Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Kijkt uit broeders, of niet in
iemand van jullie een boos-
aardig hart van ongeloof zal 
zijn door je terug te trekken 
vanaf de levende God
            Hebreeën 3:12

Gods beloften blijven staan;
Hij zal het koninkrijk brengen
op Zijn tijd. Het werd duidelijk
dat uitstel kwam nu het volk 
Israël verhardt in ongeloof. 
Zij trokken zich terug van de
levende God en bleven in een
dor en doodse religie steken.   
De ‘broeders’ hier betreft zij, 
die uit Israël tot geloof in de 
Messias Jezus kwamen. Zij 
waren in 3:1 op de ^ophemelse 
roeping gewezen. Een hint 
richting het geheime beheer 
(Ef.3:9) dat Paulus verkondigt.
Nu het verwachte koninkrijk 
op aarde uitbleef, werden zij
óók aangezegd te leven uit 
geloof, vertrouwen.

Zoals Ik gezworen heb in Mijn 
verontwaardiging: “Indien zij 
zullen binnenkomen in Mijn 
ophouden!’ “
            Hebreeën 3:11

Er kwam een hele generatie 
om in de wildernis. Ongeloof
en dus ongehoorzaamheid en 
weerspannigheid waren de
kwalijke oorzaken. 
Dit deelte wat wij lezen (vers
7-11) is Psalm 95:7^b-11 (hSV):

Heden, indien u Zijn stem hoort,
verhard uw hart niet, zoals te 
Meriba, zoals in de dagen van 
Massa in de woestijn: 
daar stelden uw vaderen Mij 
op de proef, daar beproefden 
zij Mij, hoewel zij Mijn werk 
zagen. Veertig jaar heb Ik 
gewalgd van dit geslacht; Ik 
heb gezegd: Zij zijn een volk 
met een dwalend hart, en zíj 
kennen Mijn wegen niet.
Daarom heb Ik in Mijn toorn
gezworen: Mijn rust zullen zij 
nooit binnengaan!

Met ‘ophouden’ is de rust (met
verbinding naar sabbat) van het
geloof bedoeld. Het ‘indien’ is 
de weergave van Hebreeuws:
‘im’ dat ‘nooit’ betekent; een 
sterke ontkenning. Met dit als
voorbeeld komt de oproep 
van Hebreeën om in geloof
te blijven gaan. De beloften 
van God zijn er, en Hij zal ze
zeer zeker vervullen. 

Daarom was Ik boos op deze 
generatie en zei: Steeds dwalen 
zij in hun hart; Zij kennen echter 
Mijn wegen niet.
            Hebreeën 3:10

Het ging om het hart. Het 
hart van Jahweh werd steeds 
gekrenkt door het volk Israël, 
dat op weg was naar het 
beloofde land. Hun harten 
dwaalden van Hem af. 
De eredienst werd wel gedaan,
de priesters en de levieten, zij
namen in de tabernakel elke 
dag hun dienst waar. Maar het
hart van het volk was vaak ver 
bij Jahweh vandaan. Hoewel 
Hij ze dagelijks in manna, water
en voldoende om te leven in de
wildernis voorzag. 
De omstandigheden waren in
de regel niet eenvoudig, maar 
men verzuimde vaak wijsheid 
en raad bij Jahweh te zoeken. 
Dat is voor ons tot voorbeeld 
opgeschreven; laten wij voor
al onze levensvragen Hem de
weg bepalen, Die ons boven
alle mate liefheeft!

Paulus spreekt in 1 Thessalonicenzen 4 troostvolle
woorden. De gemeenteleden hadden vragen over
de overledenen. Wat zou er met hen gebeuren?
Bekijk HIER de presentatie
Luister HIER na.

Waar jullie vaders Mij beproefd
hebben in een test. En zij hebben
Mijn werken veertig jaar waarge-
nomen.            Hebreeën 3:7,8

Israël murmureerde in Rafidim.
En in de wildernis gebeurde dat
meerdere keren. Zij beproefden
Jahweh, Die met hen meetrok.
Het tragische was, dat zij Zijn
machtige wonderen in Egypte
hadden gezien, en toch klaagden
zij in de wildernis.
Zo ook kan ons dat overkomen.
Wij waren vol vreugde sinds wij
eerst geloofden, en nog.
Toch zijn er momenten, als het
allemaal tegenzit, dat wij wellicht
onhoorbaar voor anderen, tegen
Vader mopperen.
Hoe kan dat nu? Wij zijn mensen
en nog niet voorbij de dag van de
bazuin van God. Meer en meer
horen wij van de liefde van God.
En de tegenslag in ons leven is
ook – uit God. Het is Zijn liefde,
en wij roepen: Abba, Vader!