Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Brief van een voorganger aan zijn gemeente – deel 3.

‘De uitkomst van dit alles voor zo velen van jullie is, dat jullie bijna
niets leerden over het overvloedige leven, dat Jezus beloofde. Jullie
leven voortdurend in twijfel of God ooit behagen in jullie kan hebben.
Het overvloeiende leven is simpelweg niet te vergelijken met het steeds
maar zorgen maken of wij God wellicht teleurstellen.
Ik leerde jullie, dat Hij klaar stond om ieder die zijn of haar weg in Zijn
genade niet kon vinden, te verbannen naar eeuwige pijniging.
Proberen om aan de hoge eis te voldoen – dáárom deden wij de meeste
dingen. Schuld en schaamte vormden in werkelijkheid de lijm die ons
bij elkaar hield.

Onze tijd werd gevuld met het streven om gunsten van God te verdienen.
En dat door middel van meer bidden, meer in de bijbel lezen, meer in de
gemeente doen en meer ‘getuigen’. Ik onderwees jullie nooit hoe te leven
in de kennis dat God ons zonder reserve liefheeft door Jezus.

Ons gemeentelijke klimaat was een chronische broedplaats voor huichel-
achtig gedrag, hypocrisie. Wij speelden het spel van (elkaar) vergelijken en
ontweken hen die anders zondigden dan wij. Wij waren hard voor elkaar
wanneer iemand faalde (een fout maakte). Wij dachten dat het onze plicht
was elkaar op de rails te houden en onmogelijk hoge maatstaven van ‘heilig-
heid’ op te werpen.’

Brief van voorganger aan zijn gemeente, deel 2:

‘Wij zeiden, dat het onze missie was om verloren zielen te redden van
de hel door hen ‘een beslissing voor Christus’ te laten maken en zo een
van ons te worden. Meer oprecht: wij waren meestal gericht op groei
van de gemeente, om die in aantal te laten toenemen. Door middel van
preken en allerlei programma’s, legde ik een steeds zwaardere druk op
jullie om meer je best te doen. Ik spoorde jullie aan om een ‘diepere
toewijding’ aan God en de gemeente te tonen. Ik riep jullie op om ’trouw’
te zijn en meer geld te geven.
Ik leerde jullie, dat als jullie God wilden behagen, jullie er naar moesten
jagen een beter lid van de gemeente te zijn. Op duizend verschillende
manieren liet ik jullie denken dat jullie nog steeds te kort kwamen in
Gods ogen.

Nee, ik deed er niet vervelend over. Ik deed dat gewoonlijk met een glimlach.
Ik bedacht allerlei onderhoudende manieren om het te zeggen. Niettemin
sprak ik namens God en ik maakte duidelijk, dat ik meer van jullie verwacht-
te -God ook. Het maakte niet uit, hoe erg je je inspande; ik moest je gemoti-
veerd en gericht op de gemeente houden. Ik moest ervoor zorgen, dat je je
plek op zondag innam en dat je iemand anders meenam om een lege plek te
vullen. De gemeente (en ik) moest(en) rekeningen betalen.’

De komende dagen is deze rubriek gewijd aan een open brief van een
voorganger, die de hel predikte, aan zijn voormalige gemeente.
Het is een vertaling uit het Engels, in vier delen, vandaag deel 1.

‘Geliefden,

Het spijt me zo. Ik hoor de pijn in jullie harten wanneer jullie in tranen
toegeven, dat jullie maar moeilijk kunnen geloven dat God jullie lief kon
hebben. Ik besef nu dat ik daar goeddeels de verantwoordelijkheid voor
draag. Door sommige dingen die ik deed en leerde heb ik jullie beschadigd
en tegelijk bewees ik het evangelie van Jezus Christus er beslist geen dienst
mee.

In het begin wist ik niet beter. Ik leerde jullie wat ik geleerd had op de
opleiding. Het was het soort christendom waarvan ik het product was en
dat al zo lang overheerste. Het was een instituut dat al zo lang op klerikale
wijze (door de geestelijkheid, van boven af) geleid werd en wordt.
Deze vorm, die er al lang is, is niet wat Jezus bedoeld heeft voor zijn volgelingen.
Het is waar dat ik niet zelf kritisch onderzoek heb gedaan. Maar wie was ik
eigenlijk, dat ik kritisch zou kijken naar wat mijn leraren als de juiste manier
van geloven en doen voor de gemeente hadden doorgegeven?

Toen de ervaringen van het leven en persoonlijke bijbelstudie aantoonden
dat er dingen niet klopten, begon het fundament van mijn rigide leerstellingen
scheurtjes te vertonen. Het werd mij duidelijk, dat er méér in de kennis van God
verborgen lag dan ik wist.

Maar ik week heel weinig af van de traditie waarin ik was onderwezen en ging
door met het onderwijzen van dingen waarvan ik niet langer overtuigd was.
Een goede positie, én mijn rijzende ster aan het firmament van mijn geloofs-
richting waren voor mij té belangrijk.’

‘Het was gisteren wel een beetje zware kost hoor. En ik lees altijd ’s morgens
vroeg, dus ik was gelijk goed wakker.’

Haha, ja deze dingen hoor je weinig, helaas, en daarom is de verwarring ook
zo groot. Pas als je consequent de lijnen die de Schrift zelf aangeeft, volgt, kom
je verder. Er zijn nu eenmaal verschillen die je niet kunt wegredeneren.
Dat laatste gebeurt helaas maar al te vaak. God gebruikt verschillende woorden
om verschillende waarheden uit te drukken.

‘Geef eens wat voorbeelden dan?’

Waar we het wel vaker over gehad hebben, zijn de verschillen tussen begrippen
als ‘vergeving van zonden’, ‘rechtvaardiging’, ‘verzoening’ en dergelijke.
Bij Paulus worden die allemaal nauwkeurig uit elkaar gehouden. Door de diverse
niet concordante vertalingen worden ze door elkaar gehusseld en raak je al bij
het bijbellezen zelf in verwarring, omdat niet consequent wordt weergegeven
welk woord in het Hebreeuws of Grieks gebruikt werd.

‘Mmm ja daar heb je wel een punt, lijkt mij. Mensen geven toch snel de voor-
keur aan vertalingen met ‘gewone mensentaal’ zoals de NBV. Daar is al heel wat
kritiek op gekomen. Teveel uitleg in de vertaling en zo.’

Ja, nog niet zo lang geleden heb ik daarvan wat laten zien, Romeinen 1:16,17
was een sterk voorbeeld hoe men in een kernvers van het evangelie de zaak
verlegd heeft. Zo ernstig ligt dat toch wel.

Veel beter is de Herziene Statenvertaling, die eraan zit te komen. Daar is het
woord voor woord vertaalprincipe van de Statenvertaling niet losgelaten.
En op internet zijn prachtige hulpmiddelen beschikbaar als je Engels kunt
lezen; het ISA (zie de link rechts op deze internetpagina!) bijbelprogramma
blijft een geweldig goed hulpmiddel bij je studie. Warm aanbevolen!

‘Nog een vraag naar aanleiding van wat je 23 mei zei. Het viel
bijna niet op, maar je had het over de gelovigen uit Israël, die Paulus
gevolgd waren. Wat bedoelde je precies daarmee?’

Dat is lastig om zo 1-2-3 uit te leggen. Lees daarvoor de artikelen die
in de laatste twee eh-magazines verschenen zijn met als titel:
‘Wie ontvangen het geheimenis?’ van broeder A.E. Knoch, de
ontdekker van de concordante methode van vertalen.
Deze artikelen zijn ook digitaal beschikbaar op de site van gemeente
Eben Haëzer. Klik hier voor deel 1 en hier voor deel 2.

‘Oke, dat is wel wat lees- en studiewerk!’

Zeker, maar deze dingen komen je nu eenmaal niet aanwaaien. Het
kan best zijn dat na lezing van deze artikelen vragen zijn. Stel ze!

Voor nu even opgemerkt: het evangelie van de besnijdenis en dat van
de voorhuid (onbesnedenen) zijn twee verschillende evangeliën.
Dat wijst een nauwkeurige lezing van Galaten 2:7-9 uit. Petrus bracht
met de andere apostelen het evangelie van het koninkrijk, van bekering,
berouw, vergeving van zonden. Paulus bracht het evangelie van genade,
rechtvaardiging om niet door geloof, verzoening door de dood van de Zoon.

‘Hm, best ingewikkeld eigenlijk, maar als je deze lijnen uit elkaar leert
houden, wordt er wel weer meer duidelijk!’