15 april 2017
‘Stille zaterdag vandaag.’
Ja, traditie. Erin gebracht in de loop van de
tijd. Eigenlijk is het stille vrijdag, misschien
moeten we wel zeggen: verdrietige vrijdag.
Toen waren het hoogtijdagen voor Israël,
maar pal na de kruisiging was het een en al
verdriet voor degenen die Jezus als de aan-
gezegde Messias (h)erkend hadden. De disci-
pelen en de vrouwen waren in rouw.
‘Dat was zo. Zij waren innerlijk gewond.’
Hij lag in een nieuw uitgehouwen graf. Jozef
van Arimatea, waarschijnlijk de oom van de
Heer, had erin voorzien. Hij had gevraagd om
het lichaam, en Pilatus gaf het hem. Kennelijk
had Jozef een belangrijke positie en was hij
(dus) familie van de Heer Jezus. En zodra zij
konden, snelden de vrouwen naar het graf.
Op de grote (jaar)sabbat lag Hij, begraven in
de rots en wist Hij van …. niets.
‘En de dag erna was de gewone sabbat.’
Zo kun je dat opmaken uit de diverse teksten
en in de UR (Uitzonderlijke Rijkdom) van vo-
rig jaar Pasen is het na te gaan in het artikel
van Alfred Dekker. Omdat die vrijdag een
grote sabbat was, moest men nog meer rust
houden dan normaal. Om aan te geven dat
daarna mensen kunnen leven vanuit de rust
in en door het volbrachte werk van de Heer
Jezus, vond de opstanding plaats op sab-
bat, de zaterdag van die week.
Het draait immers om geloof en niet om wer-
ken (Romeinen 4:5). De Heer zelf was gestor-
ven in volkomen vertrouwen, dat Vader het
was, Die Hem zou opwekken uit de dood.