Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

en Zijn Zoon uit de hemelen 
te verbeiden, die Hij heeft 
opgewekt uit de doden, Jezus
  1 Thessalonicenzen 1:10^a,b

In de drieslag ‘omkeren naar
de levende God’, ‘Hem dienen’
klinkt hier ook: ‘Zijn Zoon uit
de hemelen te verbeiden’.
Wij kunnen erg bezig zijn met
Hem dienen, en zo druk doen
dat ‘Zijn Zoon verbeiden’ op 
de achtergrond raakt. 
Paulus richt ons hoofd, onze
gedachten omhoog, om naar
de hemelen te kijken. In elk
geval wat ons innerlijk betreft.
Weest bedacht op wat boven
is, waar Christus is, niet op 
wat op de aarde is.
Wij zien uit naar Hem, Die 
gaat komen. 

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

Aanvechtingen kennen wij in
ons leven, net als het volk die
in de wildernis kende.
In het begin van ons geloof,
nog onvolwassen als wij waren,
reageerden wij vermoedelijk
ook net als Israël. Waarom?
Hoe kan dit in mijn leven toch
zo gebeuren? God, Die liefde
is, was geduldig, en is dat nu
nog steeds. Hij overziet heel
onze weg, wij niet. Van alles
en nog wat overkomt ons; wij
leerden gaandeweg, dat het
niet Vaders ongenoegen was.
Het was en is Zijn liefde, dat
Hij met veel geduld, genade,
wijsheid, ons opvoedt. Als wij
daardoor gegroeid zijn, leren
wij aanvaarden uit Zijn hand
wat op onze weg komt.
De Heer zal voorzien! Ja, nou
en of Hij dat doet.

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

Dit verwijst naar Rafidim, te
lezen in Exodus 17, waar het
volk geen water had. Het wa
een aanvechting, beproeving.
Hun hart verhardde; er was
ongeloof, het vertrouwen in
Mozes brokkelde snel af.
Zo ontstond het tegenspreken
tegen Mozes, het mopperen.
Zij wilden hem bijna stenigen.
Jahweh voorzag in water uit
de rots Horeb. Mozes moest
de rots slaan met de staf die
eerder gebruikt was om de
rivier de Nijl te slaan.
Zo gebeurde het, dat hij de
rots sloeg. Dat was typerend,
want Hij, Die met hen optrok
was de Christus (1Kor.10:4).
Zo werd het ongeloof van het
volk beschaamd; Jahweh Jireh
voorzag!

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn 
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in 
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

De tocht van 40 jaar door de
wildernis (woestijn) was een 
type (voorafschaduwing) van 
de Handelingentijd. Israël zou
het beloofde land ingaan. In 
Exodus en Numeri lezen wij 
over de reis van het volk. 
In Handelingen zou Israël het
beloofde aardse koninkrijk in-
gaan; als bemoediging kwam 
deze Hebreeënbrief uit. 
De oproep aan de gelovigen 
is: verhard je hart niet. Nu de
doorbraak (nog) afwachten.
Er is herinnering aan wat was,
wat als typen (voorbeelden) 
geschreven staat. Dat zou 
voor hen (en alle gelovigen) 
goed zijn om alert te blijven.
Zij hadden immers een aardse,
wij een ^ophemelse toekomst!