Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Bij die twee woorden is er dus wel degelijk een belangrijk verschil.’

Bij het woord verzoenen (neer-veranderen) gaat het om de hele wereld en zijn
alle barrieres tussen de mens en God weggehaald. Er klinkt in 2 Corinthiërs 5 na-
dat de verzoeningsboodschap geklonken heeft: wees verzoend met God.
Als jij/u dan God gaat danken voor Zijn genade (zonder iets te doen want het is
al gedaan), dan ben jij verzoend. Er is volkomen vrede tussen jou en God. Wan-
neer jij je dat volkomen bewust bent, is er sprake van wederzijdse verzoening.

‘Het verzoenen is algemeen en wederzijds verzoenen geldt voor hen die zich dat
bewust geworden zijn?’

Zo kun je dat heel eenvoudig samenvatten. Bij beide is het kruis essentieel. De
wederzijdse verzoening is door het kruis. Het betekent, dat wij of andere schep-
selen niets hebben kunnen doen om met God verzoend te zijn. Dit breekt onze
trots. Het vernederende van het kruis treft ons, en het raakt ons hard. Wanneer
wij zien wie wij werkelijk zijn in het licht van het kruis, dan gaan we beseffen dat
wij niets in te brengen hebben. Het kruis laat zien wat in de mens is: vijandschap.

‘Dat is het. Hij heeft toch de vijandschap gedood?’

Ja, zowel in Efeziërs 2 en Kolossenzen 1 klinkt, dat de vijandschap aan en door
het kruis gedood werd. In Efeziërs 2 wordt dat wel letterlijk gezegd, en in Kolos-
senzen 1 komt het daarop neer. In vers 21-23 van Kolossenzen 1 staat, dat ook
wij vijanden waren in onze manier van denken en dat Hij ons wederzijds verzoent,
door(heen) Zijn dood. Het is een bijzonder fijn gegeven, dat wij die verzoend zijn,
heilig en smetteloos en onbeschuldigbaar voor Zijn aangezicht zijn! 

‘Zeg, nu spreek je over verzoening en wederzijdse verzoening. Is dat niet ver-
schillen zoeken op universitair niveau?’

De Schrift maakt in de grondtekst onderscheid. Het woord katallasso is anders
dan het woord apokatallasso. Dit lijken alweer twee moeilijke woorden, maar
het eerste woord betekent eigenlijk: neer-veranderen en het tweede woord:
vanaf-neer-veranderen. Het eerste woord wijst op een verandering die door God
tot stand is gebracht als het gaat om toegang tot Hemzelf.
Hij was in Christus de wereld met Zichzelf verzoenend en rekent hun de krenking-
en niet aan.

‘Dat staat in 2 Corinthiërs 5. Is dat dan neer-veranderen?’

God is in Zijn liefde voor Zijn Zoon Degene die handelt. Hij zorgde ervoor, dat de
Zoon van Zijn liefde naar deze aarde kwam en mens werd. Daardoor zijn alle ver-
hinderingen weggedaan tussen God en mens. Wij kunnen als mens na het horen
en geloven van het evangelie (Paulus: mijn evangelie) vrij naar Vader gaan en met
Hem spreken. Die vrije toegang, dat is door het handelen van God en Zijn Zoon
tot stand gebracht.

‘En vanaf-neer-veranderen, dat staat alleen in Efeziërs 2 en Kolossenzen 1?’

Jawel. Dan gaat het om twee groepen, die met elkaar in vrede omgaan. Dit woord
vertelt over diegenen die eerst in vijandschap waren tegen God en Zijn Zoon.
Er bestaat volkomen waardering voor de vrede die het gevolg is van het verwijde-
ren van elke vorm van vijandschap. Bij wie? Bij de schepselen! De Schepper was
niet vijandig tegen Zijn schepping. De schepselen die verzoend zijn, die genieten
volop van deze vrije toegang en de vrede die gekomen is! 

‘Het kruis spreekt dus van diepe vernedering.’

Het bijzondere is, dat deze vernedering in feite de achtergrond blijkt te zijn voor
de onthulling van Gods liefde voor Zijn Zoon! Het kruis maakte de weg vrij voor
de verhoging van Christus boven alle overheid en macht, boven alle heren, tronen
en zelfs soevereiniteiten. Maar ook boven alle gevolmachtigden en alle naam
die genoemd wordt (Efeziërs 1:20-23). Een ongelooflijke verhoging, maar Hij is
daar door Vader gezet.

‘Ja heerlijk, dat wij dat steeds meer gaan erkennen.’

De schande van het kruis was nodig als voorbereiding voor de regering in heer-
lijkheid van Christus. Maar dan als de geliefde Zoon. Hij is nu dé regeerder van
een nog verborgen (geestelijk) koninkrijk. Het bijzondere is weer, dat wij met Hem
verheerlijkt zijn en worden in die positie. Zijn vernedering was daartoe nodig.
Degene die de zonde niet kende, werd door God voor ons tot zonde/zondoffer
gemaakt, opdat wij Gods gerechtigheid in Hem worden.

‘Is er meer, zijn er nog meer aspecten van het kruis?’

Zijn vernedering of verootmoediging draagt nog meer vrucht. Aan en door het
kruis werd alle vijandschap weggedaan. Niet alleen tussen de twee groepen, de
gelovigen uit de besnijdenis en die uit de voorhuid. Maar ook tussen de mens
en God. De mens stond vijandig tegenover God. Van de kant van de mens was
er veel vijandschap tegen God. Ook die werd gedood aan het kruis. God was niet
vijandig tegen Zijn schepselen, andersom wel.
Het was wel Gods liefde voor Zijn Zoon die het kruis voorbereidde, zodat Hij de
wederzijdse verzoening tot stand kon brengen! 

‘Het kruis laat zien wat in het hart van God is.’

Dat hebben we meerdere keren met elkaar gezien, ja. Het was de diepe liefde van de
Vader voor de Zoon. Vader bedoelde Hem die grote vrucht van het immense lijden te
geven: het al, het universum. De Zoon is de lotgenieter van het al. Aan Hem werd het
alles door de Vader gegeven. Uit liefde.
Het bloed spreekt tot ons. Het vertelt ons veel over de pijn, de smart, de beklemming
die Hij doormaakte. Op een manier die wij nooit kunnen peilen.

‘Het is iets geweest dat heel erg diep is gegaan.’

Ook het kruis spreekt tot ons, maar van andere facetten dan het bloed. Het kruis spreekt
van vernedering en schande. Een aan het hout gehangene was een schande en een erg
diepe vernedering. Zo iemand hing te kijk voor iedereen die langs kwam. De zwakheid
en veroordeling die eruit spreekt; het is allemaal diep vernederend en schandelijk. Zo
was het, Hij hing daar. Voor heel de schepping, niet alleen voor de gelovige mensen.
Het offer, de dood van de Zoon, was er een die veel schandelijker was dan de offers die
onder de Mozaïsche Thora vereist werden. Hoewel die typologisch wel aspecten van
het Zijne aanduidden.

‘We raken op deze manier steeds meer onder de indruk van wat Hij deed.’

Kruisigen was iets, dat bij Mozes onbekend was. Het is van een andere orde dan wat
in Thora bekend was over offers brengen. De dieren stierven een pijnloze dood. De
Zoon echter ging door het diepste wat maar kon gebeuren: de dood van het kruis.
Dat is een uitdrukking uit Filippenzen 2. Dat spreekt van wat het kruis uiteindelijk
betekende (niet: bewerkte!) voor Hem. Een aan het hout gehangene viel onder de
vloek die in Thora vermeld wordt (Deuteronomium 21:22,23). Dat gold ook voor Hem.

‘Maar, het kruis wordt toch niet echt genoemd in Deuteronomium?’

Nee. Het valt in die zin ook weer buiten de Thora. Kruisiging stond niet in de Thora,
het was bestemd voor de laagste criminelen en buitengeworpen mensen. Onder die
categorie werd Hij gerekend en kwam letterlijke duisternis over Golgotha, drie uur
lang. Hij werd tot zonde gemaakt. Dat was het diepste lijden, voor zowel de Vader als
de Zoon. Daarna volgde de dood. Toen Hij wist dat het gedaan was, volbracht!

‘Mooi, hoe dat koninkrijk van de Zoon gevuld zal zijn met verzoende schepselen.’

De reikwijdte van de verzoening wordt volgens Kolossenzen 1 kolossaal. Het omvat de
hemelen en de aarde, al de hemelingen en alle mensen. Dat betekent, dat het koninkrijk
van de Zoon van Zijn liefde uiteindelijk heel de schepping zal omvatten! Daar word je
stil van. Het lijden wat daarvoor noodzakelijk was, ook daar word je stil van. Geen ander
evangelie vertelt je dat, dan alleen dat wat Paulus verkondigde. Het vergoten bloed, dat
spreekt van het immense lijden van de Zoon –en dus leed de Vader mee-, verdient niets
minder dan zo’n enorm koninkrijk.

‘Nou, hier ben ik ook stil van. Ongelooflijk. Wat een lijden. Wat een heerlijkheid.’

Nu zien we duidelijker, dat Gods liefde voor Zijn Zoon ertoe leidde, dat Hij (Vader) het
lijden voorbereidde, de weg naar het kruis, al de spelers in het grote drama rondom
het kruis. Vader legde alles klaar, zodat de Zoon zou lijden –dat deed pijn in het hart van
de Vader- aan het kruis. Dat was zo groots. En nu gaan we ook meer verstaan van een
indrukwekkend hoofdstuk als Jesaja 53, waarin wat contouren van dat lijden voorzegd
worden.

‘De volle diepte van Jesaja 53 wordt pas door de brieven van Paulus duidelijk.’

Uiteindelijk wel. Heel de Griekse Schrift getuigt ervan. De 4 schrijvers, Mattheüs, Marcus,
Lucas en Johannes. Zij schrijven alle 4 en laten een kant van Hem zien. Als je leest, kom
je steeds meer tot het bewuste besef, dat alle 4 toeschrijven naar de grote gebeurtenis:
het lijden van Hem tot en met het kruis. Daarna de opstanding, zeer zeker, zonder dat
heb je geen goed bericht. De blijde boodschap is, dat het lijden geweest is. Hij leeft!
Maar we zouden nooit vergeten wat de enorme indruk is van: het bloed van Zijn kruis
en de onmetelijke waarde die dat allereerst voor Vader heeft!