Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Bepaalt Hij weer een dag, 
‘heden’ – zeggend in David 
na zoveel tijd, zoals tevoren 
verklaard is: 
‘Heden, ingeval jullie Zijn 
stem zouden horen, zouden 
jullie niet jullie harten 
verharden’
          Hebreeën 4:7

Hier citeert de schrijver weer
net als in 3:7, Psalm 95:7, dat 
als volgt leest:
 
Want Hij is onze God, en wij 
zijn het volk van Zijn weide, 
en de schapen van Zijn hand. 
Heden, indien jij Zijn stem hoort

Israël wordt aangesproken; 
het volk wordt in beeldspraak
een kudde schapen genoemd.
De roep is: verhardt niet! Of: 
verbittert niet! Zoals tijdens 
de reis door de wildernis wel 
gebeurde.
De Israëlieten in Handelingen,
de tijd dat het Messiaanse rijk
onder de Heer Jezus Christus 
verwacht werd, zouden Zijn 
stem horen en navolgen. Het
terugvallen gebeurde; er was
verval tot zelfs ongeloof. Daar
spreekt Hebreeën in hoofdstuk
6 en onder meer 10 over.
De schapen van Israël, zowel 
in het land als in andere landen,
zij zouden Zijn stem volgen en
zo richting het aardse koninkrijk
gaan. Wellicht kregen zij tijdens
hun leven nog geen vervulling 
van de belofte. Maar met het 
zicht op de opstanding ‘op de 
laatste/uiterste dag’ konden zij
met vertrouwen uitzien naar 
wat Vader beloofde! 

Daar het dan overblijft voor 
sommigen erin binnen te 
komen, en wie eerder het 
evangelie verkondigd werd 
niet binnen gekomen zijn 
vanwege weerspannigheid
    Hebreeën 4:6

De treurige geschiedenis van
Israël destijds was, dat velen 
niet het beloofde land binnen
konden gaan. Eerst kwamen 
de verspieders terug; daarop
wilde het volk niet. Dat leverde
38 jaar extra in de wildernis op.
Het goede nieuws was toen,
in de dagen van Mozes, de
belofte van een land vol melk
en honing. 
Allerlei mooie vrucht, fruit, en 
dergelijke; een geweldig land, 
nu nog is het daar aangenaam.
Maar ‘de geweldenaars’ in die
landstreek, zij schrikten het volk
af. Zij keken meer naar wat
groots leek, het vertrouwen op
God slonk. Het ongeloof in het
hart, ofwel niet vertrouwen in de
belofte van God, bleek: het volk
was weerspannig. Behalve
Jozua en Kaleb kwam een hele
generatie om in de wildernis.

En hierin weer: ‘Indien zij 
zullen binnenkomen 
in Mijn ophouden!’ 
      Hebreeën 4:5

Zoals Elohim stopte, ophield
met het herstelwerk, zo had 
Israël het stoppen in kunnen 
gaan. Maar velen kwam in de
wildernis om door ongeloof. 
Dat wordt zeer dringend in 
deze hoofdstukken (3,4) van 
deze bijzondere brief gesteld.
Sommige gelovige Israëlieten 
raakten in Handelingen van 
slag omdat de Messias Jezus
nog niet terugkeerde. Velen 
(Handelingen 21:20) waren 
ijveraars voor de Thora, en 
zij geloofden in Hem, Die nog
relatief kort geleden van hen
naar Zijn Vader was gegaan.
De oproep klinkt: ga in geloof
verder, zo ging een deel van 
het volk destijds onder Mozes
ook verder in de woestijn. 
Wij ook? Wij wandelen door 
geloof, niet door waarneming!

maar, zoals wij getoetst zijn
door God, om het evangelie
toevertrouwd te krijgen, zo
spreken wij, niet om  mensen
te behagen maar God, die
onze harten toetst.
   1 Thessalonicenzen 2:4

Het motief komt hier duidelijk
naar voren: Paulus en zijn
medewerkers, zij willen alleen
God behagen. Hij gaf opdracht
om Zijn evangelie te spreken.
Hij vertrouwde dat aan Paulus
en zijn medearbeiders toe.
En zij waakten ervoor dat te
verkwanselen. Er waren in die
dagen (en zijn er ook nu!) de
‘bedrieglijke werkers’ ofwel
‘valse apostelen’. God test en
toetst de harten inzake motief.
En , ja zij moesten spreken dat
wat God zegt. En zo gebeurde
dat in Thessaloniki, ook nadat
Paulus weer verder was gegaan
naar andere plaatsen. Zij, die
zijn evangelie gehoord hebben,
zouden ermee doorgaan. Zulke
rijkdom is niet alleen voor jezelf.