Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Saulus werd Paulus, en hij werkte ongelooflijk veel.’

Dat is heel bijzonder. Maar in onze tekst van 1 Corinthiërs 15 wordt duidelijk,
dat al die inspanningen óók genade van God was! Paulus trekt de verdiensten
niet naar zich toe, maar geeft aan, dat al dat dienstbetoon aan zijn Heer óók
genade is. En zo geldt dat ons exact hetzelfde. Dat heeft niet te maken met
‘iets moeten bewijzen’ of zo, maar het is alleen en uitsluitend te danken aan
de werkingskracht van God in je leven.

‘Daarin gaf Paulus aan God alle eer, inderdaad.’

En zo is dat. Dat deed Abraham ook, toen hij tegen alle verwachtingen in bleef
geloven in de God die de doden levend maakt, El-Sjaddai! Luister naar Paulus:

En hij heeft aan de belofte van God niet getwijfeld door ongeloof, maar werd
gesterkt in het geloof, terwijl hij God de eer gaf. Romeinen 4:20

Kijk, daar gaat het om! Hij schreef alle werkingskracht in zijn leven aan God
toe, en daarmee gaf hij aan God de eer. En daar heeft Jakobus het niet over.
Jakobus heeft het over de buitenkant, wat daar te zien is van het geloof in het
leven. Paulus spreekt over de binnenkant; de geestelijke kant, het geloof in
het hart en de innerlijke overwegingen van Abraham.
Juist omdat er niets gebeurde een tijd lang, bleek Abrahams geloof in de
beloften van God, namelijk dat God bij machte is uit een situatie van dood nieuw
leven voort te brengen! Hij vertrouwde volledig op de kracht van God, en zag wel
zijn eigen tekort aan kracht, maar dat vaste geloof/vertrouwen werd hem
gerekend tot gerechtigheid:

Hij was er ten volle van overtuigd dat God ook machtig was te doen wat beloofd
was. Romeinen 4:21

‘Mooi. Dat vaste vertrouwen in je hart, als je dat ervaart geeft je dat rust en kracht.’

En daarom hechten wij zoveel aan het heel dicht op dat woord van God bezig
te zijn. Het laat zien wie Hij is en dat Hij álle touwtjes in handen heeft.
Uiteindelijk beseffen wij en dringt het steeds dieper tot ons door, dat Hij
werkelijk alles doet samenwerken tot het goede: de gezegende uitkomst
die Hij zal geven!

‘Je blijft benadrukken, dat het evangelie puur genade is. Dat is heel fijn.
Als wij tot geloof gekomen zijn, is het genade van God. En daarna?’

Daarna? Nou, dat is bij Paulus niet moeilijk hoor. Voor wat de wandel
betreft blijft het ook Gods genade. Wat denk jij nou. Paulus laat er geen
misverstand over bestaan, dat al zijn arbeid óók genade van God was:

Ik immers ben de minste van de apostelen, die niet waard ben een apostel
genoemd te worden, omdat ik de gemeente van God vervolgd heb.
Maar door de genade van God ben ik wat ik ben, en Zijn genade voor mij is
niet tevergeefs geweest.
Integendeel, ik heb mij meer ingespannen dan zij allen; niet ik echter, maar
de genade van God, die met mij is. Of ik het dan ben of zij, zó prediken wij
en zó geloven jullie. 1 Corinthiërs 15:9-11

Deze duidelijke woorden laten er geen misverstand over bestaan. Zou Paulus
na het zinsdeel:  …’integendeel, ik heb mij meer ingespannen dan zij allen’….
niets meer geschreven hebben, dan kun je zeggen, dat als je genade hebt
ontvangen tot redding, jij dit wel moet waarmaken, anders is de ontvangen
genade van God tevergeefs geweest.

‘Zo denken mensen wel. Men zegt dan: je bent gered in genade, dat is heel mooi,
daar zit geen menselijke bijdrage bij, maar…nu moet je wel werken!’

Het punt is, dat de ontvangen genade van God een uitwerking in je leven krijgt.
Bij de een werkt het zus uit en bij de ander zo. Ieder heeft een eigen verleden,
komt uit een ander gezin, maakt andere dingen mee. De een heeft een leven
achter de rug waarin hij of zij dieper in de zonde was weggezakt dan de ander.
Sommigen hebben altijd geloofd van jongs af aan, het was vanzelfsprekend.

‘Paulus was ook iemand met een aardig verleden. Hij ging als een woesteling
tekeer. Hij bekeerde zich niet, maar God stopte hem op weg naar Damascus.’

Klopt helemaal. Hij was niet op zoek naar Jezus Christus, hij vervolgde Hem.
En Christus Jezus schonk hem overstromende genade zonder dat Saulus zich
eerst omkeerde. Hij stopte hem eenvoudig door aan hem te verschijnen en
hem wat vragen te stellen. Na deze ommekeer werd Saulus gezondene en ging
met zeer veel vaart aan de slag!

‘Het evangelie blijft toch altijd de boodschap van genade.’

Daar kan niets aan veranderd worden. Als je daaraan gaat sleutelen hou
je geen evangelie meer over. Het goede nieuws is, dat rechtvaardiging
door Zijn geloof en in genade is, door de vrijkoping, die in Christus Jezus
is. De paulinische leer is, dat redding door Gods genade alleen is.
Een ieder die daar iets aan toe of af wil doen, zit ernaast en spreekt niet de
waarheid. Eigen werk erbij? Dan is genade geen genade meer.

‘Daar zit geen woord frans bij.’

Laat er geen misverstand over bestaan: Efeziërs 1:13,14 zegt, dat het woord
van de waarheid het evangelie van onze redding is. Het houdt in, dat Christus
Jezus in de wereld kwam om zondaren te redden. Dat is: Hij redt, wij konden
onszelf niet redden, wij misten ons doel, waren zondaren. Hulpeloos. Daarom
kwam Hij, niet om een reddingsboei te gooien die wij moeten pakken; nee, Hij
doet de hele redding zelf! Daar valt niets aan bij te dragen van onze kant!

‘De boodschap is helder en ik ben er heel blij mee.’

Er zijn heel wat mensen, die blij zijn met het evangelie van hun redding door
genade. Sommigen beginnen door te krijgen dat het echt alleen pure genade is.
Anderen zijn eraan gaan twijfelen of het echt zonder onze eigen werken is.
De Galaten werden aangesproken door mensen die wilden, dat men zich liet
besnijden om onder de Thora van Mozes te gaan leven.

‘Niet als voorwaarde voor rechtvaardiging?’

Nee. men wist zich al gered in genade. Zij stonden in de genade, maar vielen
eruit voor wat hun praktische leven betreft (Galaten 5:4), omdat zij gehoor
gaven aan de mensen die leven onder de Thora voorstonden. Je zou het een
soort heiliging kunnen noemen, die men ging nastreven.

‘He, maar dat is dus iets anders dan wat op het apostelconvent in Handelingen 15
vastgesteld werd.’

Precies! Daar ging het om besnijdenis naar de wijze van Mozes als voorwaarde
om gered te kunnen worden (vers 1). Maar Petrus zei dat dat niet kan (vers 11).
Daarna horen we niet langer, dat deze dingen als voorwaarde werden opgewor-
pen. Galaten werd ná Handelingen 15 geschreven. En het gaat in deze brief om
genade. De gelovige in Christus Jezus leeft niet onder de Thora van Mozes, maar
leeft onder en in genade!

‘Mooi hoor wat we van Abraham hebben gezien. Ik lees nu ook die
woorden van Jakobus met andere ogen.’

Je ziet dat Jakobus in feite ook benadrukt dat Abraham een gelovige
was. En net zoals we lezen van Noach dat hij rechtvaardig was omdat
hij zich onderscheidde van de mensen om hem heen, zo was Abraham
een rechtvaardige doordat hij geloofde wat God zei. Dat gold ook voor
Noach zelf, die eerst Gods woord hoorde, dat geloofde en vervolgens
de ark ging bouwen.

‘Maar er staat toch ook, dat Noach genade ontving, terwijl gezegd werd
dat hij rechtvaardig was?

We vinden dat in Genesis 6:8. Daar staat dat Noach genade vond in de
ogen van Jahweh. Daarna staat in het volgende gedeelte, dat hij een
rechtvaardig man was, wandelde met Elohim (God) en in zijn generatie
volkomen (gaaf: tamiem in het Hebreeuws) was. God gaf hem de genade
en zo kon hij wandelen.

‘Er staat toch ook in Hebreëen 11 iets over Noach?’

Ook daar zie je, dat de rechtvaardiging door geloof is:

Door het geloof heeft Noach, toen hij een aanwijzing van God ont-
vangen had van de dingen die nog niet te zien waren, uit ontzag
voor God de ark gebouwd, tot redding van zijn gezin. Daardoor
heeft hij de wereld veroordeeld en is hij een lotgenieter geworden
van de gerechtigheid, die in overeenstemming met het geloof is.

We zien hier, dat Noach niet uit werken, maar door geloof gerecht-
vaardigd is. Het vers begint en eindigt met geloof.  Dat staat voorop
en daardoor leefde Noach. En zo schrijft Paulus in 2 Corinthiërs 5:7
dat wij door geloof wandelen en niet in aanschouwen.

‘Maar, geloof op zich heeft toch geen verdienste?’

Geloof is geen arbeidsprestatie waarvoor loon uitbetaald moet worden.
Het is eenvoudig aanvaarden wat God zegt, daarop vertrouwen. Beloften
maakt Hij waar. Daar gaan wij van uit. Het geloof van Jezus Christus wordt
Hem gerekend als gerechtigheid en dat geldt ook voor ons. Zoals Romeinen
3 zegt, dat wij gerechtvaardigd zijn door Zijn geloof. En zo geloven wij!

‘Nu begrijp ik, dat Abrahams geloof er voor God allang was. Het was
voor Hem helemaal geen punt. Voor andere mensen bleek het uit de
dingen die hij deed.’

Het was nadat hij besneden was, en besnijdenis typeert de afsnijding
van het vlees. Het vermogen om de dingen te kunnen doen, kwam niet
voort uit Abraham zelf, maar was Gods werking in hem. Hij en Saraï
waren al diep gelovige mensen, dat bleek telkens weer. Toch was er
een fase waarin hun  vlees nogal opspeelde en Ismaël verwekt werd.

‘Het bleken gewone mensen te zijn. Maar God ging verder met hen.’

Ja, en het laat ook zien, dat het met hun geloof (dat ze van God ont-
vingen) ‘goed was’. Terwijl ze de weg van het vlees gingen. Ook die
weg was nodig, opdat zij leerden inzien dat zij van God alles konden
verwachten en dat het ijverige werken van het vlees geen nut heeft.

‘Het leek net, of God wachtte, totdat alle kansen verspeeld waren om
nog nageslacht te kunnen krijgen.’

Dat gebeurt steeds. Als de situatie voor de mens uitzichtloos is, gaat God
dat doen wat Hij beloofde. Maar bij Abraham moet eerst besnijdenis als
teken van het einde van het vlees én als teken van het nieuwe begin, op-
standing en leven uitvoeren: Izaäk komt!

‘En later bij het offeren van Izaäk bleek dat opnieuw?’

Daar bedacht Abraham bij zichzelf (er staat niet dat hij het ook tegen zijn
eigen zoon zei), dat El-Sjaddai hem ook weer uit de doden kon opwekken.

Dat rotsvaste, diepe vertrouwen op God, had hij niet van zichzelf; het gaf
hem de kracht om zijn zoon op het hout te binden en het mes te heffen.
Toen was het genoeg, hij hoort twee keer zijn naam, waardoor twee keer in
Hebreeuws geroepen werd dat hij verheven vader van veel volken zou zijn.
Wat is een naam veelzeggend! Spreekt van vervulling van Gods beloften!