Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Wat zou het gevolg van deze daad van de mensheid zijn?’

Dat zegt Zijn Thora, die heilig is:

Ziel voor ziel, oog voor oog, tand voor tand, hand voor hand, voet voor voet
                                                                                                 Deuteronomium 19:21

Hieruit leren wij, wat de mensheid verdient. Wat zij met dé Zoon van Adam
deden toont ons wat met allen die uit Adam voortkomen en wél zoncigden.
En bovendien bezondigden zij (wij) zich aan Hem, door Hem te kruisgen.
Daarom is moet het gevolg voor de mens zijn: kruisiging.

‘Tsja, zo gezien logisch, dat ook wij dit verdienen.’

Toen Adam zondigde, was het gericht niet alleen voor hem bestemd. Heel
de mensheid ondergaat het resultaat van de zonde van Adam. Dit geldt óók
voor de effecten van de gehoorzaamheid van Christus. Zijn dood wordt allen
toegerekend (in Gods oog):

zoals het door één krenking voor alle mensen veroordeling betekende, zo
komt het ook door één daad van gerechtigheid voor alle mensen tot recht-
vaardiging ten leven                                                                     Romeinen 5:18

De dood van Christus was voor allen en zal niettemin allen redden van de
enorme gevolgen van Adams zonde.

‘Ik vind het geweldig. In één woord. Prachtig.’

Paulus gaat door met het evangelie:

want evenals door de ongehoorzaamheid van één mens de velen als recht-
vaardigen ingezet werden, zo zullen ook door de gehoorzaamheid van die
Éne de velen als rechtvaardigen ingezet worden                    Romeinen 5:19

In dit huidge beheer (administratie) van genade erkennen de gelovigen, dat,
in de geest, de kruisiging van de mensheid het terechte gericht van God is.
Vanzelfsprekend rekenen de gelovigen zichzelf daarbij. Onze doop naarbin-
nen de dood van Christus betekent, dat onze oude mensheid gezamelijk met
Hem gekruisigd werd (Romeinen 6:2-6)!

Op 31 maart 2015 werd met elkaar gesproken over de verzen die
spreken van de werken van het vlees. Ook vers 21, dat altijd veel
discussies oplevert, kwam aan de orde. Kun je je redding en
eonisch leven verspelen wanneer je de werken van het vlees doet
als gelovige? Wat is het koninkrijk van God? Dat en meer kwam
aan de orde op deze avond. Luister hier: deel A en deel B. 

‘Bijzonder hoe Hij leed en stierf.’

Dat was, zou je kunnen zeggen, de geestelijke climax, het snijpunt in de ge-
schiedenis van de mensheid. Van meet af aan ging het bij de mensheid om
onderschikking. Adam werd in eerste aanleg gesteld tot onderschikker, om
zo te lijken op (adm in het Hebreeuws betekent: meest-GELIJKe) AL (God),
grote Onderschikker. Dit krijgt gevolg na hem: de man over de vrouw, de
eerstgeborene over de rest, de oudere over de jongere, de hele mensheid
over de andere schepselen geplaatst.

‘Maar het ging om de onderschikking van de mens aan AL.’

Ja, de opsomming hierboven reflecteert (weerspiegelt) de onderschikking
van de mensheid aan AL. Dat was van meet aan de bedoeling. Uiteindelijk
zal de Heer Jezus Christus (om Hem draait Gods plan) de hele mensheid tot
onderschikking aan Vader brengen. Nu is er eerst iets gebeurd: Adam zon-
digde, overtrad en krenkte. Daardoor is de mensheid niet onderschikkend
maar rebelleert tegen Hem. Daarom verliet de Heer Zijn enorme heerlijk-
heid bij Vader en werd Mens.

‘Dat liep uit op waar we komende vrijdag bij stilstaan.’

Hij kwam om de mensen te winnen in zachtmoedigheid, goedheid en genade.
Maar zij verwierpen Hem en kruisigden Hem zelfs. Zo kwam Hij onder de
vloek van AL. Dat gebeurde door toedoen van de heiligste aardse natie: Zijn
volk Israël en van de grootste wereldlijke macht van die dagen: Rome. Dat
gebeurde in Jeruzalem, waar hoge vertegenwoordigers van beide onderschik-
kende machten aanwezig waren en konden samenspannen tegen Hem.

‘Het is wat; beide machten ballen samen om Hem te doden.’

Hieruit blijkt, dat zij hun macht om te onderschikken misbruikten. En we zien
dat onder leiding van Kajafas en Pilatus de Heer een speelbal werd in de han-
den van hoge(re) machten, tot de dood van het kruis. Hoewel Pilatus zeer
grote aarzelingen had; hij vond immers geen schuld in deze Mens. Lukas 23:
13-16, 22 verhaalt hoe hij Hem nog vrij probeerde te krijgen. Maar de over-
priesters en de schriftgeleerden (Sanhedrin) zorgden ervoor, dat Hij toch ver-
oordeeld werd. Zo zien we, dat de religieuze leiding van de mensheid Hem
overgaf om gedood te worden!

‘We hebben gisteren nog niet naar Johannes gekeken. Wat zegt die?’

Johannes getuigt hetzelfde, hij geeft aan:

….Echter, op één van de sabbatten, kwam Mirjam Magdalena naarbinnen
het graf in de ochtend……

Dit stemt helemaal overeen met de andere drie. Geen twijfel mogelijk. Het
was op een gewone weeksabbat. Hij werd opgewekt uit de dood op zo’n
normale weeksabbat. Prachtige benadrukking van het feit, dat die dag door
Ieue voor Zijn volk Israël (niet voor de natiën) aangewezen was om te stop-
pen met werken!

‘Ja mooi. Wij leven vanuit en door de rust van het geloof.’

Zo is het. Nu wij in feite in Hem, in Christus, deel uitmaken van de nieuwe
schepping hebben wij helemaal niets te maken met het al of niet houden van
een bepaalde dag in de week om te stoppen met werken. Wij hoeven niet te
werken, omdat Hij dat al gedaan heeft. In de nieuwe schepping ontbreekt
het aan religieuze verplichtingen. Christus staat daar centraal.

‘Tsja, ik vind het schitterend.’

Het woord sabbat betekent allereerst stoppen. Ieue stopte met Zijn herstel-
en scheppingswerk op de zevende dag. Het is belachelijk te zeggen dat Hij
zou moeten rusten van Zijn werk. Geheel passend daarbij is, dat de Heer Jezus
Christus opgewekt werd door de Vader op sabbat. Het werk, Zijn werk op aar-
de zat erop, Hij stopte ermee, ook daarom stierf Hij, terwijl Hij vlak daarvoor
zei: het is volbracht. Het werk van de Zoon van Adam zat erop!

‘De dag van de opstanding was op een weeksabbat?’

Dat blijkt uit wat we lezen in de Schrift. Laten we eerst naar Mattheüs kijken.
In Mattheüs 28:1 staat:

Bij het oplichten naarbinnen één van de sabbatten kwamen Mirjam Magda-
lena en de andere Mirjam om het graf te zien….

De uitdrukking naarbinnen één van de sabbatten is duidelijk; het gaat daad-
werkelijk om een sabbat. Dit is de gewone weeksabbat, en deze viel toen
direct na de grote sabbat van het feest van de ongezuurde broden (Johannes
19:31). Dit zinsdeel wordt in de vertalingen volkomen ten onrechte vertaald
met: de eerste dag van de week. Dit is een interpretatie, geen vertaling.

‘Duidelijk. En wat vinden we in Marcus?’

Daar lezen we in Marcus 16:2 :

….en zeer vroeg in de ochtend van één van de sabbatten kwamen zij bij het
graf  bij het opgaan van de zon

Opnieuw een duidelijke, niet mis te verstane uitdrukking. Hier wordt de na-
druk gelegd op het feit, dat het vroeg in de ochtend op die sabbat gebeurde.
Juist door de extra aanduiding dat het in de ochtend op die dag (één van de
sabbatten) gebeurde, pint de opstanding als het ware nog vaster op die dag.
De betekenis is natuurlijk prachtig: als teken dat het grote werk (het lijden
en sterven op Golgotha) gedaan is, stond Hij op op sabbat!

‘Ja mooi, maar wat lezen we in Lucas?’

Lucas, de arts, schrijft als volgt in 24:1 :

….Echter, in de vroege diepte van één van de sabbatten kwam zij, en zekere
anderen gezamenlijk met hen, bij het graf…..

Ook hier een uitdrukking die wijst naar het zeer vroege tijdstip van die dag.
‘Vroege diepte’; wij zeggen nu ook nog wel ‘diep in de middag’ of ‘diep in de
avond’. Dit benadrukt hier dat het zeer vroeg was op die dag. En opnieuw
het: één van de sabbatten laat geen enkele ruimte voor onze interpretatie
over. Het was een van de zeven normale weeksabbatten die geteld moesten
worden, zodat bij de 50e dag pinksteren gevierd kon worden!