Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Toch steeds nodig, die boodschap van genade te horen. Je vergeet het
in de praktijk zo snel. Dan verval je weer in het menselijke.’

Je ziet in de loop van de geschiedenis steeds bij een frisse, nieuwe
gemeente of gemeentes die ontstaan, dat er na verloop van tijd een
stabilisatie komt. Dat heeft te maken met het al dan niet vasthouden
van de genade in de praktijk.

‘Het zogeheten institutionaliseren bedoel je?’

Zo heet dat met een moeilijk woord. Men gaat in die fase alles vastleggen:
een geloofsbelijdenis, allerlei onderlinge regels, het een naam geven, er
achter een stichting dan wel een vereniging opzetten, het heeft er allemaal
mee te maken.

‘Zo is het gegaan met nogal wat evangelische gemeentes die in de jaren 60/70
van de vorige eeuw zijn ontstaan.’

Het bevordert de groepsvorming, zo van: ‘ik hoor daar of daar bij’. Men zegt
dan niet meer: ‘ik ben een gelovige’, maar ‘ik ben baptist/gereformeerd/
PKN/pinkster/volle evangelie/7e dagsadventist’ en zo voorts. Allemaal be-
namingen van wat ooit misschien vrije groepen waren, maar zich nu ver-
zameld hebben onder wat men als belijdenis gelooft. Daarin is de genade
op de achtergrond geraakt, om het maar voorzichtig te zeggen.

‘Zoals we al eerder hebben gezien, had men Paulus bij zijn leven al
verlaten, en daarmee de genade die hij verkondigde.’

Zo is het gegaan. Aan het einde van zijn leven was hij alleen. Hij had
niet veel broeders meer die heel dicht bij hem stonden. Timotheüs
en Lucas wel. Maar de gemeentes in Asia verlieten hem.
We moeten dus niet vreemd opkijken als gelovigen de boodschap
van Paulus leren kennen en die binnen pakweg 20,30 jaar weer vaarwel
zeggen. Ongelooflijk, maar het gebeurt.

Maar: Gods genade is dezelfde en dat blijft zo!

‘Het is zo erg menselijk wat gebeurt in geloofskringen, als je er over
nadenkt. Zeker waar macht in het geding is. In kerkelijk opzicht is
daarin heel erg veel mis gegaan.’

Dat klopt ja, en het is nog steeds zo in kerken en kringen. Je ziet regel-
matig het verschijnsel, dat het een familiegebeuren (Maasbach) wordt.
En soms draait het om diverse families die onderling (achter de schermen)
een strijd om de macht voeren. Heel merkwaardig als je dat ziet in het
licht van Gods genade.

‘De ideale gemeente bestaat op aarde niet, om maar eens cliché te gebruiken?’

Het is maar van welke kant je dat bekijkt. Het blijft een feit, dat velen juist
beschadigd zijn door machtsmisbruik en manipulatie in christelijke groepen.
Dat is iets, wat in vrijwel élke groep te constateren valt. Zeker daar waar een
sfeer heerst van: ‘wij zijn de enig ware groep’, of: ‘alleen een kleine groep die
alles ook zo gelooft wat wij geloven, die zijn het’. Dat spreekt van bekrompen
en sektarisch denken. Vlees dus.

‘Dat is wat Paulus toch in Galaten 5:19-21 schrijft?’

Hij somt daar een akelige rij werken van het vlees op.  Onderlinge strijd om
de macht is er een van. Haantjesgedrag kom je niet alleen in de voetballerij,
maar zeer zeker ook op geestelijk erf tegen. De een heeft een nog grotere mond
dan de ander, terwijl qua inhoud het vaak niet veel voorstelt.

‘Er is kennelijk veel erg menselijk gedoe binnen de christelijke wereld.’

Inderdaad veel gedoe en vaak o zo weinig genade. Men doet vaak veel
kennelijk om zich te bewijzen en eer van mensen te krijgen.
Het goede nieuws van Gods genade wordt daardoor vaak niet of nauwelijks
gehoord. Je kunt veel makkelijker met wet/regels werken dan  met genade. 
Écht met genade werken is veel moeilijker.  

Wat een genade dat de brieven van Paulus ons steeds weer wijzen op die
grandioze genade van God. Dát beseffen we steeds meer! Genade alleen! 

 

Men kan soms veel  doen, maar dat hoeft nog niet per se het werk van de
Heer te zijn; het kan ook menselijk zich inspannen voor de Heer zijn.
Paulus schrijft in 1 Korintiërs 15:58, overvloedig te zijn in het werk van
de Heer; Zijn werk is altijd overvloedig!   

‘Dat men dat woord van God loslaat, heeft dat te maken hoe men
er in alle eeuwen mee om is gegaan?’

 

 ‘Eigenlijk geeft het heel erg te denken, dat in een land als Nederland, waar
de Bijbel zo veel geopend en gelezen wordt op zondag in vele diensten, dat
woord van God ook kostbaar is geworden.’

Je moet echt zoeken naar plaatsen waar men dat woord écht serieus neemt en
het boven alles uit het allerbelangrijkst is. Men zal dat vaak wel met de mond
belijden, maar in de praktijk overheerst het verstand (vrijzinnigheid), de leer
(reformatorische en evangelische kringen), of het gevoel (bevindelijk gere-
formeerden/hervormden en charismatische- en pinksterrichtingen) de Schrift.

‘Nou nou, je zegt nogal wat met zo’n uitspraak.’

Wat je aan het hart gaat, is dat o zo snel de Schrift minder belangrijk wordt dan
de plaats die het verdient: gezaghebbend boven alles uit als woord van Gód en
niet van mensen.

‘Je hebt wel vaker gezegd, dat men al snel zelf óver het woord spreekt, in plaats
van dat men het woord zélf aan het woord laat.’

En dan komt steeds die tong van de slang om de hoek om dat woord op welke
manier dan ook in de gedachten en harten van de mens van kracht te beroven.

‘Daarom ging de Heer Jezus ook zo tekeer tegen de gevestigde elite van zijn dagen?’

Zij maakten door hun inzettingen (mondelinge Thora) het woord van God krach-
teloos. Zij wilden daarbij graag eer van mensen ontvangen en zochten niet de eer
van God alleen. Dat laatste blijkt, als je de woorden van God boven alles eert, omdat
het spreekt van die grote God, van wie alle ware genade afkomstig is en die alles in
Zijn hand heeft!