Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘We kijken al wel weer diepgaand naar de werking van het kruis.’

De gevolgen van het kruis worden aangevallen. Soms heel openlijk, door
een grove ontkenning dat Hij, Jezus Christus, daar stierf en vervolgens
opstond uit de doden. Maar het gaat soms heel wat subtieler, zo’n aanval
op het kruis. Dan wordt gezegd, dat ons geloof bepalend is voor onze
plaats voor God. Niet alleen wat wij doen, maar wat wij geloven wordt ook
gezien als bepalend voor onze redding.

‘Tsjonge, ja dat dat ook een aanval op het kruis is, had ik nog niet zo direct
bekeken.’

Ons geloof en wat wij doen is zeker van belang als het gaat om ons dienst-
betoon. Maar het kan niets toevoegen aan het werk van Christus en Zijn
volkomen en volmaakt geloof  waardoor wij gerechtvaardigd zijn. Niemand
wordt lid van het lichaam van Christus omdat hij orthodox is. Of omdat hij
‘de waarheid bezit’ en daarvoor staat.
We hebben ook geen toegang tot het hart van de Vader omdat wij goede
en barmhartige werken deden.

‘Er blijft niets van ons over. Niets.’

Wij zijn door God geroepen. En dat is helemaal naar Zijn voornemen, we
lezen daarover in de kostbare woorden van het geloof in Romeinen 8.

en wij weten, dat voor hen die God liefhebben, God alles doet samenwer-
ken tot het goede, voor hen die in overeenstemming met het voornemen
geroepen zijn, dat die Hij tevoren kent, Hij ook tevoren bestemt gelijkvor-
mig te zijn aan het beeld van Zijn Zoon

Deze bijzonder fijne waarheden over onze roeping zijn gebaseerd op Gods
geschenk:

Zeker, Hij die Zijn eigen Zoon niet gespaard, maar Hem voor ons allen
overgeeft, hoe zal Hij ons ook niet met Hem alles in genade schenken?       

‘Het is geweldig, dat Hij het volbracht heeft.’

En dat wordt ontkend. Ook door vele christenen. Niet in woorden misschien,
maar wel in het opleggen en eisen van religieuze handelingen. Die -ook al
wordt dat niet altijd hardop gezegd- ook gedaan moeten worden tot redding
of om de redding compleet te maken. In Galatië was dat besnijdenis. Deze rite
werd geëist door de fanatieke judaïsten. Later veranderde dat en nu zien we
in een grote wereldkerk allerlei sacramenten die men moet uitvoeren.

‘Je ziet het gebeuren ja, mensen gaan erin mee en denken dat het moet.’

Zoals we dat zien in het besprenkelen van kinderen, in het dopen van vol-
wassenen, in het vieren van het avondmaal, allemaal meer of mindere ver-
eisten. Men moet –dat verschilt van groep tot groep- dan toch wel deelge-
nomen hebben aan een van de rituelen of religieuze verplichtingen. Anders
is het eigenlijk niet goed met je. Het verplicht stellen van deze dingen omdat
je anders niet gered bent of je je redding niet zeker hebt gemaakt is in feite
een ontkenning van het volbrachte werk van Christus aan het kruis.

‘Maar er wordt toch vaak gezegd dat het alleen gaat om wat Hij deed?’

Jawel, maar in de praktijk van het christelijke of geloofsleven wordt er
vroeg of laat iets gevraagd. Iets belangrijks, om te doen. En er wordt vaak de
indruk gewekt, dat als je dit of dat niet doet je geen echt goede christen of
gelovige bent.  En als je dat dan doet onder die –soms subtiele-  druk die
gelegd wordt op de gelovige, dan ga je je onwillekeurig toch beter voelen
dan de anderen die dat nog niet hebben gedaan.
En dat terwijl we onze aandacht zouden richten op Zijn volbrachte werk
aan het kruis en wat Hij daarmee bereikte en wat God daardoor uitwerkt.  

‘De valstrik van het kruis was dus voor Paulus zó belangrijk, dat hij
vervolging en lijden ervoor over had.’

Dat is wat he. Als we kijken naar Galaten 5:11, dan stelt hij vast, dat hij
vervolgd wordt. Hij predikte geen besnijdenis. Integendeel. Het gaat
niet omdat hij geloofde, dat Christus stierf voor zijn zonden. Daarom
werd hij niet vervolgd. Hij werd achterna gezeten omdat hij geloofde
en onderwees, dat de mens helemaal niets kan toevoegen aan Christus’
werk. Besnijdenis was op zichzelf niet verkeerd. Israël moest dat doen,
het was een gebod van God zelf.

‘Maar het geldt niet voor ons.’

Nee. Het heeft totaal geen plek in het evangelie dat vandaag moet klinken.
Het levert niets op. Het doet eerder afbreuk aan het werk van Christus.
Het geeft totaal geen extra gerechtigheid of iets dergelijks. En voor ‘besnij-
denis’ kun je allerlei andere dingen invullen. Dingen, die ervoor in de plaats
zijn gekomen. Men leert officieel, dat de kinderbesprenkeling in plaats van
de besnijdenis is gekomen. Anderen hebben de doop door onderdompeling
overgenomen als een extra handeling die men moet ondergaan.

‘Maar we kunnen toch wel goede werken doen?’

Als die er zijn, draagt dat helemaal niets bij aan het volbrachte werk. Het
blijft steeds genade. We kunnen evenmin iets anders dan een doop of wat
dan ook invoeren als ritueel. Dat zou de valstrik van het kruis buiten werking
stellen. En het zou onze vrede wegnemen. We worden weer onrustig als we
denken dat we toch zelf weer iets moeten doen voor onze redding. Of als
gepredikt wordt dat wij ‘ons deel’ moeten doen, tot redding.
De Heer zei aan het kruis: het is volbracht. Dat had Hij niet gezegd wanneer
ook maar iets -hoe klein ook- van de mens als aanvulling verwacht werd.

‘Belangrijk voor ons leven, ons geloof en de eer van God, dat kruis van
Christus Jezus.’

Als we als gelovigen gaan ontdekken, dat wij niets toe kunnen voegen
aan het volbrachte werk van Christus aan het kruis, dan is dat een hele
stap in ons geloofsleven. Het brengt zekerheid en vrede. Zekerheid, om-
dat het besef is doorgedrongen, dat Hij alles al gedaan heeft tot redding.
Vrede, omdat er geen tegenprestatie van de gelovige verlangd wordt.

‘Belangrijk voor ons geloof!’

Ja, met deze grote stap van erkenning komt er diepere zekerheid in het
geloof. Het geloof wordt hierdoor enorm veel vaster. Voordat je als ge-
lovige tot deze veel diepere erkenning komt, was je misschien vaak on-
zeker omdat je vermoedde dat er misschien toch iets van je verwacht
werd. Of door verkeerde prediking dacht je misschien iets terug te moe-
ten doen om je redding te krijgen.

‘Je kunt volledig op Zijn volbrachte werk steunen.’

Je hoeft het niet te doen, Hij heeft het gedaan. Je kunt daardoor, in die
rust die in je hart is neergedaald, krachtig en bruikbaar voor God worden.
En dat op een manier en met een hart dat God eert. Het is een machtig
gegeven, en tegelijk een valstrik: Jezus Christus zelf heeft álles gedaan
tot redding van de mensheid. Dat was ook wat Paulus verkondigde, en
daarom werd hij vervolgd. Hij vond dat zó belangrijk, dat hij die vervol-
gingen onderging tot eer van zijn Heer! 

‘Het kruis is voor velen dus een valstrik?’

Wij als Adamieten (zonen van Adam) hebben een hinderlijke eigen-
schap. Die doet zich in allerlei vormen voor. Soms heel subtiel en
soms erg openlijk en daardoor ergerlijk. Onze meest in het oog
springende zonde is: trots. Menselijk trots doet af van de heerlijk-
heid van God. We kunnen het als mensen eigenlijk niet goed accep-
teren, dat wij hulpeloos zijn als het gaat om gerechtigheid voort-
brengen en de redding verkrijgen.

‘Toch zijn er veel mensen, die wel zeggen en belijden dat hun redding
pure genade van God is.’

Wat we met de lippen belijden hoeft nog niet altijd de diepte van ons
hart te zijn. Het gaat tegen ons mens-zijn in dat we er echt niets aan
kunnen doen. Het raakt onze trots.
Een dier kan in een opgezette valstrik terechtkomen. Wij kunnen net
zo in allerlei valstrikken terechtkomen en dat tot onze schade en schan-
de. Maar de valstrik van het kruis is niet aantrekkelijk en dat proberen
wij te vermijden. Het is erg duidelijk, de valstrik van het kruis.

‘Hoe dan?’

Het kruis neemt ons gevangen en het verbrijzelt ons. We kijken ernaar
en zien Zijn smadelijke dood voor ons – aan dat kruis. De waarheid is,
dat wij eigenlijk zo’n dood verdienden. Hij niet.
Je kunt je misschien afvragen waarom het voor ons belangrijk is dat
wij door die valstrik gevangen en verbrijzeld worden.
Dat kun je van verschillende kanten bekijken. Het is van groot belang
voor ons leven, ons geloof en de heerlijkheid en eer van God!
Hoe dat uitwerkt, gaan we morgen mee verder.