Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Het lichaam van Christus blijft iets aparts, vind ik.’

Dat is het ook. Heel anders dan Israël. De plaatselijke gemeente is
een uitdrukking van het wereldwijde lichaam van Christus. Het is
een groep mensen die voornamelijk samenkomen rond het woord
van God, want alleen daarin is leven. Het leven van Christus, dat Hij
ons gegeven heeft door Zijn geest. Dat wordt gevoed en gebouwd
door de uitspraken van het woord van God, in het bijzonder de waar-
heden die Paulus in zijn brieven mocht neerleggen.

‘In het begin kwamen de mensen in huizen bij elkaar?’

Ja, dat lijkt er wel op, hoewel er mogelijk ook samenkomsten in wat
groter verband werden gehouden, zoals Paulus in de school van een
zekere Tyrannus de mensen onderrichtte nadat hij uit de synagoge
moest om wat hij predikte. Dat deed hij dagelijks. In de regel bezoe-
ken mensen vandaag de dag hooguit 1 dienst op zondag waar zij –als
het meezit- een half uur iets uit Gods woord horen. Daarnaast lijkt
het mensen steeds meer moeite te kosten om door de week iets
van Bijbelstudie te bezoeken.

‘Eén keer per twee weken lijkt al te veel voor sommigen.’

Zeker. Men wil soms graag nieuwe vormen, een gespreksvorm waarin
weinig ruimte wordt gelaten voor echte Bijbelstudie. Het lijkt erop
dat dat bij Paulus zo niet ging. Maar wat we vandaag zien is dat er veel
kerken zijn waarin de kerkenraad over van alles en nog wat heel wat
vergadert, maar geen ruimte reserveert voor Bijbelstudie. Anderen wil-
len liever praktisch en veel de handen uit de mouwen steken om men-
sen te helpen. Goed. Er blijft in zulke praktisch gerichte groepen vaak
geen tijd over voor opbouwende, gedegen Bijbelstudie. Maar ze doen
in elk geval iets, vinden zij zelf.

‘In vrijwel alle gevallen komt het Woord steeds minder aan bod.’

Sommigen merken dan ook (mijns inziens terecht) op, dat we in de
tijd van Laodicea leven: men is lauw geworden, oftewel: volkomen
onverschillig ten opzichte van de inhoud van het Woord van God:
Christus zelf, die nu eenmaal centraal staat in de Schriften. Hij is ten-
slotte de uitvoerder van Gods voornemen van eonen. En dat is nogal
wat! Waar hoor je nog over zoiets als: Gods voornemen van de eonen?
In veel plaatsen is men naar eigen zeggen goed en humaan bezig,
mensgericht (horizontaal). Mij valt dan direct het ontbreken van de
verticale lijn op: God en Zijn woord, Christus!

‘God en Zijn woord centraal. Dat zou toch voor elke gelovige vanzelf
moeten spreken?’

Dat wel. Maar velen hebben toch liever andere activiteiten waarin ze
zichzelf kwijt kunnen. Met Gods woord raak je jezelf kwijt, in die zin
dat het kruis een einde maakt aan de oude mens. Dat is wat in de brie-
ven van de apostel klinkt. En daar zit een belangrijk punt. Waar een
mens niet wil rekenen zoals God rekent, komt hij in de problemen met
deze brieven. En dan kun je verschillende reacties krijgen. Zowel van-
uit de ziel als vanuit het vlees, of wellicht een combinatie van die twee.

‘Welke reacties zie je zoal?’

Men wil mensgericht bezig zijn, al dan niet bewust het verticale aspect
(God en Zijn woord) achterlatend. Dat zouden we goed bewust zijn, als
we met allerlei mensen te maken hebben. Dat vooral mensgericht bezig
zijn klinkt mooi, het gaat doorgaans ten koste van wat het belangrijkste
is: Christus Jezus. Zoals Kolossenzen 1 dat zo bijzonder aangeeft:

opdat Hij in alles de eerste wordt

Het spreekt voor zich, dat het mensgericht bezig zijn een zielse reactie
is. Een andere reactie is een vleselijke: samenkomsten waar Gods woord
klinkt, mijden. Dat kan met allerlei goed klinkende redenen gedaan wor-
den, maar daar waar iemand structureel samenkomsten ontloopt, blijkt
dat er vleselijke motieven een rol spelen.

‘Er kan ook heftig bestreden worden wat gesproken wordt.’

Daar laten mensen zich gebruiken door de tegenstander om vurige pijlen
af te vuren op het gesprokene en de spreker. Soms dringen de scherpe
woorden uit Romeinen 3 zich dan aan je op:

hun keel is een open graf
met hun tong plegen zij bedrog
slangenvenijn is onder hun lippen
hun mond is vol vervloeking en bitterheid

We begrijpen dat gelovigen op zulke momenten niet anders zijn dan on-
gelovigen, als zij op dezelfde manier als ongelovigen tekeer gaan. Dat is
nogal vleselijk. 

‘We zijn bijzonder gezegend als gemeenteleden, omdat wij de eers-
ten zijn die delen in Gods heerlijkheid.’

Al het geschapene is in de Zoon van Zijn liefde geschapen. Dat geldt
helemaal voor de gemeente, die Zijn lichaam is. Net zoals Eva in Adam
was en in de diepe slaap van Adam uit Adam gebouwd werd, zo werd
de gemeente uit Christus genomen en gebouwd in en na Zijn diepe
slaap (de dood). Eva was nooit de bruid van Adam, de gemeente is
evenmin de bruid van Christus (laatstgenoemde uitdrukking : ‘bruid
van Christus’ komt niet voor in de Schrift). Om deze waarheden gaat
het, als Paulus opmerkt: dit geheimenis is groot, ik zeg het echter
over Christus en over de gemeente.

‘Geen andere schrijver laat zo zien wat de gemeente, het lichaam
van Christus is.’

De onthulling dat er een afzonderlijke ekklesia geroepen zou worden
in de tijd die ‘het beheer van het geheimenis’ genoemd wordt, lezen
wij alleen en uitsluitend bij Paulus. Geen andere schrijver heeft het
over het lichaam van Christus. Deze ekklesia heeft een heel bijzondere
roeping en bestemming, los van Israël. Het is voor velen niet eenvou-
dig deze lijnen uit elkaar te houden. Dat komt omdat de tegenwerker
er bijzonder in geslaagd is, de christenheid te verblinden en te verwar-
ren door deze geestelijke lijnen door elkaar te halen en tot één grote
‘soep’ te maken.

‘Als je dit onderscheid niet ziet, dan zie je ook niet wat de gemeente
precies is.’

De gemeente die Zijn lichaam is, is een organisme en geen organisa-
tie met een bestuur zoals in de wereld. In de plaatselijke uitdrukking
van de gemeente is Christus ook het Hoofd, dat blijft zo. Bij de dage-
lijkse dingen die spelen ligt het bij oudsten en opzieners om voor te
staan en waar nodig geestelijk en eventueel materieel te helpen.
Denk aan wat Paulus bijvoorbeeld schrijft in 1 Timotheüs 5 over de
weduwen. Een prachtig voorbeeld hoe dingen in de praktijk werken
en in datzelfde hoofdstuk worden dan ook de oudsten genoemd.
Waar onregelmatigheden zijn, zou de oudste (of oudsten) optreden
als degene die helpt om de onregelmatigheid op te lossen.

‘Wel mooi, hoe God het geregeld heeft, Paulus laat dat zien.’

De oudsten komen eigenlijk in een gemeente min of meer op den
duur vanzelf naar voren. Opzieners hebben mogelijk nog extra be-
trokkenheid in pastoraal opzicht. Zij merken op, wat een gemeente-
lid nodig heeft in geestelijk opzicht als er nood is. Het is Gods wijs-
heid dat er oudsten zijn die met geestelijke wijsheid kunnen functi-
oneren in de plaatselijke gemeente.

‘We zijn enorm bevoorrecht, als we de brieven van Paulus beter
leren kennen. Kolossenzen is geweldig!’

Wat een opening, dat eerste hoofdstuk. Alles in en door de Zoon
van Zijn liefde geschapen. Niets valt daar buiten. We hebben een
grote God, die liefde is en die niet loslaat wat Zijn hand begon.
Als er 1 schaap ontbreekt, laat de Heer de 99 achter om die ene
op te zoeken. Een prachtbeeld van God, die niet zal rusten –bij
wijze van spreken- voordat ál Zijn schepselen terecht gebracht zijn.

‘De Zoon is de Eerstgeborene uit de doden.’

Dat is een evangelie op zich. Dat Hij gekruisigd werd door de han-
den van zondige mensen weerhield God er niet van die mensen te
blijven liefhebben en als antwoord Zijn geliefde Zoon op te wek-
ken uit de doden. Kijk, dát is evangelie. Niet wat de mens moet
doen (of laten), maar wat Gód doet! Hij had alles besloten in de
Zoon van Zijn liefde, van meet af aan. Alles komt weer bij de Vader
terecht. Hij zal het uitwerken door de Zoon.

‘Evangelie is : wat God doet. Mooi!’

Gods plan van eonen, van tijdperken, is aangevangen in liefde, het
hele verloop gaat heel diep, maar aan het einde staat God met
open armen om iedereen, al die verloren zonen en dochters op te
vangen en aan Zijn hart te drukken. Hij zal er –door Zijn weergalo-
ze liefde gedreven- op toezien dat er niet één ontbreekt. En dan is
het voor altijd: heerlijkheid voor iedereen, tot eer van God, de
Vader! 

‘Wij zijn nu al met God verzoend, wij genieten nu al die vrede.’

Niet zomaar. De Eerstgeborene van heel de schepping, de Zoon van
Zijn liefde, is óók de Eerstgeborene uit de doden. Wat is dat gewel-
dig he. Hij is in alles de Eerste. Hij is – zoals geschreven staat – vóór
alles en alles heeft zijn samenhang in Hem. Dus nu, vandaag, valt de
wereld of de schepping niet echt uit elkaar, maar wordt door Hem,
de Zoon van Zijn liefde, vastgehouden en samen bewaard.

‘Geweldig! Wat zijn we ons dat maar weinig bewust!’

We zijn bijzonder gezegend, zeker als we kijken met de ogen die
verlicht zijn geworden door Zijn geest en Zijn woord. Hij doet ons
anders kijken naar de anderen, naar de wereld om ons heen. Alle-
maal uiteindelijk geborgen in de Zoon van Zijn liefde. Niets kan mis
gaan – uiteindelijk. God werkt alles in overeenstemming met de
raad van Zijn wil. Hij zal álles terechtbrengen. Dat is Zijn uitdruk-
kelijke wil, die gestuurd wordt door Zijn liefde.

‘God is veel groter dan wij denken!’

Wij kunnen Hem niet narekenen of nameten. Hij zal alles uitwerken.
Wij kunnen Hem niet ter verantwoording roepen, en Hem vragen
waarom Hij dit of dat zo doet. Lijden en verdrukkingen zijn geen te-
ken van Zijn ongenoegen. Zij zijn ook instrumenten in de handen
van Hem, die ons onuitsprekelijk liefheeft. God gebruikt ze onder
andere om de mens te verootmoedigen. Dat wordt vaak verkeerd
begrepen, maar het is wat Zijn woord ons aanreikt.