Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Eeehhh, laat eerst maar eens wat zien, steek je handen uit de mouwen; ga het eerst maar eens in praktijk brengen!‘ ‘Word eerst eens echt actief, in plaats van.…’ Dit type uitspraken wordt in stelling gebracht tégen het doen van regelmatige (systematische) bijbelstudie. Een hele zaterdag studie? Ach….meewarig wordt er soms gekeken. Men gaat wellicht liever….. Maria had het goede deel gekozen, meen ik me te herinneren. Hosea riep iets over een volk, dat ten onder gaat door gebrek aan…… ‘Wíj deden in onze vakantie geen bijbelstudie; wij praatten met elkaar.’ Eutychus viel uit het raam, Paulus kon maar niet stoppen. Het leidde wel tot opstanding uit de doden, overigens….. De Heer zette zich neer om te spreken, en de mensen zaten te luisteren. Geloof komt door horen, je kunt alleen horen als er gesproken wordt. ‘Eeehh, de liturgie mag van mij best wel langer!’ ‘In de beperking toont zich de meester’; kennelijk was de apostel geen meester in het spreken, want het duurde bij hem regelmatig vrij lang…. ‘Verkondig het woord, dring erop aan, gelegen of ongelegen’…

Weet u hoe men soms de beste toespraken wegveegt? Door te zeggen: ‘de toon beviel me niet’. Dat zouden de wetgeleerden ook gezegd kunnen hebben toen de Heer uitgesproken was in Mattheüs 23. ‘De toon van deze rabbi beviel ons niet’. Het was inhoudelijk de spijker op de kop! De Heer zelf, en Paulus? Die konden fel zijn zeg! Volgens mij bekommer-den zij zich niet al te veel om dit soort reacties over de toon en zo….. Zij waren dan ook niet (financieel) gebonden aan (grote) instituten dan wel geloofsbelijdenissen. Dan kun je heerlijk  vrijuit spreken. Geen last van wettische achterbannen. Gewoon, zeggen wat geschreven staat. Niets minder dan dat. Dat is genoeg. Overvloedig veel zelfs. En je wordt niet afgeleid door belijdenissen. De enige toetssteen, die resteert, is de Schrift zelf. Het kan natuurlijk wel gebeuren, dat (net als bij Apollos) er zijn, die de weg van God nauwkeuriger (aan de hand van de Schrift) kunnen uitleggen. Dat werkt verdiepend en brengt nóg meer vreugde en blijdschap met zich mee! Wat mij betreft: laten er meer Priscilla’s en Aquila’s zijn!

‘Ja, maar dat gaat niet zomaar niet!’ ‘Ja, maar dat is veel te gemakkelijk’!’ ‘Ja, maar wat moeten we dan?’ Kent u deze reacties? Ze komen regelmatig terug, waar het evangelie van genade gesproken wordt. Geen opgelegde wetten en dito regels? Onmogelijk! Wat dat betreft, is de apostel voor de heidenvolkeren toch wel de spreekwoordelijke luis in de calvinistische pels. Dié sprak en schreef van Gods genade. Nou en of! De hele brief aan de Galaten is specifiek aan het onderwerp wet/genade gewijd. Geen populaire brief in Bijbelstudie kringen, als je het mij vraagt. Een fors deel van de brief aan de Romeinen eveneens. Om over de brieven aan de Korintiërs maar te zwijgen. Het heeft er alles mee te  maken, dat een gelovige al deel uitmaakt van een nieuwe schepping. De oude mens is voorbij, zie de nieuwe is gekomen. Die leeft uit heel andere basisprincipes. Die in het hart gelegd zijn. Door wie? God zelf. Zou toch mooi zijn, als de ware vrijheid van Gods genade bij steeds meer gemeenteleden gaat doordringen in het hart….

Weet u, wat er dan gaat gebeuren? Dan gaat men elkaar niet langer bijten en vereten en uit-gebreid de fouten van anderen bespreken en herinneren. In plaats daarvan gaat men de ander naar Galaten 6:1,2 helpen en dat in een geest van zachtmoedigheid.

Kent u de theologische discussie over of de Heer Jezus nu sprak in het Aramees, Hebreeuws of Grieks? Nee? Gefeliciteerd! Want dat is niet zo belangrijk, eigenlijk. Wat mij betreft: de Heer Jezus sprak alle drie genoemde talen vloeiend. De hele discussie over dit onderwerp leidt namelijk af. Waarvan? Nou, van het feit, dát Hij sprak! Hij sprak woorden van leven, en er had nog nooit iemand gesproken zoals Hij. Daarbij geldt van Hem: het woord is vlees geworden. Hij is het levende woord zelf! Als God spreekt, gaat het over Christus. De Tenach staat er bol van. Soms rechtstreeks, vaak typologisch, hier en daar onbedekt, meestal verborgen, het gaat altijd over Hem, die komen zou. En toen Hij op aarde was, sprak Hij wat Vader Hem te spreken gaf. Hij week nooit af van wat al gesproken was; Hij verdiepte wel, toonde aan, vervulde, noem maar op. Vandaag spreekt Hij nog steeds, als Verheerlijkte, als Heer! Wat Christus vandaag doet? Hij heiligt en reinigt de gemeente met Zijn uitspraken, Hij pleit voor ons bij Vader. Kortom: Hij spréékt, is heel actief betrokken bij u, jou en mij!

Waar veel mensen op afknappen in christelijk Nederland, is dat vermanende vingertje, waar onderwijzend personeel soms zo goed in is/was. ‘Ja, maar er zitten goede bedoelingen achter’, hoor je al tegenwerpen. En ‘de leerlingen zijn me lief, ik wil graag dat ze goede resultaten boeken’. Prima, tot je dienst. Het punt is, dat voorgangers en dominees weleens lijken te denken, dat ze met kinderen te maken hebben, in plaats van met volwassen gelovigen. Zij vermanen soms wel erg gemakkelijk. Ook is men er regelmatig goed in, de gelovigen op hun zwakke plekken te wijzen, op de zwakten in de ziel te gaan staan. Is dat opbouwend? Paulus wijst er voortdurend op, dat het gaat om de opbouw van de gemeente, de opbouw van de gelovigen. Daarom ligt bemoediging meer voor de hand. Woorden als vertroosten (Grieks: parakaleo) en terechtwijzen (Grieks: noutheteo) vinden wij bij o.a. Paulus, door de NBG-vertalers werd het eerste woord graag met ‘vermanen’ vertaald. Het tweede woord ‘terechtwijzen’ heeft, vanuit het Grieks bezien, een andere inhoud dan ‘terechtwijzen’, wat een berispende klank heeft. Bij nader inzien ligt dat dus toch wel anders…..