Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Weet je, dat woord van Christus is inderdaad heel erg belangrijk.
In de praktijk ontdek ik, dat het er vaak bij inschiet, om met dat woord bezig te zijn.’
Ja. Begrijp me niet verkeerd, maar Israël, het volk waartegen gezegd wordt ‘Hoor, Israël, hoor’, juist zij kregen van de profeet Hosea (4:6) te horen: ‘Mijn volk gaat te gronde door het gebrek aan kennis. Omdat gij de kennis verworpen heb, verwerp Ik u, dat gij geen priester meer voor Mij zult zijn; daar gij de onderwijzing van uw God vergeten hebt, zal ook Ik uw zonen vergeten’.
Zij hadden de priesterlijke functie om de onderwijzing (Torah) van JHWH door te geven. Maar de priesters van het volk zelf hoorden kennelijk niet langer naar de woorden van JHWH. Men was het woord vergeten, en wel zo, dat op zeker moment men een boekrol vond in de tempel. Daarin ging men lezen en dat leidde tot afbraak
van de gruwelen (afgoden) in het land, in elk geval wat de 10 stammen betreft.
Dat is altijd de volgorde: eerst de woorden tot je nemen, daarna gaat er iets gebeuren in je leven, dat kán dan niet uitblijven!
‘Ja dat is nogal wat, wat bij Israël gebeurde’.
Iemand verzuchtte eens: ‘de Bijbel is dé bestseller van de wereld; het meest verkochte boek, maar in de praktijk van zoveel christenen en gelovigen het minst gelezen boek!’ En ik denk ook dat dat zo is.
Men wil wel vaak praten over allerlei onderwerpen, zoals de ethiek, van wat moet je nou in die situatie doen en in die situatie. Zulke gespreksgroepen zijn vaak beter bezocht dan Bijbelstudie bijeenkomsten waarin het woord uitgelegd wordt en men zich echt in het woord zelf verdiept.
‘Nou nou, dat is nogal kritisch gereageerd.’
Wel in de praktijk te zien. Het woord van God is levend, krachtig en (inderdaad) een tweesnijdend scherp zwaard.
En: het evangélie is kracht van God tot redding. Dát zou gehoord worden door de gelovigen! Want dat geeft je kracht in je leven van elke dag. Zijn genade!

‘Weet je waar ik weleens mee zit?’
Nee, vertel.
’We zijn erg verwend hier. We hebben zoveel overvloed aan dingen, materieel.
Het leidt je vaak af van wat belangrijk is.’
Ja en wat denk jij dat echt belangrijk is?
‘Als ik eerlijk ben, is dat God. Dat is toch mijn enige echte houvast in deze wereld.
Je ontdekt, dat al die dingen om je heen, hoe fijn ook, eens wegvallen.’
En God valt nooit weg. Wie voor ons als gelovigen het belangrijkst is, is uiteraard God. Én Zijn woord. Petrus schrijft dat het profetische woord zeer vast is en een licht is. Het schijnt in de duisternis. Dat is wat wij zo nodig hebben.
Je ontdekt dat gelovigen die het heel moeilijk hebben, automatisch bij dat woord uitkomen. Gelovigen die vervolgd worden en verder heel weinig hebben, voor hen is dat woord van God álles. Die passie voor het Woord he.
Hoeveel hebben nog echte belangstelling om de Schriften te horen?
Tegen Israël werd gezegd: Hoor, Israël hoor…de Heer jullie God is één.
Israël is het volk dat zou horen naar het woord van God.
Zij zijn in feite het volk van het boek, of het volk met een boek.
God gebruikte hen om Zijn woord te bewaren en dat hebben de rabbijnen pijnlijk nauwkeurig gedaan.
Het woord is leven, licht, opbouwend, bemoedigend, vertroostend, het spreekt van Hem, die komen zou, onze Heer Jezus Christus.
‘Ja, je merkt dat je vaak ongemerkt toch de Bijbel dicht laat. En achteraf vraag je je af waar je eigenlijk mee bezig bent geweest. Dat is meestal minder nuttig dan met Gods woord bezig zijn.
Vaak merk ik dat dat woord me juist innerlijk rustig maakt, vrede geeft.’
Precies. En de apostel Paulus –daar kom je steeds weer uit-  schrijft in Kolossenzen (3:16) dat we het woord van Christus (de Opgestane) rijk in ons kunnen laten wonen. Dan ben je echt rijk!

‘He, wat fijn is dat zeg, dat je niet zoveel meer moet. Dat hoor je wel vaak door allerlei sprekers zeggen. Uiteindelijk komen de meesten wel aan met zoiets als dat je toch wel dit en toch wel dat moet als je een goede christen of gelovige wil zijn.’
Ja, dat is zo. Bij Paulus kom je dat niet tegen. Hij laat de volgorde zien: eerst geloof, en daarna eventueel iets doen. Vaak wordt gezegd, dat je iets moet doen als gelovige, zonder dat men uitgaat van het evangelie van de genade van Christus.
De prediking van het evangelie van genade werkt iets uit in je hart: geloof.
En geloof is per definitie zonder werken. Sla Paulus er maar op na.
‘Men zegt dan ook wel dat daarmee luie gelovigen gekweekt worden’.
Ja, maar ook dan komen we weer uit bij het kruis.
Het is Zijn werk, Zijn kracht, Hij werkt in de gelovige het willen en het werken uit!
‘He, nu heeft Paulus het over werken’.
Zie je in welke volgorde het staat? Het werken wordt door Gód in ons als gelovigen uitgewerkt! Dat is zo belangrijk dat we dat goed zien. Want dán is het Zijn genade!
Dan is het niet langer ons werk, maar het Zijne!
En dus is het aan alle kanten tot Zijn eer, en tot Zijn verheerlijking.
Paulus was zelf iemand die kon zeggen dat hij meer gearbeid had dan al de andere apostelen (van de Besnijdenis). Hij voegt er wil direct aan toe, dat het niet zijn eigen kracht was, maar de genade van God in zijn leven (1 Corinthiërs 15:9-11):
‘niet ik, maar de genade van God, die met mij is’!
Daarom: ‘Wie roemt, roeme in de Heer!’

‘Tsjonge deze boodschap van genade gaat wel diep zeg.
De aanstoot van het kruis, daarover wordt volgens mij weinig gesproken.’
Zou eigenlijk vaker kunnen. Wees blij dat de genade van God een einde maakt aan alle pretenties van de mens. Het bevrijdt je namelijk van een lastig persoon: jij zelf.
‘Ja, als je verlost bent van de gedachte dat je zelf toch wel een heleboel moet om welke reden dan ook, dan is het alsof er een last van je schouders glijdt.’
Juist. En daarom zei de Heer Jezus ook tegen Zijn vermoeide en belaste –want gebukt onder de talloze regels van hun religieuze, wettische leiders- volk:
‘Komt allen tot Mij, jullie die vermoeid en belast bent, en neemt Mijn juk op je, want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht’ (Mattheüs 11:25-30).
Heerlijk, deze genadevolle woorden van onze Heer en Redder! Hij legt geen zware last op je schouders. Hij is niet wettisch. Bij Hem is het nooit ‘wet op wet, regel op regel, hier wat daar wat’, nee, Híj geeft je alles wat je nodig hebt en gaat met je mee, altijd in genade.
En kun je iets doen in het werk van de Heer? Wees dan dankbaar voor de genade die Hij daarvoor geeft. Hij geeft alle kracht die nodig is voor dat werk!
Alles voor ons (en de hele wereld) het resultaat van Zijn werk, van Zijn dood en Zijn opstanding, terwijl Hij nu aan de rechterhand van de Vader voor ons bidt en pleit!
Hij, Christus Jezus, wat een Heer!

‘Die Paulus is toch wel een geweldig voorbeeld voor ons he.
Hem was een vorm van onrecht aangedaan doordat de broeders hem niet bijstonden toen hij ten onrechte terecht moest staan. Er was geen steun voor hem. En hij rekende het de afwezige broeders niet toe! Dat bedoelde je gisteren toch met die tekst uit Timotheüs?’
Ja, precies. Deze houding, als die onder gelovigen vaker voorhanden zou zijn. Wat zouden er dan heel wat minder twisten en onderlinge ruzies zijn. Het is de houding
waarin de genade voorrang krijgt boven eigenbelang, het eigen ik, trots en noem maar op. Dan werkt het kruis door. Dat is de aanstoot van het kruis, waarover Paulus het heeft in de Galatenbrief.
‘He wacht even, wat bedoel je precies met de aanstoot van het kruis?’
Paulus bedoelt ermee, dat een mens helemaal niets van zichzelf meer heeft in te brengen. Het kruis maakt een einde aan alle eigen werken, inspanningen in welke vorm dan ook, van de mens (Galaten 5:11). Het woord ‘aanstoot’ is in het Grieks skandalon, en je kunt dat met ‘struikelblok’ of ‘valstrik’ vertalen. De religieuze mens struikelt over het kruis en stoot zich eraan, omdat de religieuze mens iets wil doen voor God. En dat geldt óók voor de gelovige! Christus is en blijft de enige, die alles heeft volbracht, er kan niets aan Zijn werk toegevoegd worden. Het kruis maakt dus een einde aan alle eigen werken, alle eigen gerechtigheid van de mens!
Dat geldt vóór en nadat iemand tot geloof gekomen is.
Het is genade voor, tijdens en na het tot geloof komen. Genade alleen!
Dát is een werkelijk blij makende boodschap!