Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

18 maart 2018
‘Hij werd tot een vloek.’

Zo zegt Galaten 3:13 dat. Daarmee is
ook een aspect van het kruis genoemd.
Het belang voor God was groot. Hij had
aan het kruis de misdadiger kunnen red-
den (Lucas 23:39). Hij kon Zichzelf red-
den, zoals sommigen zeiden (Mattheüs
27:40; Marcus 15:30; Lucas 23:37). En
de mogelijkheid was er om het te ver-
mijden (Mattheüs 16:23; Marcus 8:33).

‘De Zoon ging toch.’

Voor God was dat uiterst belangrijk; Hij
kon alleen het verlorene redden. Eerst
moest het verloren zijn. De enorme diep-
te van Zijn liefde blijkt naar vijanden toe.
Wat opvalt, is de zeer korte tijd van aller-
diepste vernedering tegenover de einde-
loze heerlijkheid die eruit voortkomt. De
vernedering duurde 33 jaar (ongeveer).
Het lijden was vooral tijdens Zijn 3-jarige
rondgang te midden van Zijn volk.

‘Dat is kort, ja.’

Maar het intense en allerdiepste lijden
was vlak voor en aan het kruis. Hij werd
veracht, geslagen, verdrukt. Daarna aan
het hout genageld waar Hij 6 uur hing.
Dat was het ergste lijden en duurde re-
latief kort. Met name de laatste 3 uur
moeten voor Hem bijna ondraaglijk ge-
weest zijn. Het levert wél oneindige en
alles overstijgende heerlijkheid op voor
heel Gods schepping.

17 maart 2018
‘Verdere aspecten van het kruis.’

Daar is meer over te zeggen dan je op
het eerste gezicht zou denken. Kruisi-
ging is schandelijk, het lijden is intens.
Als we kijken naar een van de typen,
de doop in water, dan zien we geen lij-
den en schande. De doop en het was-
sen onder de wet van Mozes waren ty-
pen van de geestelijke reiniging.

‘Nooit zo gezien.’

Naar die geestelijke reiniging werd na-
drukkelijk verwezen tijdens Johannes
de doper en de Heer Jezus op aarde.
Later werd bij Paulus duidelijk, dat de
doop spreekt van dood, begrafenis en
opstanding (Romeinen 6:3,4; Kolossen-
zen 2:12). Schande, lijden, vijandschap
(vervreemding) horen bij het kruis.

‘Paulus doopte ook.’

Dat deed hij vanaf zeker moment niet
langer, want hij schrijft: doop maakt
het kruis leeg (1 Corinthiërs 1:17).
Christus had hem niet gezonden om te
dopen maar om evangelie te verkondi-
gen. En wanneer we kijken naar de let-
terlijke begrafenis, dan was Hij bij een
rijke in Zijn dood. Terwijl het kruis Hem
verlaagd had tot de diepste diepte van
vernedering. Hij kwam zelfs onder de
vloek (Deuteronomium 21:23) van de
wet van God. Wat een verschil!

16 maart 2018
‘Waarom door Rome gekruisigd?’

Hij kwam onder de jurisdictie van de Ro-
meinen, de heersers over de natiën. De
dood door kruisiging bracht lijden, een
schandelijke dood teweeg. En het evan-
gelie van de natiën begint met het feit,
dat Hij is gestorven, begraven en opge-
wekt. Kruisiging staat centraal in het e-
vangelie van de natiën, dat Paulus ver-
kondigde.

‘En Israël dan?’

Bij Israël begon het allemaal met een
doodsituatie. Abram en Saraï waren
beiden niet in staat kinderen te ver-
wekken. Daaruit ontstond later het
volk Israël via Jakob en zijn zonen.
Maar, in Israël was kruisigen niet be-
kend. Het kruis als zodanig is geen
onderdeel van het evangelie van de
Besnijdenis.

‘Daarom moest Pilatus het doen?’

Indirect heeft Israël Hem wel gekrui-
sigd (Handelingen 2:36). Maar de sol-
daten van Rome nagelden Hem aan
het hout. Toch waren de leiders van
de natiën en van Israël vergaderd in
Psalm 2 tegen Jahweh en Zijn Gezalf-
de. Pilatus, Herodes en Kajafas verte-
genwoordigden de hele oude mens-
heid. Die werd medegekruisigd!

15 maart 2018
‘Het is heel wat, Zijn dood.’

Ja, en zelfs de dood van het kruis zoals
de apostel dat noemt. Onder de wet
kon het niet zo zijn, dat een dier leed.
Maar Hij, de Heer van ons, leed wel.
De overpriesters en Israël waren de in-
strumenten die door God gebruikt wer-
den. Waarom? Zijn dood te kunnen be-
werkstelligen. De Romeinse wet gold;
Hij mocht niet gestenigd worden.

‘Daarom de Romeinen.’

Hij werd overgeleverd aan Pilatus, die
zijn handen in onschuld waste. De poli-
ticus Pilatus werd niet misleid door de
menigte en het Sanhedrin. Hij wist dat
de Heer Jezus onschuldig was. Maar in
het belang van de staat liet hij –heel de-
mocratisch- de meerderheid beslissen.
Hier hebben we een goed voorbeeld van
menselijk bestuur (regering) in deze bo-
ze eon. Wat nuttig lijkt op een moment
is belangrijker dan Gods Zoon.

‘Hij moest lijden.’

De reden dat Hij overgeleverd werd in
Romeinse handen was, dat Hij moest
lijden en sterven. Het moest geen dood
zonder lijden zijn. Dat kon niet door de
handen van Israëlieten zo zijn. Maar wel
door die van de Romeinen. Kruisiging is
een vreselijke marteldood. Bovendien,
Hij werd door de soldaten geslagen, be-
spuwd. Overigens liet Kajafas Hem al op
de kin slaan (Mattheüs 27:67,68).

14 maart 2018
‘Het zondoffer als type?’

In zekere zin wel, maar van een andere
kant bekeken niet. De dieren leden niet
wanneer zij stierven. Zij moesten vlekke-
loos, zonder gebrek zijn. Zo waren zij ty-
pen van de zondeloze Zoon, waarbij ook
in Zijn mond geen bedrog was. Het lijden
werd echter niet hun deel, maar uitdruk-
kelijk wél bij de Zoon.

‘De dood was bekend in de offerdienst.’

Dat betrof dan wel dieren zonder gebrek.
Er was dan geen reden om die te doden.
En juist die werden wel geofferd, God tot
aangename geur. Zo ook bij de Vervuller
van die typen: de Heer Jezus Christus was
zonder zonde. Pilatus zei: ‘ik vind geen re-
den in deze Mens’ (Johannes 18:38; 19:4,
6), nadat Hij door het Sanhedrin aan deze
Romein was overgeleverd.

‘Hij was zonder gebrek.’

Toch moest Hij sterven. Dat was op zich
al een zonde. En precies Gods methode
om de zonde van de wereld op te heffen.
Zonde voor zonde. En zoals bij Abram en
Saraï het met hun dode lichamen begon,
begon het ook met het dode lichaam van
de Heer Jezus. Mooie parallel: in beide si-
tuaties gaf God het onmogelijke: leven uit
de doden!