Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Hoe ging het nu verder met het werk van broeder Knoch?’

Hij ging verder met het grote werk: de concordante vertaling van heel
de Schrift, volgens een unieke methode, die menselijke inleg tot een
zeer klein minimum beperkt. Dat onderscheidde hem van de rest en hij
kwam ook alleen te staan, de grote meerderheid van de christenheid in
de Verenigde Staten liet hem links liggen en hij werd verguisd.

‘Maar dat kwam toch ook omdat men hem als ‘alverzoener’ bestempel-
de?’

Jawel, daarover heeft hij zeer grote aanvaringen met o.a. C.H. Welch
gehad. Die bekritiseerde Knoch op ondeugdelijke gronden en Knoch
weerlegde dat helder in ‘Unsearchable Riches’. Knoch getuigt ervan,
dat toen hij begon met de concordante vertaling, hij in de eeuwige
pijn voor de ongelovigen geloofde. Door het vertaalwerk en de feiten
die uit het Grieks naar voren kwamen werd hij gedwongen zijn stand-
punt te herzien. Daarna was hij diep overtuigd van het geweldige evan-
gelie, dat God al wat in de hemelen en op de aarde is, wederzijds met
Zich verzoent doordat er vrede is gemaakt in het bloed van het kruis
van Christus.

‘Dus hij had geen sentimenteel idee, zo van: het kan toch zo niet zijn, dat
God mensen voor eeuwig verloren laat gaan?’

Nee, van ‘het kan toch niet zo zijn dat’ – gedachten moest Knoch niets heb-
ben. Hij wilde zijn geloof uitsluitend baseren op de feiten van de Schrift
zelf en niet op grond van doorredeneringen of gevoel of filosofie. Daarom
spitte hij ook zo diep, totdat de onderste steen boven was en alles perfect
bleek te kloppen. God is de redder van alle mensen, Hij laat niemand voor
eeuwig verloren gaan. God heeft een plan van eonen, dat Hij volledig in en
door Christus Jezus uitwerkt.

‘Dat bezorgde hem vijandschap van broeders?’

Helaas wel ja, hij werd met enige regelmaat weggeschreven in kerkelijke
en evangelische tijdschriften in de Verenigde Staten. Hij kwam alleen te
staan, net als een Paulus. Niettemin was hij een genadig mens, die in de
diepte de genade van God ervaren had en zijn eigen hart had leren ken-
nen, en bovenal: het hart van God! Dat klopt van liefde voor allen!

‘De ontdekking van de juiste Schriftuurlijke lijnen is volgens mij
een proces geweest vanaf de reformatie.’

Dat zou best eens kunnen. Luther heeft veel betekend, maar anderen
Melanchton, Zwingli, maar ook een Tyndale en andere voorlopers
hebben in de breedte ervoor gezorgd, dat niet alleen de geestelijken
van de kerk, zoals de RK priesters, de bijbel konden lezen, maar dat
die bijbel in de huiskamers bij de mensen kwam en leesbaar voor ie-
dereen. Helaas is er toen veel van kerkleer in de vertalingen gekomen.

‘Dat is een enorme ontwikkeling geweest, en men ging de Schriften
weer zonder de bril van de kerkleer lezen en bestuderen.’

Geweldige dingen ontstonden, een monumentaal werk zijn nog steeds
de concordanties op het Hebreeuws en het Grieks zoals samengesteld
door George V. Wigram. Die laten je zien waar precies een afzonderlijk
Hebreeuws woord en Grieks woord in de bijbel staat. Deze zijn van on-
schatbare waarde geweest bij het tot stand komen van de concordante
vertaling, zoals die in het Engels nu helemaal klaar is.

‘Dat was een bijzonder werk, en hij had toch geen steun van grote kerk-
genootschappen of iets dergelijks?’

‘Heel fijn, dat wij God voor 200% kunnen vertrouwen, dat wat Hij beloofd
heeft ook zal vervullen.’

Zo wandelen wij, net als Abram, die vertrouwde op Jahweh, en zijn vertrouw-
en en geduld werd wel op de proef gesteld, maar uiteindelijk niet beschaamd.
Intussen probeerde hij vanuit zijn vlees (eigen ik) Jahweh een handje te hel-
pen: Ismaël. Dat was een uiting van het ongeduld van het vlees. Als hij volko-
men geduld had gehad (vrucht van de geest), dan zou Ismaël nooit geboren
zijn en had Galaten 4 er heel anders uitgezien.

En God zal onze verwachtingen, die inmiddels hooggespannen zijn, niet beschaamd
maken, maar Hij zal doen wat Hij beloofde: opstanding, opwekking en levendmaking
voor hen die tot het lichaam van Christus behoorden, als eersten na de Zoon zelf.
Eigenlijk vieren we elke dag Zijn opstanding, en we realiseren ons, dat elke dag ons
dichter bij onze levendmaking brengt. Dat is nog eens echt evangelie. De verwachting
strekt zich uit naar heel de mensheid, ook al is die vandaag de dag in diepe duisternis.
Die ligt als een sluier over de volkeren, zegt Jesaja, maar ook Jesaja getuigt van de ver-
wachting van de opstanding, lang niet zo duidelijk en in detail als Paulus later, maar
toch. We zien ook vandaag uit naar Hem, en er zijn geen wolken, de zon van Zijn
genade schijnt weer volop!

…’De vernietiging van Zijn eigen geliefde Zoon aan het kruis was het
grootst mogelijke kwaad wat God Hem kon aandoen, en toch bracht
het oneindige zegen voor Jezus zelf, en door Hem voor heel de schep-
ping.
Maar, zal iemand zeggen, “Zeg jij dat God Zijn eigen Zoon kwaad aan-
deed? Het waren vast en zeker de Joden, samen met hun Romeinse
overheersers, die Jezus kruisigden”.
Maar wat zei Petrus zelf op de Pinksterdag?

“Israëlitische mannen, luister naar deze woorden: Jezus de Nazarener,
een Man die u van Godswege aangewezen is door krachten, wonderen
en tekenen, die God in uw midden door Hem gedaan heeft, zoals u ook
zelf weet, deze Jezus, die overeenkomstig het vastgestelde raadsbesluit
en de voorkennis van God overgegeven is, hebt u gevangengenomen en
door de handen van onrechtvaardigen aan het kruis gespijkerd en gedood“.
(Handelingen 2:22,23, hSV).

De onderstreepte woorden zijn zo belangrijk, dat wij ze zo letterlijk mogelijk
citeren opdat ieder ervan overtuigd is en niet de indruk hebben dat wij de
Schriften verdraaien om ons punt te kunnen maken.
Gods handen waren niet slecht. Nochtans werd Jezus overgeleverd door het
bepaalde of specifieke raadsbesluit en voorkennis van God in de handen van
hen die slecht genoeg waren om Hem te kruisigen.
Geen wonder dat Jezus in Zijn  pijnlijke lijden uitriep: “Mijn God, mijn God,
waarom hebt U Mij verlaten?”  Toch was God bij machte om door het bloed
van het kruis van Christus universele vrede te bewerken en al wat in de
hemelen en op de aarde is wederzijds met Zichzelf te verzoenen, zoals wij
in Paulus’ brief aan de Kolossenzen (1:19,20) lezen.’………

Uit: ‘The problem of evil’ – J.H. Essex, blz.5

‘Zo dat was wel bijzonder gisteren. Een vol evangelie, dat wij mogen kennen.
Het is geweldig.’

Zo’n woord hebben wij nodig. Het is allemaal zo anders gepredikt in de loop
der eeuwen kerkgeschiedenis die wij achter ons hebben. Vanaf de 4e , 5e eeuw
ging het mis, men ging de eeuwige verlorenheid prediken, die niet in het woord
terug te vinden is. Daarmee heeft men Gods naam te grabbel gegooid en onteerd.
Zo’n God als door het christendom eeuwenlang gepredikt heeft, is onbekend in
de Schrift.

Dat zegt de catechismus ja. Daar gaan we weer: dat is de catechismus. En ook die
moet je toetsen aan de Schrift zelf, onze enige norm. Als je de Schriften leest, kom
je tot de ontdekking, dat God liefde is, en dat Zijn rechtvaardig handelen ook uit
Zijn liefde voortkomt. Dat is de oorsprong van alles: Gods liefde. In Zijn plan werkt
Hij met tegenstellingen. Zelfs het kwaad en de zonde moeten daarin hun functie
vervullen. Tegen die donkere achtergrond is Gods liefde pas echt goed te zien.

Het mooie is, dat het antwoorden geeft aan mensen, die worstelen met vragen
over het lijden in de wereld, hun overleden ongelovige familieleden, dat wat hen
aangedaan is, eigenlijk antwoord op de grote vragen in het leven. Zodra een mens
dat woord van God ontdekt en die diepe dingen gaat zien, wil hij nooit meer iets
anders. Het is de waarheid, ook al mag je dat in deze tijd eigenlijk niet meer zeggen.
We zien, dat velen geen liefde voor de waarheid hebben. Wij zijn er blij mee, dat
dragen wij in ons hart, die zekerheid, dat God exact doet wat Hij beloofde!