Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘We zijn bezig geweest met een verdere verheldering over gebeurtenissen bij
het kruis. Zijn er meer aspecten uit Filippenzen?’

De vijanden van het kruis, Paulus noemt ze in Filippenzen 3:18. Zij zijn aards
gezind. Zij willen geen afstand nemen van hun aardse privileges. Zij denken
dat zij een toekomst op aarde hebben en redeneren de hemelse bediening en
toekomst weg. Voor Petrus en de andere apostelen van de besnijdenis was het
logisch en juist om wel een aardse toekomst te verwachten. Voor de gelovige
van vandaag niet.

‘Ja, het hoort ook bij het hout, hooi en stro, dat verbrandt snel op de bema.’

Precies. En alle dienstwerk waar het vlees aan kleeft, is gedoemd te verbran-
den bij de bema. Het zal vernietigd worden. Het gaat erom, we lezen immers
Filippenzen 3, dat wij gezind zijn om alleen in Christus gevonden te worden.
Wat betekent dat? Dat wij afzien van alles wat wij in onszelf zijn of kunnen zijn.
Paulus liet alles voor vuilnis, verwerkt, achter zich. Wat hij vanuit het judaïsme
en zijn achtergrond naar het vlees kon zijn, daar wilde hij niet langer in gevon-
den worden. Alleen in Christus wilde hij gevonden worden.

‘Dit gaat weer diep hoor. Zo werkt het kruis dus uit.’

Wanneer je jezelf werkelijk gaat zien als met Christus gekruisigd, dan wil je uit-
eindelijk in niets meer van het vlees gevonden worden. Je doet afstand van al
wat je (ooit) in het vlees was of misschien nog bent. Je beroept of beroemt je
niet langer op iets van het vlees. Opleiding, erfelijkheid, opvoeding, kerkelijke
of religieuze achtergrond: alles gaat aan het kruis. Paulus joeg er dan ook naar,
Hém te kennen en de kracht van Zijn opstanding, niet langer de kracht van zijn
achtergrond of iets anders. Dat is het gevolg van de werkzaamheid van het
kruis in zijn leven. Is er leven na de dood? Ja, alleen in Christus!

‘We hebben weer iets bijzonders gezien bij en rond het kruis.’

Ja, het geeft antwoorden. Ook op de vraag van Thomas. De wond in Zijn zijde
was door beide lansstoten zo groot geworden, dat hij zijn hand erin kon leggen.
Het lijkt zeer logisch, dat de soldaat de al toegebrachte wond in Zijn zijde nog
verder openstootte, zodat men 100% zeker van Zijn dood kon zijn.
En zo was Hij de volmaakte, het Lam dat vlekkeloos was en geen been van Hem
werd gebroken. Dat moest vervuld worden, het was voorzegd.

‘En Hij heeft zwaar moeten lijden doordat Zijn bloed tot het einde toe in Hem
was.’

De dieren in de tabernakel- en tempeldienst werden geslacht door hun keel
of hals door te snijden waardoor het bloed snel uit hen vloeide en zij verder
geen pijn hoefden te lijden. Dat was nog een barmhartigheid die Ieue in de
Thora had laten opnemen. Maar bij de Heer was het anders; Hij heeft tot aan
Zijn dood zwaar lichamelijk moeten lijden, doordat Hij bewust alle meemaak-
te. Vandaar ook, dat Paulus schrijft:       ja, de dood van het kruis.

‘Hij was de vervulling. De Thora was een schaduw van toekomende dingen.’

Het wees in alle delen –zeker ook wat betreft de offers- naar Hem, die komen
zou. Het was alles in schaduw, dus nog niet duidelijk wat en hoe dat alles ver-
vuld zou worden. We zijn zeer rijk, dat wij dit alles achteraf in vervulling zien
en daardoor zien wie Hij werkelijk volgens de Schrift is. Het kruis trekt diepe
sporen, sporen van redding voor heel de schepping!

‘Tsjonge. Je hebt deze dingen regelmatig gelezen, en toch zijn je de verschillen
nooit opgevallen.’

Wat we zien, is dat kennelijk iemand van de Joodse omstanders een lans nam
van een van de soldaten en Hem stak. Maar dat leidde niet tot Zijn dood, want

Hij kon nog zeggen:   Het is volbracht                                         Johannes 19:30
en zelfs luid roepen: Vader in Uw handen beveel Ik Mijn geest     Lucas 23:46

Dat wijst er niet op, dat Hij snel stierf doordat ineens Zijn bloed snel uit Hem
vloeide. Nee, zoals eerder aangehaald door jou, blijkt uit Johannes 10, dat Hij
zelf Zijn ziel neer zou leggen. Want daar staat:

Daarom heeft de Vader Mij lief, dat Ik Mijn ziel neerleg opdat Ik die weer zou
krijgen; niemand neemt die van Mij, maar Ik leg die van Mijzelf af      (10:17,18)

Wanneer iemand anders door de speerstoot Zijn leven kon doen eindigen, zou
het niet waar zijn wat de Heer zegt. Hij zegt: niemand neemt die van Mij…..

‘Dat is wat. Nooit zo gezien, eerder. Afgelopen dagen zijn mij dingen duidelijk
geworden.’

Hij gaf Zelf Zijn geest aan Vader (Lucas 23:46), niemand was in staat geweest
Hem te doden. Het was pas in het uur dat door Vader bepaald was, dat Hij de
laatste adem uitblies. Niet geforceerd door een lansstoot, hoewel dat onge-
twijfeld Zijn lijden verergerde. Het gebeuren, dat door Johannes beschreven
wordt, vond pas later plaats, nadat Hij gestorven was. Dat gebeurde pas tegen
het einde van de middag, rond ongeveer 5 uur waarschijnlijk. Zij kwamen in-
specteren of de gekruisigden al gestorven waren en van de eerste twee braken
zij de benen. Maar toen zij bij de Heer kwamen, zagen zij dat Hij al gestorven
was.

‘Ja, en pas toen kreeg Hij de lansstoot door een van de soldaten.’

Exact. Dan staat er niet, dat de soldaat een lans nam, nee, hij had die al bij zich
en kon zo toesteken. En toen hij dat deed kwam er onmiddellijk (anders dan in
Mattheüs 27) bloed en water uit. Dit om te tonen, dat Hij nog niet alle bloed
verloren had én om te tonen, dat nu wel het (laatste – en grootste deel van het)
bloed uit Zijn lichaam verdween, zodat in het opstandingslichaam geen bloed
meer zou zitten. Dat bevat wel vlees en beenderen, maar geen bloed!

‘Nou, wat gebeurde in Mattheüs 27:49? Lijkt mij over hetzelfde te gaan als in
Johannes 19:34.’

In Mattheüs 27:46 staat de uitroep waarin de Heer Psalm 22 citeert: Mijn God,
Mijn God, waartoe U Mij verlaten hebt! Hij riep dat met luide stem: Eli, Eli,
lama sabachtani! En dan staat er, dat sommigen van hen die daar stonden zei-
den toen zij hoorden: Hij roept Elia. Dit groepje moeten welhaast Joodse men-
sen zijn geweest, anders zouden zij niet zo gespitst geweest zijn op Elia. Er wordt
binnen het Jodendom geloofd, dat eerst Elia moet komen en daarna de Messias.

‘Ja, en dan komt er eentje die met de spons met zure wijn Hem te drinken gaf.’

Er staat, dat onmiddellijk een uit hen rende en een spons nam, die met zure
wijn (vorm van azijn) vulde en Hem drinken gaf. We lezen elders dat Hij riep:
Mij dorst. Waar het ook om gaat, is dat één uit dat groepje Joodse mensen bij
het kruis Hem te drinken gaf. En dan in vers 49a wordt weer uit dat groepje ge-
reageerd:

de rest zei echter: houd op, laten wij zien of Elia komt om Hem te verlossen!

En dan komt het omstreden gedeelte:

een ander echter, een lansspits nemend, doorsteekt Zijn zijde en er kwam
water en bloed uit

‘Als ik doorga in hoe we met elkaar spreken, zou ik moeten zeggen, dat
iemand uit dat groepje Joodse mensen dit deed.’

En hier komen we uit de verwarring. Men denkt meestal, met Johannes 19:34 in gedachten, dat er een soldaat kwam en met een lansspits Hem doorstak. Maar
dat staat hier juist niet. Zelfs de Duitse concordante vertalers dachten dit en
voegden –weliswaar in dundruk- het woord Krieger toe. Dat geldt voor de 5e
druk, die in 1980 uitkwam, met veel wijzigingen ten opzichte van de vorige
drukken. Dit is er een van. In de Engelse concordante vertaling, die regelmatig nauwkeuriger is dan de Duitse, ontbreekt het woord soldaat.

‘Nou, dat is een andere kijk op Mattheüs 27:49b.’

Ja, en zo komt het naar voren als je de tekst nauwkeurig volgt. Het gaat ken-
nelijk om een ander gebeuren dan in Johannes 19:34. En, dat die ‘ander’ een
lansspits neemt. In Johannes 19:34 ontbreekt het woord nemen. Kennelijk nam
een van dat Joodse groepje een lans van een van de soldaten en stak in Hem.
Mogelijk door onervarenheid met een lans stak deze niet zodanig diep dat het
onmiddellijk leidde tot groot bloedverlies. Want het woord onmiddellijk ontbreekt
hier, wat wel in Johannes 19:34 staat. Morgen verder!

‘Nou, het is nogal wat. Ik heb er moeilijk van kunnen slapen.
Hoe zit het?’

Het gaat om nauwkeurig lezen wat er precies staat. Als we kijken
in Johannes 19:34 dan lezen we dat de soldaten moesten kijken
of Hij al gestorven was. De Joden waren fanatiek geweest om Hem
te kunnen doden. Nu waren zij opnieuw fanatiek in hun wetticisme,
dat de lichamen niet op de grote jaarsjabbat aan het kruis zouden
hangen (Joahnnes 19:31). Pilatus gaf opdracht aan de soldaten dat
de lichamen van het kruis gehaald moesten worden. Als de gehan-
genen nog zouden leven, zouden de soldaten de benen breken om
het doodsproces te versnellen. De gekruisigden konden zich dan niet
meer omhoog drukken om de ademnood tegen te gaan.

‘Zo’n kruis was dus een gruwelijk martelwerktuig.’

Voor het lichaam was het een vreselijke marteling. Er staat vervolgens,
dat de soldaten bij de eerste en tweede gekruisigden kwamen en braken
hun benen omdat zij nog niet dood waren. Vervolgens kwamen zij bij de
Heer en zij braken Zijn benen niet (Hij moest een vlekkeloos Lam zijn!),
want ze zagen dat Hij al gestorven was. Eén van de soldaten stak met
een lansspits in Zijn zijde en meteen (onmiddellijk) kwam er bloed en water
uit. Even later citeert Johannes de tekst uit Zacharia 12:10.

‘En dat geeft aan, dat Hij zelf Zijn ziel neerlegde voor de schapen en die
ook weer terug kon nemen, zoals Johannes 10:15-18 zegt.’

We hebben ook gelezen in Lucas 23:46, dat Hij Zelf riep en zei dat Hij
Zijn geest in de handen van Vader overgaf. Dat was Zijn sterven, Hij deed
dat heel bewust en pas daarna werd dat bevestigd toen de soldaat kwam
en de lansspits in Zijn zijde stak en bloed en water uit Hem kwam. Dus Hij
gaf eerst de geest terug aan Vader en daarna kwam het bloed eruit. Dat is
dus anders dan bij de geslachte dieren van de tabernakel- en tempeldienst
in Israël, waar het dier geslacht werd en eerst het bloed vloeide en het dier
daardoor stierf. Morgen kijken we wat aan de hand is in Mattheüs 27:49!