Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Of doe ik zonde, mijzelf 
verootmoedigend opdat 
júllie verhoogd worden, 
dat ik om niet het evangelie 
van God als evangelie 
verkondigd heb aan jullie?
       2 Korinthiërs 11:7

Prikkelende vragen aan die 
uitgeroepenen daar. Paulus
gaat met ironische toon in
zijn betoog door. Intussen
was hij wél ootmoedig, ook
ten opzichte van de critici.
Hij wilde dat zij groeiden, en
zich helemaal in de goede 
zin wegcijferen voor hen. In
liefde van God bedoelde hij
het uitstekende te geven.
Daarom riep hij hen op, zeer
omzichtig, te geven voor de
de armen in Jeruzalem, maar
hij wilde zelf op geen enkele 
wijze onderhouden worden 
door hen. Hij bracht om niet
het evangelie van God aan 
hen. De verkondiging was in
Gods genade, om niet – in het
bloed van de Christus alleen –
gerechtvaardigd!
 

Indien ik echter ook gewoon 
ben in het woord, toch niet in 
kennis, maar in alles worden 
wij openbaar gemaakt in alle 
dingen aan jullie.
        2 Korinthiërs 11:6

Het woord gewoon betekent:
ongeschoold, leek, onervaren,
geen vakman, en dergelijke.
Men keek tegen anderen op
die volgens de Korinthiërs wél
vakkundig konden spreken.
Paulus geeft voorzichtig aan:
toch niet in kennis. Wat hij 
als geroepene mocht weten
was (veel) meer dan sprekers
die bij de Korinthiërs geliefd 
waren. In de loop van de tijd 
zou openbaar worden, hoe
waar de apostel was. God is
het, die grote genade gaf, en
de Heer Christus Jezus werkt
nog steeds door Zijn brieven.
Een bijzonder instrument, de
verlaten apostel, waardevol
voor en door God.   
 

Want ik reken in niets gebrekkig
te zijn geweest ten opzichte van
de voortreffelijkste apostelen.
             2 Korinthiërs 11:5

Een wat ironische ondertoon:
‘voortreffelijkste apostelen’.
Onder de Korinthiërs zei men
wellicht: ‘wij luisteren ook
naar de twaalf’. Mogelijk kan
hij -mede- anderen bedoelen,
die beter konden spreken,
meer charisma hadden, druk
bezig waren.
Paulus had zelf veel arbeid in
het evangelie mogen doen,
was in niets gebrekkig geweest.
Daarvan had hij al opgemerkt:
Want ík ben de geringste van
de apostelen, – ik die niet
bekwaam ben apostel
genoemd te worden, omdat
ik de uitgeroepen gemeente
van God vervolgd heb. In de
genade van God echter ben
ik wat ik ben, en Zijn genade,
die in mij is, is niet leeg
geworden, maar overmatiger
dan zij allen heb ik mij
ingespannen – niet ik echter,
maar de genade van God
die met mij is.
    1 Korinthiërs 15:9-11

of een andersoortig evangelie,
dat jullie niet ontvangen
hebben, jullie verdragen dat
uitstekend
    2 Korinthiërs 11:4^c

In Galaten 1:6,7 zien wij ook
een andersoortig evangelie.
Daarvan wordt gezegd, dat het
geen ander is. Het gaat daar, en
vermoedelijk ook in deze brief,
om een wonderlijk mengsel.
Dat hadden de Korinthiërs en
de Galaten niet van Paulus te
horen gekregen.
Zuivere, onvermengde genade
van God, het werk van Christus;
dát staat centraal in prediking
die Paulus en de zijnen hebben
gebracht. Dat kún je niet met
werken -op welke manier dan
ook- mengen. Veel gelovigen
destijds in Galatië en Korinthe,
verdroegen dat uitstekend.
Ook nu is dat het geval, nogal
wat gelovigen beseffen niet, dat
zij in zo’n vreemde mix terecht
zijn gekomen.  
Je ziet twijfelende gelovigen;
zij hebben geen zekerheid.
Natuurlijk, Efeziërs 4:1-3 roept
om de eenheid van de geest
te bewaren met alle gelovigen.
Een andersoortig evangelie is
echter niet te verdragen.
Het kostbare, dat wij in genade
ontvingen; God geve, dat wij
niet loslaten, verkwanselen wat
Hij in liefde schonk!

Want indien inderdaad 
iemand die komt een andere
Jezus verkondigt, die wij niet 
verkondigd hebben, of jullie 
een andersoortige geest 
verkrijgen, die jullie niet 
verkregen hebben
    2 Korinthiërs 11:4 ^a,b

Paulus verkondigde Christus
Jezus, opgestaan, verheerlijkt.
Hij sprak als leidraad niet over
de aardse bediening van Hem. 
In Romeinen 15 zegt hij dat 
ook; Christus was de Dienaar
van de Besnijdenis, ter wille 
van de waarheid van God, om
de beloften van de vaderen 
te bevestigen.
Andere sprekers waren bezig 
met allerlei prediking die een 
andersoortige geest met zich
meebracht. Daarin stond (en
staat) niet de Christus van de
Schriften centraal, maar iets 
anders. En zo kon zelfs al bij 
de Korinthiërs een vreemde, 
afwijkende geest komen én 
blijven en samenkomsten en 
harten bepalen. 
Waarschijnlijk kwam gevoel 
en emotie op de voorgrond; 
‘er gebeurt tenminste iets’ zal
men gezegd hebben. Juist is:
Christus Jezus centraal in de
prediking. Dat brengt ook de 
geest van Christus mee, die 
woont in de harten van de 
gelovige; liefde van God zal
daar echt functioneren.