Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Bijzonder toch, hoe vol betekenis al die gebeurtenissen rondom de
Heer Jezus zijn.’

Na Zijn gevangenneming liepen de discipelen weg. Petrus ging mee
naar binnen en verloochende Hem  en Hij werd voorgeleid voor het
Sanhedrin. Contrast kon niet groter en het had andersom moeten
zijn. Men zocht -naar de Thora- 2 getuigen die eenzelfde getuigenis
konden geven zodat ze Hem konden veroordelen.

‘Als je er goed over nadenkt, was het iets heel aparts. Het lijkt net,
alsof men Hem al veroordeeld had.’

Precies. Hij moest weg, Hij hinderde het machtsspel van het San-
hedrin. Zij hadden heerschappij over het volk, zij waren de leiders
die het volk allerlei wetten en regels oplegden, waar ze zichzelf niet
aan hielden. Terwijl Hij de weg, de waarheid en het leven is.
Daarom is de tegenstelling zo magnifiek groot. Men begreep de
uitspraken die Hij deed, niet goed, maar men veroordeelde Hem
wel op grond ervan!

‘Het moest uiteindelijk wel zo gaan, zo lees je dat alles in Vaders
hand was en is!’

Exact. Hij sprak van de tempel van Zijn lichaam. Hij gebruikte die
stijlfiguur (metafoor) om aan te geven, dat de geest van God in Hem
woont en dat Hij op de derde dag zal opstaan. Men nam letterlijk
wat Hij figuurlijk bedoelde! En later zou men heftige geschillen uit-
vechten of ‘…dit is Mijn lichaam…’ nu wel of niet letterlijk was, als
het gaat om het avondmaal.

‘Zelfs een Nicodemus (de leraar van Israël) begreep niet wat de Heer
met ‘wederom geboren’ bedoelde.’

De Heer liep tegen het ongeloof en daarmee onbegrip van Zijn eigen
volk aan. Dat bleek ook toen Hij in een schijnproces door het Sanhe-
drin ter dood veroordeeld werd. Van tevoren stond al vast, dat Hij
uit de weg geruimd moest worden. Daarom waren valse getuigen vol-
doende, als ze alletwee maar hetzelfde zouden beweren. De waarheid
leidde echter tot Zijn veroordeling!

‘Merkwaardig toch hoe zij opgetrokken waren met allerlei wapens om Hem
te grijpen, alsof Hij een opstand organiseerde.’

De bende onder leiding van Judas was een uiting van opstand tegen Zijn auto-
riteit als leraar (rabbi). Men (Sanhedrin) achtte Hem als een uit de weg te ruimen
concurrent. Zijn aanwezigheid werd daarom niet langer getolereerd, omdat men
vond dat Hij hun (leer)gezag ondermijnde. Ten diepste was het opstand tegen de
God van hun vaderen. Daarom zei de Heer Jezus bij gelegenheid dat zij niet Abra-
ham, maar de duivel tot vader hadden (Johannes 8).

‘Tsja, het waren hele felle debatten die de Joden met Hem voerden. Hij keek in hun
hart en dat konden zij niet hebben.’

Petrus (haantje de voorste) greep zijn zwaard en sloeg Malchus (de dienaar van de
hogepriester) het rechteroor af, als symbool van het feit, dat men de Thora niet
opvatte als de Schrift waarin God zichzelf bekendmaakt en wijst op de Verlosser
maar als ‘gebod op gebod, wet op wet, regel op regel, hier wat daar wat’, zoals ver-
meld in Jesaja 28:7-13. Men was doof voor de betekenis van de Thora, die in alle
delen wijst op Hem, die komen zou en nu in Gethsemane gegrepen werd als was
Hij een misdadiger.

‘Je hebt dus eigenlijk twee kanten van de Thora.’

Je ziet dat in de houding van de wettischen (het Sanhedrin) tegenover Hem, die
de liefde van de Vader liet zien. De Joodse leiders waren wettisch en stonden een
hele wettische uitleg en toepassing van de Thora voor. De Heer wees onder ande-
re later op al wat van Hem geschreven stond in de Thora (Lucas 24:25-27; 44-47)
en in de Psalmen en in de Profeten. Malchus, de dienaar van de hogepriester mis-
te het rechteroor, net zoals de overpriesters en farizeeën die diepte van de Thora
niet hoorden, en ook niet kónden horen. Dezelfde kwestie speelde later bij de
Galaten (zie Galaten 4:21)!

‘Zeg, die discipelen bakten er niet veel van in die laatste nacht toen het
er op aan kwam. Zoals Hij zei: ze namen allemaal aanstoot aan Hem.’

Het blijft opmerkelijk, dat Hij tot drie keer toe bij de discipelen kwam en
bij de derde keer zei Hij: ‘waak op’. Ook kun je deze geschiedenis zien als
een type van het volk Israël dat twee (uren?) periodes lang (volgens Hosea
2 dagen) sliep (de slaap van de dood) en op de derde dag opstond. Zo gezien
zit er dus een dubbele bodem in deze gebeurtenissen in Gethsemane.

‘En Judas kwam naar Hem toe.’

Judas wordt allerlei dingen toegedicht. Men vertaalt het woord ‘overgeven’
(Grieks: paradidomi) met ‘verraden’ en zet Judas in een bepaald daglicht. Er
staat, dat hij Hem overgaf (overleverde). Judas kwam naar Hem toe als aan-
voerder van een grote groep, bewapend met zwaarden en stokken, alsof men
de grootste misdadiger wil pakken. Judas was de aanvoerder, hij was ervoor
betaald (30 zilverstukken) door de overpriesters en oudsten van het volk.

Tjsa, hij was gestuurd en werd gestuurd en werd er flink voor betaald, dan
moet je wel.’

Bovendien werd hij gestuurd door de geest van de tegenstander die in zijn
hart voer en pas toen kon hij Hem overleveren. De Heer spreekt hem zelfs aan
met : ‘Vriend’. Je kunt daarin cynisme lezen, maar het lijkt er meer op, dat Hij
mededogen met Judas had, zo van: ‘hij moet dat doen’. Overigens werd Hij niet
door de overmacht overmeesterd; Hij had immers gemakkelijk kunnen bidden
tot de Vader om 12 legioenen boodschappers en het zou Hem gegeven hebben.
Maar Hij had gebeden: ‘Vader, niet Mijn wil, maar de Uwe geschiede’.

‘Ja, ze hadden Hem net zo makkelijk kunnen grijpen toen Hij leerde bij de Tempel.’

Het moest wel toen pas gebeuren, want in vers 56 schrijft Mattheüs (26), dat dit
gebeurde, opdat de Schriften van de profeten vervuld worden. Dat zouden wij
steeds opmerken, omdat dat van groot belang wordt geacht door de schrijvers.
Steeds weer laat God hen schrijven, dat in dat alles wat Zijn Zoon overkwam, de
Schriften vervuld werden. Waarmee zonneklaar is, dat het Vaders plan was!

‘Zeg, die discipelen gingen met Hem de opperzaal uit, maar Hij ging
maar met drie de hof in, Gethsemane in.’

Ja, Hij ging de kruisiging tegemoet. Hij werd heel erg neergedrukt door
de zwaarte van dat wat Hij tegemoet ging en moest gaan. Zijn ziel was
helemaal in beslag genomen door de diepte van het lijden dat wachtte.
Hij was (en is) mens. Dat bleek in Gethsemane. Hij nam drie discipelen
mee, Petrus, en Johannes + Jakobus (twee zonen van Zebedeüs).  Maar
die vielen in slaap.

‘Ja, wat dat betreft moest Hij het alleen doen; Hij kreeg weinig steun van
hen, tot twee keer toe waren zij in slaap gevallen.’

Je zou misschien kunnen zeggen, dat typologisch gezien de periode dat
zij daar lagen te slapen (2 uur?) een beeld is van de algehele toestand van
de christenheid in de afgelopen 2000 jaar. Niet waakzaam, geestelijk ge-
zien in slaap gesukkeld, de geest misschien wel hier en daar gewillig (af
en toe een opleving), maar het vlees dat regeert, was zwak, want men
leefde grotendeels onder de wet.

‘Zo heb ik het nog nooit bekeken. Er zit wel wat in, ja.’

Je kunt het beeld misschien nog wat verder doortrekken. Petrus lag erbij
te slapen als uitbeelding van het feit, dat men meer evangelie van de be-
snijdenis volgde, dan Paulus. Zijn evangelie is nagenoeg onbekend in  de
christenheid. Er was wel een biddende Heer al die tijd, zoals Romeinen 8
ook zegt, ook vandaag, voor u, jou en mij, heel de gemeente!

‘En gaat het hier in Gethsemane om de wil van God?’

Het lijden dat zwaar op de Heer drukte, deed heel even Zijn wil niet met die
van Zijn Vader overeenstemmen. Hij zag als mens heel erg op tegen de beker
die Vader Hem deed drinken, zo vlak nadat Hij met Zijn discipelen dat laatste
Pésachmaal had gehouden, en de diverse bekers had gedronken, vreugde over
de uittocht uit Egypte. Maar nu wachtte een heel andere figuurlijke beker: het
kruis! Dáár zou Hij het Lam van God zijn, dat de zonde van de wereld draagt!

Op 25 maart 2012 werd gekeken
naar wat de Heer met Zijn discipelen
zong: het Hallél. Psalm 113-118.
Bijzondere woorden van de Psalmen!
Hier kunt u luisteren en hier de presentatie.