bezig om te
herinneren aan zijn verleden,
waarin hij de gemeente van
God vervolgde.
Hoewel Paulus wist dat zelfs
zo’n verleden Gods plan met
hem was. Hij was immers van
voor zijn geboorte al helemaal
afgezonderd, Gal.1:15.
Later werd hij geroepen in de
genade van God.
De boodschapper trof hem
steeds pijnlijk (gedachten,
herinneringen).
Opnieuw klinkt: opdat ik mij
niet verhef. Dit is wat God
doet. Salomo (Prediker 1:13),
merkte dat al op: het is de
ervaring van het kwaad, die
Elohim aan de zonen van
Adam geeft, om hen ermee
te verootmoedigen.  

En in het bovenmatige van de 
onthullingen, daarom, opdat ik 
mij niet verhef werd mij een 
splinter in het vlees gegeven
          2 Korinthiërs 12:7^a

Let op het: werd  …. gegeven. 
De Heer gaf actief aan Paulus
een splinter in het vlees; het 
is niet zo, dat Hij het toeliet. 
In ons leven doet God in feite
alles samenwerken tot wat Hij
goed vindt. Als daar ongemak,
tegenslag, moeite is; dan is 
God het, Die ons opvoedt. 
Ook dat is de genade van God.
In Zijn woord laat God veel 
voorbeelden van mensen zien,
die verootmoedigd werden in
de omstandigheden waarin 
God hen bracht. Opmerkelijk
is Nebukadnezar, die 7 tijden 
bij de dieren in het veld gras
at en daarna God loofde en 
prees en ootmoedig erkende,
dat alleen God koningen aan-
en afstelt. Maar ook Jakob; 
de aartsvader worstelde bij 
de Jabbok met Elohim. Pas
toen werd hij Israël: oprecht
met God.   

En in het bovenmatige van de 
onthullingen, daarom, opdat ik 
mij niet verhef werd mij een 
splinter in het vlees gegeven
          2 Korinthiërs 12:7^a

De Heer heeft eigen methodes
om ons ‘klein te houden’. 
Nu ook wij, via Paulus’ brieven, 
‘bovenmatige onthullingen’ in
genade mochten leren, geeft 
Christus Jezus ons ‘splinters’.
Paulus had er een, en dat was:
opdat ik mij niet verhef. In het 
dagelijks leven kan een kleine 
splinter ons steeds dwarszitten.
Je bent dan net zo lang bezig 
tot het vervelende splintertje 
verwijderd is. Geestelijk gezien
neemt de Heer meestal zo’n
‘splinter’ niet weg. En dan lukt
het ons ook niet om ervan af 
te komen, hoe graag je dat ook
wil. Totdat wij, net als Paulus 
leren, dat het een ‘zegen’ is, 
hoe raar dat ook klinkt. Het 
houdt ons ootmoedig; opdat
wij in die gezindheid leven,
tot eer van Vader. 

Want ingeval ik wil roemen, 
zal ik niet onbezonnen zijn, 
want waarheid zal ik 
uitspreken. Ik spaar  jullie
echter, zodat niet wie dan 
ook met mij rekent boven
wat hij ziet van mij, of wat 
hij van mij hoort.
    2 Korinthiërs 12:6

De Korinthiërs werden nu niet
direct aangesproken op hun in
eigen wijsheid roemen in de 
mens. ‘Ik spaar jullie’; hoe was
de apostel in de liefde van de
Vader bezig! Hij was erop uit,
in alles, om zijn God en Vader 
en zijn Hoofd Christus Jezus te
eren en te dienen. 
Geleid door de Heer, grondig 
overwogen, spreekt hij over de 
ervaringen in de genade van 
God in het vele dienstwerk van
de Heer. God geve, dat ook wij
de apostel niet hoger rekenen
dan wat hij in waarheid schrijft.
Laten ook wij niet onbezonnen
zijn, maar steeds nuchter en in
waarheid dat zeggen wat tot 
opbouw van de ander is. 
Opdat wie roemt, alleen in de
Heer roemt!

Over de zodanige zal ik 
roemen, over mijzelf echter 
zal ik niet roemen, tenzij in
mijn zwakheden
    2 Korinthiërs 12:5

Paulus roemt zo anders dan
mensen in het algemeen. 
Hij roemde in zijn zwakheden.
Na zo’n loopbaan zou iemand
roemen in wat ‘goed ging’. In
de huidige christenheid zou 
dat zijn: het aantal mensen in
de zaal, grootte van gebouwen
die men bezit. Hetzelfde als 
waar mensen in de wereld over
roemen. Paulus echter, schrijft 
over wat hem in zijn reizen 
overkwam, tegenslagen. 
Hij roemde in zijn Heer; dat is
de strekking van het vervolg
in dit hoofdstuk.