Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Merkwaardig toch, die traditie. De Heer Jezus fulmineerde ertegen. Traditie is taai, erg taai. De Engelsen zeggen: ‘Tradition dies hard’ (traditie sterft heel moeizaam). Men-sen kennen de meest wonderlijke vormen van traditie. Kort geleden vertelde een broeder me dat een oude vrouw zich eens liet ontvallen: ‘maar de hel neem je me niet af’! Weet u wat het is met tradities? Ze nemen de kracht van het Woord weg. Vandaar dat de Heer fel werd als Hij dat tegenkwam. Ik zal er eentje noemen: dominees zeggen weleens ‘ora et labora’ (bid en werk), en leggen het daarmee bij de gelovige mens neer. Zij moeten veel bidden en hard werken. Paulus laat zien, dat geloof tegenover werken staat. De apostel herinnert ons wel regelmatig aan de kracht en de grote waarde van het gebed: antwoord op Gods genade. Hij legt het niet bij de mens neer: ‘God is het, die zowel het willen als het werken in ons werkt, naar Zijn welbehagen’ (Filippenzen 2:12,13). Het zijn de werken, die Hij tevoren bereid heeft (Efeziërs 2:10)!

Herhaling is heel belangrijk, om iets te leren. Als echter in een geloofsgroep steeds dezelfde dingen herhaald worden, gaan de mensen zich toch ‘vervelen’ of vallen (soms letterlijk) in slaap. Maar, vraag je je dan af, zou de Bijbel dan vervelen? Nee. Dat zeg ik uit erva-ring, de Schrift verveelt nooit. Het is voor sprekers in zekere zin gemakkelijk, steeds dezelfde lijntjes langs te lopen. Er wordt steeds voor bepaalde Schriftgedeelten gekozen, waardoor andere gedeeltes niet aan de orde komen. Waar wordt er in, laten we zeggen, evangelische gemeentes, uit de profeten van Israël gesproken? Er wordt in sommige gemeentes wel geprofeteerd, maar ja… Het is een uitdaging, maar zeer de moeite waard, je óók te verdiepen in de profeten van Juda en Israël. Dat kost meer voorbereiding; de Schrift: daar moet je doorheen kruipen, zo heb ik ooit van een dominee geleerd…..

Onlangs (april 2009) verscheen een rapport ‘Ooit evangelisch’; weerslag van een enquete onder mensen, die hun evangelische gemeente na jaren (met gemiddeld 18 jaar actieve inzet!) teleurgesteld verlieten. In een krant werd dit boekwerkje onlangs besproken. Waar men vooral op stukliep, was het klimaat. Een ‘smoorklimaat’ met een ‘smoorgod’. Vooral ‘de sterke leider’ wordt problematisch bevonden: ‘rebellie tegen de leider = rebellie tegen God’. Kun je hieruit de conclusie trekken, dat de leider in een gemeente het kennelijk voor het zeggen heeft, dat alle persoonlijke initiatieven in de kiem gesmoord worden? Leiding en leiden (in het Grieks ago en samenstellingen met agoog) worden toegeschreven aan God(s goedertierenheid) (Romeinen 2:4), de heilige geest (Romeinen 8:14; Galaten 5:18) en de Heer zelf (1 Tessalonicenzen 4:14; Hebreeen 2:10). Paulus noemt zichzelf ‘dienaar’ (Kolossenzen 1:23,25), ‘slaaf’ (Filippenzen 1:1) en ‘apostel’ (Romeinen 1:1); nooit: leider.

Er is een nieuw hardloopfenomeen: een zekere Jamaicaan Bolt, die binnen de 9,5 seconden de 100 meter sprint. Wat een snelheid! In de krant stond een overzichtje
hoe de hardlopers in de afgelopen jaren steeds sneller zijn gegaan. Een gevoel wat mensen hebben, is hetzelfde. Hoe ouder een mens wordt, hoe sneller een jaar voorbij gaat. Terwijl elk jaar echt 365/6 dagen van 24 uren duurt! In de Bijbel staat ook zo’n versnelling. Johannes schrijft in Openbaring, dat het dingen zijn, die snel gaan gebeuren. ‘Het weldra moeten geschieden’ uit de NBG wekt de indruk, dat het binnenkort gaat plaatsvinden. Het hele punt is: wanneer de dingen, die in Openbaring beschreven staan, zich gaan afspelen, zal het snel gaan. Heel snel. Want er staat geschreven: ˜Een ogenblik duurt Zijn toorn, een leven lang Zijn goedertierenheid!’

Jezus ging soms zelf naar zieken toe. Bethesda. Overbekend bijna, en daar gebeurt het tegenovergestelde van wat in genezingsdiensten gebeurt. Er ligt daar iemand, al 38 jaar ziek, kan niet lopen. De Heer Jezus komt bij Hem en stelt de verbijsterende vraag: ‘Wilt u gezond worden?’ Dat lijkt super-ongevoelig en tactloos, niet pastoraal in elk geval. Wij denken allemaal: Natuurlijk wil deze man gezond worden! Uit het antwoord van de man blijkt, dat mensen hem kennelijk niet konden helpen. Daar moest de Zoon des mensen zelf aan te pas komen. Het woord, dat de Heer sprak, was voldoende. Het gaf de man opstandingskracht en hij kon weer lopen. Illustratief genoeg gebeurde dit op een sabbat, de uitbeelding van de geloofsrust van de gelovige. De man kon zelf niets, alleen luisteren naar wat de Heer zei. Prachtig he.