Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want ik streef naar jullie met 
het streven van God
   2 Korinthiërs 11:2^a

Het intense verlangen naar de
gelovigen is hier bij de apostel 
aanwezig. Hij streefde ernaar 
hen weer te ontmoeten. Dit 
was niet vleselijk; het was uit 
Gods liefde. 
Paulus’ bewogen hart ging uit 
naar de Korinthiërs; dat had 
hij ook voor de gelovigen in 
Rome. Dat had ook te maken 
met intens gebed voor hen en
dankbaarheid voor wat God
deed, zoals Titus bericht had.
Ons gebed en dank is aan God,
voor geestelijke zegen, voor 
medegelovigen, de geest van 
wijsheid en onthulling, dat het
woord van de Heer snel mag
voortrennen en verheerlijkt
wordt. En om vrijmoedigheid 
dat het geheimenis van het 
evangelie bekendgemaakt zal
worden.

Och, dat jullie van mij iets 
kleins van onbezonnenheid 
verdragen; maar ook, 
verdraagt het van mij!
   2 Korinthiërs 11:1

Ook hier, net als in andere 
delen van deze brief, een 
stijlvorm ironie. De apostel 
werd ongetwijfeld als een
‘onbezonnene’ bestempeld
door sommige Korinthiërs.
Hij was in hun ogen niet zo’n
goede spreker. In sommige 
lange toespraken ging het
voor hen te ver of was het 
te moeilijk. Om die reden 
gebruikt Paulus dat woord 
hier in ironie. Om toch zijn 
‘punt te willen maken’, wil
hij mogelijk via enigszins 
humoristische weg ingang 
bij hen houden. 
Het verdragen van elkaar is
iets van de liefde van God,
zie Efeziërs 4:2,3.

Want niet de zichzelf 
aanbevelende, die is 
beproefd, maar wie de 
Heer aanbeveelt.
   2 Korinthiërs 10:18

Paulus komt hier opnieuw
met aanbevelen, zoals in
10:12. Korinthiërs waren
snel onder de indruk van 
mensen die roemden in de
eigen kwaliteiten. Zij, die 
zichzelf opwierpen als dé 
kenner/spreker/uitlegger 
of iets dergelijks. Of daar 
waren er, die ‘wonderen’ 
en/of ‘genezingen’ konden
doen. Waar het om gaat is,
of de Heer aanbeveelt. Dat
Paulus een Timotheüs, een
Titus, een Lukas meenam;
zij waren beproefd.
Zij werden door de Heer 
aanbevolen. 
Wij mogen Christus Jezus
‘aanbevelen’; om Hém te 
geloven, te eren, dienen, 

Wie echter roemt, laat hij in
de Heer roemen!
     2 Korinthiërs 10:17

Hier herhaalt Paulus wat hij
in 1 Korinthiërs 1:31 schreef,
waarmee Jeremia 9:23,24 
naar voren komt. De mens 
zou niet roemen in zichzelf,
ook al is het nog zo minimaal.
Korinthiërs roemden nog in
mensen en waren nog niet 
zo ver dat zij erkenden, dat
alles uit en door en tot God
de Vader is. 
De Vader en de Zoon zouden 
alle roem en eer krijgen van 
de schepselen, de mens.
Wat een genade, dat wij niet 
van eigen kracht, maar uit 
Gods genade leven. 

om het daarenboven gaande
van jullie evangelie te
verkondigen, niet te roemen
in andermans’ richtsnoer, in
wat gereed is.
        2 Korinthiërs 10:16

Paulus werkterrein was wel
groter dan omgeving Korinthe.
Dat geeft hij aan, maar hij wilde
niet het gebied van anderen de
arbeid doen. Het richtsnoer, of
de grenzen van andermans
(de Besnijdenis) terreinen, daar
wilde hij niet komen. Dan zou het
vleselijke ijver zijn; ‘groter’ of
‘beter’ te willen zijn dan die
apostelen. Het roemen in de
mensen was vooral in Korinthe
een punt. Paulus’ evangelie is
wat daar haaks op staat. De
dood van de oude mens in de
dood van Christus maakt een
einde aan al onze pretenties.
Alleen van Gods genade leven;
onze dank vloeit over.